Itinerario Cultural Europeo : El Camino
Beste vrienden,
Wij hebben vier maanden door ons Avondland getrokken. De St. Jacobsweg is inderdaad Europees cultureel erfgoed. Wij voelden ons thuis in deze wieg, onze wieg. Wij zagen wie wij zijn en wie wij waren. De mooie kanten en de minder fraaie. Europa is de moeite waard.
Het is als het leven zelf. Het goede en het kwade.
Wij zagen de Romeinen, de Kelten, de Fenicieers, de Moren,de middeleeuwers, de kruisvaarders, de verlichters, de Basken, De Galliciers.
Wij zagen de heirwegen, bruggen van de middeleeu en Romeinse tijd, de Romaanse kerkjes, de gotische kathedralen,de barokke pracht, de kerkjes in pans de bois, de kastelen en burchten. De kerken als versterkte burchten. In elke kerk een Jeanne d' Arc. De kleine verscholen hermitages in afgelegen velden of bossen.
Wij zagen de ontelbare gedenkstenen voor de eerste en tweede Wereldoorlog , aandenken aan de verzetshelden tegen Franco.
Wij zagen de nog prachtige natuur op onze afgelegen paden, de pastorale landschappen, l' Europe profonde, de boerenbuiten. De machtige bossen.
Wij zagen de rust van de eenzaamheid. De stilte.
Wij zagen de naarstige boeren werken voor hun dagelijks brood en voor ons lekker plaatselijk eten en de heerlijke wijntjes en champagne.
Wij zagen ook de littekens van wat vernietigd is; maar beseffen dat wij ook consumeren en autorijden en er vlugger willen zijn dan nodig is.
Wij zagen dat het kruim van de elite zich in het religieuze leven volledig ontplooid heeft qua architectuur, literatuur, geschriften, denken, muziek; het hele culturele leven. Het religieuze en wereldlijke leven in symbiose
Wij zagen ook het bijwijlen nog volkse geloof en bijgeloof; hoe legendes en verhalen ontstaan en hun betekenis krijgen.
Wij zagen ook hoe op en in de kerken en kathedralen de bijbel uitgebeeld werd. Hoezeer ook het kwaad zeer boosaardig werd afgebeeld; men zal branden in de hel; de duivel staat om elke hoek. De afschrikgodsdienst.
Wij zagen zonsopgangen en - ondergangen, die nauwelijks te beschrijven vielen; de maan en de zon aan 1 firmament.
Wij zagen weinig regen(eigenlijk wel jammer want water wordt (is) het wereldprobleem) en wij deden er ons profijt mee.
Wij zagen de kanalen de trage snelwegen van weleer als verloren gegane economische aders. Streken die er aan ten onder gingen door een niet meer bruikbare grondstof.
Wij zagen de groei van de steden, die wij als moderne bedevaarders ook te voet doorkruisten.
Wij zagen onze Geschiedenis.
Wij zagen vele goede mensen en veel goeds in mensen. De ontmoetingen en gesprekken met de medepelgrims en plaatselijke bevolking waren hartverwarmend. Vrede kan. De goede mensen die ons met grootste hospitaliteit ontvingen, hartelijk dank. De hospitaleros in de Albergues,dank voor hun vrijwilligerswerk.
Wij zagen vooral mekaar graag.
Viva El Camino
Wees gegroet
Buen camino por todos
Joos en Frieda
woensdag 19 oktober 2011
dinsdag 18 oktober 2011
This is the end ..........
This is the end......
Beste vrienden,
The Doors wisten dit al.
Maar hier zitten wij op het einde van de wereld aan km-paal 0.00. Bij de vuurtoren. Finis Terrae.
Bijna was het fini toen de Prestige in 2002 gans de kust vervuilde met olie.( ook de kusten van Portugal en Frankrijk ) Ecologische ramp, maar ook economische ramp, Gallicie komt er terug boven op. Ecologie en economie te samen redden de sociale wereld.
Hier zitten wij dan......waar Kelten en Fenicieers de zon aanbaden en er vruchtbaarheidsriten gehouden werden. Waar ook de Romeinen het einde van de wereld zagen. Waar christenen hun rituelen vierden. Waar volgens de overlevering St. Jacob aangeland is.
Hier ook, hebben wij ook naar aloude traditie een deel van onze kleren verbrand. De traditie wil dat je de oude gewaden aflegt en weer als nieuw geboren wordt.
Ook naar aloude gewoonte zijn wij schelpen gaan rapen op het ( overingens) zeer mooie strand van de baai. St. Jacob heeft er nog veel laten liggen. Voor al diegenen die ons nog zullen volgen.
De mensen en ook wij vallen mekaar in de armen. De missie is volbracht. Het geluk van vandaag zal niemand afnemen. Er is hier. Er is tijd. Er is nu.
Het weer is zonnig. Wij zien de einder. Wij wachten op de zonsondergang. Het is18u30.
De zon blijft lang hoog staan en kleurt een gouden baan op de oceaan. Een schittering.
Toch nog wolken die zich aan de einder ophouden. Wij zitten op de rotsen met andere pelgrims ..... Ze zakt, niet de rode bol die wij verwachten, maar de bleekgele die fel door de wolken boort...ze zakt en zet de oceaan in vlam .....een vuurzee en de witte wolkjes als rookpluim...de lucht in verschillende oranje kleuren. Tijd om afscheid te nemen.... De zon valt van de wereld.... Het einde.
Wees gegroet
Joos en Frieda
Beste vrienden,
The Doors wisten dit al.
Maar hier zitten wij op het einde van de wereld aan km-paal 0.00. Bij de vuurtoren. Finis Terrae.
Bijna was het fini toen de Prestige in 2002 gans de kust vervuilde met olie.( ook de kusten van Portugal en Frankrijk ) Ecologische ramp, maar ook economische ramp, Gallicie komt er terug boven op. Ecologie en economie te samen redden de sociale wereld.
Hier zitten wij dan......waar Kelten en Fenicieers de zon aanbaden en er vruchtbaarheidsriten gehouden werden. Waar ook de Romeinen het einde van de wereld zagen. Waar christenen hun rituelen vierden. Waar volgens de overlevering St. Jacob aangeland is.
Hier ook, hebben wij ook naar aloude traditie een deel van onze kleren verbrand. De traditie wil dat je de oude gewaden aflegt en weer als nieuw geboren wordt.
Ook naar aloude gewoonte zijn wij schelpen gaan rapen op het ( overingens) zeer mooie strand van de baai. St. Jacob heeft er nog veel laten liggen. Voor al diegenen die ons nog zullen volgen.
De mensen en ook wij vallen mekaar in de armen. De missie is volbracht. Het geluk van vandaag zal niemand afnemen. Er is hier. Er is tijd. Er is nu.
Het weer is zonnig. Wij zien de einder. Wij wachten op de zonsondergang. Het is18u30.
De zon blijft lang hoog staan en kleurt een gouden baan op de oceaan. Een schittering.
Toch nog wolken die zich aan de einder ophouden. Wij zitten op de rotsen met andere pelgrims ..... Ze zakt, niet de rode bol die wij verwachten, maar de bleekgele die fel door de wolken boort...ze zakt en zet de oceaan in vlam .....een vuurzee en de witte wolkjes als rookpluim...de lucht in verschillende oranje kleuren. Tijd om afscheid te nemen.... De zon valt van de wereld.... Het einde.
Wees gegroet
Joos en Frieda
zaterdag 15 oktober 2011
De teruggekeerde rust
De teruggekeerde rust
Beste vrienden,
Wij hebben gisteren even geluk gehad!!!!! Het wierookvat is al twee keer vrij door de kathedraal gevlogen; koorden(kettingen) gebroken( een wonder van St. Jacques? onderweg nog afgelegde,gebroken kettingen tegengekomen vb. in (ons) Walcourt en St. Leonard de Noblat ( woonplaats van Poupou - Raymond Poulidor, die brak ook altijd zijn ketting op de schoongekamde en scherpe Jacques Anquetil ). Het wierookvat weegt zonder kooltjes 60kg en is 1m60 hoog. Dus kop in kas als dat loskomt. Dat het vat zo groot is en het zo gezwierd wordt heeft te maken met het feit dat de heerlijke wierookgeur zich verspreidt over gans de kathedraal om ( laat het ons duidelijk zeggen) de penetrante stank van de pelgrims te verdrijven( te overbluffen). Zij hadden zich nochtans,zoals wij , goed gewassen in het riviertje( in) Labacolla. Vroegen werd het vat alle dagen aangeslingerd; nu bij speciale gelegenheden en feestdagen en wanneer men er € 300 voor betaalt. Dus wij hadden geluk dat er een congres van medici doorging en die hebben ping.
Deze morgen om 8 uur de nog slapende stad verlaten. Eerst een klim; ons omdraaiend een machtig zicht op de drie torens en twee torentjes van de kathedraal die zich aftekenden in de blauwrozige schijn van de opkomende zon. Een mooi voorlopig afscheid.
Onze wandeling van een goede 22 km tussen de gallisische gemeenten in de eucalytische bossen was heerlijk en nu en dan andere pelgrims op de weg. De rust is terug. En iedereen lijkt herboren met een nieuw ritme en een nieuw doel.
Wij slapen in de Albergue te Negreira.
Wees gegroet
Joos en Frieda
Beste vrienden,
Wij hebben gisteren even geluk gehad!!!!! Het wierookvat is al twee keer vrij door de kathedraal gevlogen; koorden(kettingen) gebroken( een wonder van St. Jacques? onderweg nog afgelegde,gebroken kettingen tegengekomen vb. in (ons) Walcourt en St. Leonard de Noblat ( woonplaats van Poupou - Raymond Poulidor, die brak ook altijd zijn ketting op de schoongekamde en scherpe Jacques Anquetil ). Het wierookvat weegt zonder kooltjes 60kg en is 1m60 hoog. Dus kop in kas als dat loskomt. Dat het vat zo groot is en het zo gezwierd wordt heeft te maken met het feit dat de heerlijke wierookgeur zich verspreidt over gans de kathedraal om ( laat het ons duidelijk zeggen) de penetrante stank van de pelgrims te verdrijven( te overbluffen). Zij hadden zich nochtans,zoals wij , goed gewassen in het riviertje( in) Labacolla. Vroegen werd het vat alle dagen aangeslingerd; nu bij speciale gelegenheden en feestdagen en wanneer men er € 300 voor betaalt. Dus wij hadden geluk dat er een congres van medici doorging en die hebben ping.
Deze morgen om 8 uur de nog slapende stad verlaten. Eerst een klim; ons omdraaiend een machtig zicht op de drie torens en twee torentjes van de kathedraal die zich aftekenden in de blauwrozige schijn van de opkomende zon. Een mooi voorlopig afscheid.
Onze wandeling van een goede 22 km tussen de gallisische gemeenten in de eucalytische bossen was heerlijk en nu en dan andere pelgrims op de weg. De rust is terug. En iedereen lijkt herboren met een nieuw ritme en een nieuw doel.
Wij slapen in de Albergue te Negreira.
Wees gegroet
Joos en Frieda
vrijdag 14 oktober 2011
Botafumeiro - wierookvat
Beste vrienden,
Een nieuw doel. Wij willen het einde van de wereld zien. En wij weten dat er geen einde zal zijn, enkel de verre einder van de oceaan.dus de wereld zal niet vergaan, tenminste als wij er zorg voor dragen. Het kan nog! Het kan nog!
De kilometers vandaag was met emotie in de benen. Uitkjiken wanneer je vanop de heuveltop de kathedraal zal zien. En Frieda heeft als eerste van onze groep van twee de torens gezien en dan mag ze de naam Reina dragen. En een uur later mekaar in de armen vallen bij het betreden van het kathedraalplein, de tranen hun werk laten doen. En de vrienden van de weg die wij omarmen, lachend de hand reiken, mekaar bij de schouders vastpakken, duimen omhoog, high five. Hier is geen onderscheid. Alle mensen zijn broeders.
Onze compostelana, een document dat je krijgt bij het voleindigen van de pelgrimstocht. Een officieel document waarop onze namen staan en onze voornaam in het Latijn. Je mag ons voortaan aanspreken met Fridam et Iustum.( De mevrouw die ons document maakte keek verschillende malen op van bewondering)
En bij het begin van de mis om twaalf uur worden de pelgrims vernoemd en hun vertrekplaats : dos de belgica. ( ze weten dat van de compostelana) Een siddering. De hemelse zang van de zuster die voorzingt, de latijnse gebeden zolas wij ze nog bijna helemaal vanbuiten kennen, de heilige sacraliteit. Een plaats waar het christendom al eeuwen gevierd wordt en nooit zal verdwijnen.
En op einde van de mis, de wierooksteentjes worden aangestoken, de geur roept alle emoties op van je onderbewustzijn; het grote wierookvat wordt omlaag gelaten, de kooltjes geladen. Een aantal mannen in kerkelijke klederdracht beginnen zacht en later met volle kracht aan de koorden van het vat via een katrol te trekken, het vat zwiert als een schommel hoger en hoger tot bijna tegen het plafond. De
wierook verspreidt zich over de kathedraal, het gezang maakt het volmaakt. Wij zitten op de eerste rij. Onze emotie is zeer groot. Heilig dit heilig moment.
Wij hebben alle wensbriefjes en mondelinge wensen die verschillende mensen ons meegegeven hebben in de kathedraal bij St. Jacob neergelegd en een aantal kaarsen laten branden.
Wees gegroet
Reina Fridam et Iustum.
Een nieuw doel. Wij willen het einde van de wereld zien. En wij weten dat er geen einde zal zijn, enkel de verre einder van de oceaan.dus de wereld zal niet vergaan, tenminste als wij er zorg voor dragen. Het kan nog! Het kan nog!
De kilometers vandaag was met emotie in de benen. Uitkjiken wanneer je vanop de heuveltop de kathedraal zal zien. En Frieda heeft als eerste van onze groep van twee de torens gezien en dan mag ze de naam Reina dragen. En een uur later mekaar in de armen vallen bij het betreden van het kathedraalplein, de tranen hun werk laten doen. En de vrienden van de weg die wij omarmen, lachend de hand reiken, mekaar bij de schouders vastpakken, duimen omhoog, high five. Hier is geen onderscheid. Alle mensen zijn broeders.
Onze compostelana, een document dat je krijgt bij het voleindigen van de pelgrimstocht. Een officieel document waarop onze namen staan en onze voornaam in het Latijn. Je mag ons voortaan aanspreken met Fridam et Iustum.( De mevrouw die ons document maakte keek verschillende malen op van bewondering)
En bij het begin van de mis om twaalf uur worden de pelgrims vernoemd en hun vertrekplaats : dos de belgica. ( ze weten dat van de compostelana) Een siddering. De hemelse zang van de zuster die voorzingt, de latijnse gebeden zolas wij ze nog bijna helemaal vanbuiten kennen, de heilige sacraliteit. Een plaats waar het christendom al eeuwen gevierd wordt en nooit zal verdwijnen.
En op einde van de mis, de wierooksteentjes worden aangestoken, de geur roept alle emoties op van je onderbewustzijn; het grote wierookvat wordt omlaag gelaten, de kooltjes geladen. Een aantal mannen in kerkelijke klederdracht beginnen zacht en later met volle kracht aan de koorden van het vat via een katrol te trekken, het vat zwiert als een schommel hoger en hoger tot bijna tegen het plafond. De
wierook verspreidt zich over de kathedraal, het gezang maakt het volmaakt. Wij zitten op de eerste rij. Onze emotie is zeer groot. Heilig dit heilig moment.
Wij hebben alle wensbriefjes en mondelinge wensen die verschillende mensen ons meegegeven hebben in de kathedraal bij St. Jacob neergelegd en een aantal kaarsen laten branden.
Wees gegroet
Reina Fridam et Iustum.
woensdag 12 oktober 2011
Leroy - De Koninck
Beste vrienden,
Je staat niet altijd stil bij namen. Vive le Roy, leve de Koning. Ze ñoeten in hun stamboomopzoekingen eens nagaan of hun voorvaderen geen flukse Santiogogangers waren.
De pelgrims in de middeleeuwen liepen meestal in groep. Zo waren ze min of meer beschermd tegen de struikrovers en andere wilde beesten.
Ook in die tijd was er een beetje competiegeest. Wie er eerst van de groep de kathedraal van Santiogo zag, mocht de titel Koning van de pelgrims dragen; Dus de Rey's in Spanje, de König's in duitstalig gebied, de Roy's, de Leroy's, de De Koninck's in franstalig en nederlandstalig gebied, hebben vermoedelijk als eerste de klok van de kathedraal kunnen luiden.
En indien ze iets kunnen achterhalen dat ze er een bolleke Koninck op drinken. De grote familie steunen nietwaar.
De gidsen stelden dat na de O Cebreiro het klimmem achter de rug was. De gidsen moeten herzien worden. Vandaag hebben we 26 km lang geklommen en gedaald. Wij geven toe geen Pyreneeëncols, maar voortdurend Bosberg, Patersberg en de Muur van Geraardsbergen na elkaar en nog eens, en daarna nog eens.... Alleen doorbijters komen aan. (Voor ons moet de muur blijven - gelukkig dat die andere in Berlijn gevallen is - wanneer start die petitie?) En dat alles bij een staalblauwe hemel en tegen de dertig graden. Volle zomer in de herfst. Door onze zweetdruppels door zien wij de groene landschappen.
Wij slapen in een typisch pelgrimsoord - twee albergues en een comedor - in het diepe dal bij het riviertje (alleen de molen ontbreekt - het meisje daarentegen ....)Ribadiso do Baixo.
Wees gegroet
Joos en Frieda
Je staat niet altijd stil bij namen. Vive le Roy, leve de Koning. Ze ñoeten in hun stamboomopzoekingen eens nagaan of hun voorvaderen geen flukse Santiogogangers waren.
De pelgrims in de middeleeuwen liepen meestal in groep. Zo waren ze min of meer beschermd tegen de struikrovers en andere wilde beesten.
Ook in die tijd was er een beetje competiegeest. Wie er eerst van de groep de kathedraal van Santiogo zag, mocht de titel Koning van de pelgrims dragen; Dus de Rey's in Spanje, de König's in duitstalig gebied, de Roy's, de Leroy's, de De Koninck's in franstalig en nederlandstalig gebied, hebben vermoedelijk als eerste de klok van de kathedraal kunnen luiden.
En indien ze iets kunnen achterhalen dat ze er een bolleke Koninck op drinken. De grote familie steunen nietwaar.
De gidsen stelden dat na de O Cebreiro het klimmem achter de rug was. De gidsen moeten herzien worden. Vandaag hebben we 26 km lang geklommen en gedaald. Wij geven toe geen Pyreneeëncols, maar voortdurend Bosberg, Patersberg en de Muur van Geraardsbergen na elkaar en nog eens, en daarna nog eens.... Alleen doorbijters komen aan. (Voor ons moet de muur blijven - gelukkig dat die andere in Berlijn gevallen is - wanneer start die petitie?) En dat alles bij een staalblauwe hemel en tegen de dertig graden. Volle zomer in de herfst. Door onze zweetdruppels door zien wij de groene landschappen.
Wij slapen in een typisch pelgrimsoord - twee albergues en een comedor - in het diepe dal bij het riviertje (alleen de molen ontbreekt - het meisje daarentegen ....)Ribadiso do Baixo.
Wees gegroet
Joos en Frieda
maandag 10 oktober 2011
Hoe schoon op de wereld.......
Beste vrienden,
" De donde?" vraag ik. " Israël " zegt de jonge man. De vriendin schuift bij." Israël!" zeg ik. " Neen" zegt ze" Ik kom van Duuitsland en wij wandelen nu al geruime tijd samen" " Mooi, zeer mooi" zeg ik ,niet zonder enige emotie." zou het mooier zijn met een Palestijnse vriendin?" vraagt hij, "Even mooii" zeg ik. " I agree" zegt hij lachend.
Kees en Floor, Nederlanders, Kees, 69 jaar, heeft 8 jaar geleden vanuit Maastricht samen met zijn vrouw de Weg gelopen." Zij moest het mij maar 1 keer vragen en weg waren wij " geniet Kees." En ik moet mijn best doen om mijn Opa te volgen" lacht de twintiger Floor.
Die Astrid und der Martin uit Duitsland die ons altijd even vriendelijk begroeten en mee overleggen waar de weg naartoe gaat en waar er goede slaapplaatsen zijn.
Brenda, de Nieuw- Zeelandse elegante hazewind die 's avonds ons lachend koekjes of opgeraapte kastanjes aanbiedt, blij dat wij ook gearriveerd zijn.
Andrea, de knappe gebruinde jonge Italiaan die elke dag wel in gezelschap is van een schone uit Polen of Hongarije of Duitsland of uit Spanje, maar voor ons altijd een beetje tijd heeft om te weten hoe het gaat. En de Italiaanse vrienden Monia, Diana en Dario die ons van ver toeroepen en wij terugrooepen: " Amici".
Of de vier olijkeSpanjaarden die nu al een paar dagen onze wegen kruisen, die ons laten drinken op de de 100km-paal uit hun St. Jacques kallebas. Waarlijk , het water is veranderd in wijn. Ze lachen zich krom als wij het straaltje vanuit de hoogte in onze mond laten lopen. Onze mond en onze kin toch goed afgeluisd.
Christa, de dappere Vlaamse, die alles goed voorbereidt en voor ons goede suggesties en weetjes heeft. Zij is werkelijk van veel zaken op de hoogte. Zij was bij Van Molle op de crack.
Vandaag stapten wij door het ware Gallicie. Iers landschap,; kleine boerendorpjes, groene valleien en rotsige heuveltoppen. De Horreos bij de boerderij. Een Horreo is een 10meter langwerpig smal geboouwtje uit hout of steen op palen met een puntdakje waar het proviand in bewaard wordt. De velden zijn afgemuurd met heuphoge keienmuurtjes. In Ierland heeft men tijdens de grote crisisjaren midden de negentiende eeuw de mensen aan het werk gezet om deze muurtjes te stapelen. Wij weten niet goed hoe het hier zit. Wij ontmoeten een Ier: " Your Homeland" " Yes ,with the sun" lacht hij. Werkelijk alles is heirook Iers, dankzij de gezamelijke voorvaderen. De muziek, de cultuur, de Keltische kruisen.
Dit is onze wereld met invloeden ten allen kant.
Wij slapen in een afgelegen dorpje Ferreiros in een kleine Albergue. Een hemel op aarde.
Wees gegroet
Joos en Frieda
" De donde?" vraag ik. " Israël " zegt de jonge man. De vriendin schuift bij." Israël!" zeg ik. " Neen" zegt ze" Ik kom van Duuitsland en wij wandelen nu al geruime tijd samen" " Mooi, zeer mooi" zeg ik ,niet zonder enige emotie." zou het mooier zijn met een Palestijnse vriendin?" vraagt hij, "Even mooii" zeg ik. " I agree" zegt hij lachend.
Kees en Floor, Nederlanders, Kees, 69 jaar, heeft 8 jaar geleden vanuit Maastricht samen met zijn vrouw de Weg gelopen." Zij moest het mij maar 1 keer vragen en weg waren wij " geniet Kees." En ik moet mijn best doen om mijn Opa te volgen" lacht de twintiger Floor.
Die Astrid und der Martin uit Duitsland die ons altijd even vriendelijk begroeten en mee overleggen waar de weg naartoe gaat en waar er goede slaapplaatsen zijn.
Brenda, de Nieuw- Zeelandse elegante hazewind die 's avonds ons lachend koekjes of opgeraapte kastanjes aanbiedt, blij dat wij ook gearriveerd zijn.
Andrea, de knappe gebruinde jonge Italiaan die elke dag wel in gezelschap is van een schone uit Polen of Hongarije of Duitsland of uit Spanje, maar voor ons altijd een beetje tijd heeft om te weten hoe het gaat. En de Italiaanse vrienden Monia, Diana en Dario die ons van ver toeroepen en wij terugrooepen: " Amici".
Of de vier olijkeSpanjaarden die nu al een paar dagen onze wegen kruisen, die ons laten drinken op de de 100km-paal uit hun St. Jacques kallebas. Waarlijk , het water is veranderd in wijn. Ze lachen zich krom als wij het straaltje vanuit de hoogte in onze mond laten lopen. Onze mond en onze kin toch goed afgeluisd.
Christa, de dappere Vlaamse, die alles goed voorbereidt en voor ons goede suggesties en weetjes heeft. Zij is werkelijk van veel zaken op de hoogte. Zij was bij Van Molle op de crack.
Vandaag stapten wij door het ware Gallicie. Iers landschap,; kleine boerendorpjes, groene valleien en rotsige heuveltoppen. De Horreos bij de boerderij. Een Horreo is een 10meter langwerpig smal geboouwtje uit hout of steen op palen met een puntdakje waar het proviand in bewaard wordt. De velden zijn afgemuurd met heuphoge keienmuurtjes. In Ierland heeft men tijdens de grote crisisjaren midden de negentiende eeuw de mensen aan het werk gezet om deze muurtjes te stapelen. Wij weten niet goed hoe het hier zit. Wij ontmoeten een Ier: " Your Homeland" " Yes ,with the sun" lacht hij. Werkelijk alles is heirook Iers, dankzij de gezamelijke voorvaderen. De muziek, de cultuur, de Keltische kruisen.
Dit is onze wereld met invloeden ten allen kant.
Wij slapen in een afgelegen dorpje Ferreiros in een kleine Albergue. Een hemel op aarde.
Wees gegroet
Joos en Frieda
donderdag 6 oktober 2011
Cruz de Ferro
Cruz de Ferro : 6 oktober
Beste vrienden,
Een supermagnifieke tocht vandaag. Vanuit El Ganso op een witzand keien ezelspad een langgrekte klim aangevat, aangenaam met een fris windje om te wandelen en de Leonese bergen de baas te kunnen. De bergen moeten niet onderdoen voor de Pyreneeën; de bossen zijn terug, de valleien soms breed uitgesmeerd dan weer scherp v-vormig; en panoramische vergezichten. De afdalingen scherp naar beneden op schuivende en puntige keien,keitjes en rotsen: hete pootjes, arme voetjes en toch genieten: no pain, no glory.
Maar het hoogtepunt ( niet het hoogste punt ) was het Cruz de Ferro.
Op een hoge fijne eiken mast staat een klein ijzeren kruis en daarrond een berg van stenen. Elke pelgrim legt er zijn steen bij.
Het gebruik dateert vermoedelijk van de Romeinen die hier de god Mercurius eerden; Mercurius was de god van de reizigers, de handelsreizigers,
Daarna heeft een zekere koning Alfonso hier zijn territorium afgebakend.
In de Middeleeuwen hebben de kristenen op deze plaats een steen neergelegd als teken : de steen, die op hun hart lag, wordt neergelegd om zo terug het evenwicht in hun leven te vinden. Symbolisch kan je nu zeggen dat iedereen er een een stukje van zijn/haar ziel neerlegt.
Ook wij hadden ons puurse steentjes mee en onze wensen : vrede, verdraagzaamheid, broederlijkheid, gelijke rechten voor iedereen, rechtvaardigheid, liefde en ook een steentje als herinnering aan onze moeder Maria Bellon en onze broers.
Wees gegroet
Joos en Frieda
Beste vrienden,
Een supermagnifieke tocht vandaag. Vanuit El Ganso op een witzand keien ezelspad een langgrekte klim aangevat, aangenaam met een fris windje om te wandelen en de Leonese bergen de baas te kunnen. De bergen moeten niet onderdoen voor de Pyreneeën; de bossen zijn terug, de valleien soms breed uitgesmeerd dan weer scherp v-vormig; en panoramische vergezichten. De afdalingen scherp naar beneden op schuivende en puntige keien,keitjes en rotsen: hete pootjes, arme voetjes en toch genieten: no pain, no glory.
Maar het hoogtepunt ( niet het hoogste punt ) was het Cruz de Ferro.
Op een hoge fijne eiken mast staat een klein ijzeren kruis en daarrond een berg van stenen. Elke pelgrim legt er zijn steen bij.
Het gebruik dateert vermoedelijk van de Romeinen die hier de god Mercurius eerden; Mercurius was de god van de reizigers, de handelsreizigers,
Daarna heeft een zekere koning Alfonso hier zijn territorium afgebakend.
In de Middeleeuwen hebben de kristenen op deze plaats een steen neergelegd als teken : de steen, die op hun hart lag, wordt neergelegd om zo terug het evenwicht in hun leven te vinden. Symbolisch kan je nu zeggen dat iedereen er een een stukje van zijn/haar ziel neerlegt.
Ook wij hadden ons puurse steentjes mee en onze wensen : vrede, verdraagzaamheid, broederlijkheid, gelijke rechten voor iedereen, rechtvaardigheid, liefde en ook een steentje als herinnering aan onze moeder Maria Bellon en onze broers.
Wees gegroet
Joos en Frieda
Palacio Episcopal ????
Palacio Episcopal ?
Beste vrienden
De klimmende weg is mooi tussen het heidelandschap. Wij zien in de verte de Leonese bergen( geen pyreneeën, maar toch 1500m) en die moeten wij over.
Vanop een hoge heuveltop zien wij de torentjes en torens van Astorga ver in het dal. De kathedraal? Het Palacio Episcopal?
Het Palacio is een meesterwerkje van Gaudi. En opnieuw zingen wij :" Gaudi(i)eamus igitur, " jubilados" dum sumus "( Jubilados= gepensioneerd, en retraite) Of hoe je jong kan blijven. Gaudi bouwde het voor ene bisschop, maar als die stierf, was zijn opvolger niet zo happig op al dat gedraai en geboogte en betrok het Palacio niet. Wij hadden onze draai er wel in gevonden. Nu is het een magnifiek museum over de Camino.
Hier in Astorga komt de Camino uit Sevilla ( camino de la Plata ) samen met de Frances. Een weg naar Compostela.
Wij wandelen nu in de Maragateria, een uitgestrekt gebied met 50 kleine dorpen waar nauwelijks 5000 mensen wonen. Sommige dorpjes zijn verdwenen, anderen proberen te overleven mede door de Camino.
Wij slapen in zo'n half vervallen/hernieuwend dorp. Wij dragen bij tot het (her) leven.
Wees gegroet
Joos en. Frieda
Beste vrienden
De klimmende weg is mooi tussen het heidelandschap. Wij zien in de verte de Leonese bergen( geen pyreneeën, maar toch 1500m) en die moeten wij over.
Vanop een hoge heuveltop zien wij de torentjes en torens van Astorga ver in het dal. De kathedraal? Het Palacio Episcopal?
Het Palacio is een meesterwerkje van Gaudi. En opnieuw zingen wij :" Gaudi(i)eamus igitur, " jubilados" dum sumus "( Jubilados= gepensioneerd, en retraite) Of hoe je jong kan blijven. Gaudi bouwde het voor ene bisschop, maar als die stierf, was zijn opvolger niet zo happig op al dat gedraai en geboogte en betrok het Palacio niet. Wij hadden onze draai er wel in gevonden. Nu is het een magnifiek museum over de Camino.
Hier in Astorga komt de Camino uit Sevilla ( camino de la Plata ) samen met de Frances. Een weg naar Compostela.
Wij wandelen nu in de Maragateria, een uitgestrekt gebied met 50 kleine dorpen waar nauwelijks 5000 mensen wonen. Sommige dorpjes zijn verdwenen, anderen proberen te overleven mede door de Camino.
Wij slapen in zo'n half vervallen/hernieuwend dorp. Wij dragen bij tot het (her) leven.
Wees gegroet
Joos en. Frieda
zondag 2 oktober 2011
Los peregrinos : reza por ellos
Los peregrinos : reza por ellos.
Beste vrienden,
Wij ontmoeten pelgrims van alle soorten.
Hebben jullie vroeger de aanroepen van de pastoor ook repetitief beantwoord. Welaan dan.
De werkers en de wroeters à la Karel Lismont : bid voor hen
De elegante hazewinden à la Sebastian Coe : bid voor hen
De valse tragen , die je niet kan inhalen à la Nico de Beukelaer : bid voor hen
De langafstandlopers à la abebebikkila of Joop W : bid voor hen
De gebrekkigen, de geblarenden , de getendiniterenden, de gekwakkelenden : bid voor hen
De waggelenden van zichzelf: bid voor hen
De vroegen van het zesde uur : bid voor hen
De laten van het elfde uur: bid voor hen
De ingepakten ( onze Aziatische vrienden met hoed,sluier en mondbescherming ) : bid voor hen
De vrolijken ( buongiorgno amici italiano) : bid voor hen
De devoten :bid voor hen
De nadenkenden : bid voor hen
De jeugdige vriendinnen : bid voor hen
De volwassene vriendinnen : bid voor hen
De solisten ( de dappere vrouwen en mannen van alle leeftijden) : bid voor hen
De tijdelijke vriendinnen en vrienden ( de hartsgeheimen en het afscheidnemen gebeuren in geen tijd ): bid voor hen.
De koppels (Australiërs, Canadezen, Fransen, Duitsers, Oostenrijkers,Spanjaarden, Belgen, Schotten, Ieren) : bid voor hen
De touristos Americanos : bid voor hen(2x, 3x: 't zijn ook mensen,niet?)
De taxidrivers, elke dag 10 km minder stappen : bid voor hen
De rugzaktaxis en dagrugzakkers : bid voor hen
De zorgende hospitaleros : bid voor hen
De Spagnolen : bid voor hen
La farfalue avec sa parasolplue : bid voor haar
Wees gegroet
Joos en Frieda
Beste vrienden,
Wij ontmoeten pelgrims van alle soorten.
Hebben jullie vroeger de aanroepen van de pastoor ook repetitief beantwoord. Welaan dan.
De werkers en de wroeters à la Karel Lismont : bid voor hen
De elegante hazewinden à la Sebastian Coe : bid voor hen
De valse tragen , die je niet kan inhalen à la Nico de Beukelaer : bid voor hen
De langafstandlopers à la abebebikkila of Joop W : bid voor hen
De gebrekkigen, de geblarenden , de getendiniterenden, de gekwakkelenden : bid voor hen
De waggelenden van zichzelf: bid voor hen
De vroegen van het zesde uur : bid voor hen
De laten van het elfde uur: bid voor hen
De ingepakten ( onze Aziatische vrienden met hoed,sluier en mondbescherming ) : bid voor hen
De vrolijken ( buongiorgno amici italiano) : bid voor hen
De devoten :bid voor hen
De nadenkenden : bid voor hen
De jeugdige vriendinnen : bid voor hen
De volwassene vriendinnen : bid voor hen
De solisten ( de dappere vrouwen en mannen van alle leeftijden) : bid voor hen
De tijdelijke vriendinnen en vrienden ( de hartsgeheimen en het afscheidnemen gebeuren in geen tijd ): bid voor hen.
De koppels (Australiërs, Canadezen, Fransen, Duitsers, Oostenrijkers,Spanjaarden, Belgen, Schotten, Ieren) : bid voor hen
De touristos Americanos : bid voor hen(2x, 3x: 't zijn ook mensen,niet?)
De taxidrivers, elke dag 10 km minder stappen : bid voor hen
De rugzaktaxis en dagrugzakkers : bid voor hen
De zorgende hospitaleros : bid voor hen
De Spagnolen : bid voor hen
La farfalue avec sa parasolplue : bid voor haar
Wees gegroet
Joos en Frieda
zaterdag 1 oktober 2011
Tempeliers
Tempeliers
Beste vrienden
Gisteren sliepen we in het "dorpje kleintjes" Calzadilla de la Cueza. Iedereen kwam er met een zucht van verlichting toe na 17 km zonder enige voorziening of dorp, werkelijk nada de nada, en met de hoge zon aan de hemel. De zuchten stierven zachtjes weg in de melkweg der sterren, daar waar de dromen beginnen.
Vandaag volgen de dorpjes mekaar met een zeker regelmaat op; een van die dorpjes Terradillos de los Templarios. Hier in deze nietigheid is de orde der Tempeliers vernietigd. De Orde die het zwaard als kruis als symbool had( heeft) Jawel,een gewapende religieuze orde.
Tijdens de Kruistochten vochten ze mee en beschermden pelgrims in Palestina en ook de pelgrims naar Santiago. De orde kreeg veel macht, genoot privileges door Rome gedekt en was zeer rijk. De wereldlijke macht kon dit niet verdragen wegens bedreiging en dus werden de Tempeliers in de terra van Terradillos begraven. De legende wil dat de laatste Templier "de kip met de gouden eieren" hier begraven heeft. Wij hebben hem aanroepen en bezongen : San Antonio, San Antonio, San Antonio; maar er was geen enkele haan die ernaar kraaide of graaide.
Naar het schijnt dat er nog Tempeliers zijn; maar laten wij daar aub een kruis ( het zwaardkruis voor ons part) over maken; want wie de liefde niet heeft, hanteert het zwaard. Want wie de liefde niet heeft...... Is er iets kristelijker en humaner dan de liefde????? Nee, toch.
Wij slapen nu in Bercianos del Real Camino. In een Albergue met Stijl. En statig Adobe herenhuis. De muren gebouwd met zand en stro daarin houten balken kruiselings verwerkt; de zoldering in hout met grote houten dragende balken. In de dorpjes de laatste dagen vele Adobe huizen; sommigen in verval, wij dachten terug aan Zuid Afrika/Amerika.
De goede volger zal gemerkt hebben dat wij door ons flink stappen straks twee dagen voorsprong hebben genomen. De form weet je wel.
Wees gegroet
Joos en Frieda
Beste vrienden
Gisteren sliepen we in het "dorpje kleintjes" Calzadilla de la Cueza. Iedereen kwam er met een zucht van verlichting toe na 17 km zonder enige voorziening of dorp, werkelijk nada de nada, en met de hoge zon aan de hemel. De zuchten stierven zachtjes weg in de melkweg der sterren, daar waar de dromen beginnen.
Vandaag volgen de dorpjes mekaar met een zeker regelmaat op; een van die dorpjes Terradillos de los Templarios. Hier in deze nietigheid is de orde der Tempeliers vernietigd. De Orde die het zwaard als kruis als symbool had( heeft) Jawel,een gewapende religieuze orde.
Tijdens de Kruistochten vochten ze mee en beschermden pelgrims in Palestina en ook de pelgrims naar Santiago. De orde kreeg veel macht, genoot privileges door Rome gedekt en was zeer rijk. De wereldlijke macht kon dit niet verdragen wegens bedreiging en dus werden de Tempeliers in de terra van Terradillos begraven. De legende wil dat de laatste Templier "de kip met de gouden eieren" hier begraven heeft. Wij hebben hem aanroepen en bezongen : San Antonio, San Antonio, San Antonio; maar er was geen enkele haan die ernaar kraaide of graaide.
Naar het schijnt dat er nog Tempeliers zijn; maar laten wij daar aub een kruis ( het zwaardkruis voor ons part) over maken; want wie de liefde niet heeft, hanteert het zwaard. Want wie de liefde niet heeft...... Is er iets kristelijker en humaner dan de liefde????? Nee, toch.
Wij slapen nu in Bercianos del Real Camino. In een Albergue met Stijl. En statig Adobe herenhuis. De muren gebouwd met zand en stro daarin houten balken kruiselings verwerkt; de zoldering in hout met grote houten dragende balken. In de dorpjes de laatste dagen vele Adobe huizen; sommigen in verval, wij dachten terug aan Zuid Afrika/Amerika.
De goede volger zal gemerkt hebben dat wij door ons flink stappen straks twee dagen voorsprong hebben genomen. De form weet je wel.
Wees gegroet
Joos en Frieda
Abonneren op:
Posts (Atom)