Brugas, die scone; Brugas, die welvarende
Perplex stonden wij in de kerk San Juan gisterenavond in Castrojeriz. Wandtapijten in groot formaat met afbeeldingen van de Artes Liberales: la geographia, la astronomia, la geologica, la mathematica, la musica, la rethorica, la lectura .....kunstwerken van de bovenste plank. Gemaakt in Brugas, Bruselas, Amberes y Malinas. Ook schilderijen die refereerden naar Rubens en zijn school. En dan de duidingspanelen. Castrojeriz was in de zestiende eeuw een belangrijke stad, waar de elite verbleef. De wol was een topproduct en die lieten ze bewerken in Brugge. Want daar hadden ze de beste weefgetouwen en de grootste kennis (dus sie je van Brugghe zet je niet meer van achteren maar van voren - alleen jammer van Blauw-Zwart- gelukkig maakt de Witte Bjorn van Puurs dat nog een beetje aanvaardbaar) in het land waar de zon nooit onderging kwamen Jonge Edellieden van Castrojeriz naar Brugge om handel te drijven; en sommigen werden verliefd op een Brugse schoonheid. De notabele familie Galloo heeft haar zoon uitgezonden naar Brugge waar hij zich gevestigd heeft ( al wie die naam draagt Galloo( of met een elletje of ootje minder) mag zich adelijk weten en zijn stamboom hier in Castrojeriz komen uitpluizen. De graftombes van de Galloo 's zijn koninklijk.
Om maar te zeggen dat een stad groot kan zijn; en waarom is Brugge zo intact gebleven: omdat ze stilaan in verval is geraakt en de nieuwe industriële technologie aan haar is voorbij gegaan. Er was geen behoefte om de stad te vernietigen zoals ze dat voor een groot deel met Antwerpen en Brussel hebben gedaan. En hier op de Camino als je zegt dat je van België bent vallen ze in zwijm: oh Brugas que beuno!!
Na een stevige klim in de morgen schrijden wij over de oneindige zonnige hoogvlakte en wat wil het lot: wij worden gekruist door twee opeenvolgende kudden schapen bijeengehouden door trouw werkende honden, de herder met de ezel aan de hand. Kan het pastoraler?
Kan het dat het verleden en het heden samenvalt?
De kleine dorpjes blijven charmant en bergen soms pareltjes: een fijne bewerkte gotische zuil van 10 meter hoog met verwerkte St. jacobsschelpen. Een " Rollo Jurisdiccional". Een colonne waar recht gesproken werd( Boadila del Camino) of in Fromista de Romaanse kerk van San Martin ( Martin Vandenbossche een heilige? Een vraagje voor Eddy Merckx) met meer dan driehonderd kopjes, monstertjes,
demonen, dieren en andere rare creaturen rondom de kerk en binnen in de kerk weer de bijbel en de alledagse wereld aanschouwelijk voorgesteld op de kapitelen ( ondermeer Eva die van de appel bijt en de slang die vrolijk kronkelt). En een zeer mooi veertiendeeuws beeld van onze vriend St. Jacob.
Wij slapen wat verderop in een klein dorpje in een kleine Albergue : Poblacion de Campos.
Wees gegroet
Joos en Frieda
donderdag 29 september 2011
woensdag 28 september 2011
Buen Camino
Beste vrienden,
" Buen Camino " ledereen wenst het aan iedereen. Bij het vertrek uit de refugio, bij het voorbijsteken, bij de pauzes, de fietsers die passeren, de plaatselijke bevolking. " Buen Camino"
Een betoverd woord " Buen Camino". En dat is het grote verschil met Frankrijk. Hier is de Camino magisch. De dorpen herleven, de dorpen worden gemoderniseerd, dorpen die aan het leeglopen waren. Ze worden letterlijk geplaveid met de St Jacobsschelp om de vijftig meter ingemetseld. Middeleeuwse dorpen die hun oude charme herwinnen. Elk dorp dat op de historische weg ligt prijst zich gelukkig en rijk. De Europese ader. Tussen de dorpen ligt dikwijls meer dan 10km afstand verbonden door uitgestrekte velden. De betovering van de Camino pakt iedereen ( het is zoiets als de twintig km door Brussel qua sfeer) En het landschap is misschien ondergeschikt aan die betovering. Hoewel dat ook ons nog doet mijmeren en ook de kerken en de hermitages betoveren ons. Maar nooit meer alleen. En dat was in Frankrijk wel het geval en haalden landschappen ons ondersteboven en verrasten de Romaanse kerkjes. Hoewel in de gewijde geschiedenis moeten 'S en F niet voor mekaar onderdoen. Het leuke in Frankrijk was ook dat je slapen nog moest uitzoeken. In Spanje zijn wij zeker, in elk dorp is een refugio( voor geen geld 5 à 8 euro voor te slapen) en ook refugio 's zijn best aangenaam.
Dus vraag ons niet wat er nu beter is .........wat heb ik nu aan algebra nu ik voor de keuze sta .... Ik hou van de Camino Santiago maar ook van de Chemin de Saint Jacques oh oh .
Vandaag op de Buen Camino ... 30 km gewandeld op veldwegen op de hoogvlakte tussen de kortgeschoren graanvelden. Op en af in grote bogen ..... De eeuwige velden ....indien dit de eeuwige jachtvelden zouden zijn, mag er hier een stukje van ons achterblijven. De dorpen
inderdaad letterlijk 10km van mekaar, sommigen verscholen en genesteld in de oksel van een heuveltje. Op die dertig km passeerden ons vijftien fietsers en zagen wij een twintigtal pelgrims- wandelaars.
En dan het vroegere klooster van San Anton. De weg loopt temidden door de resten van de gothishe kerk waar op de pilaren allerlei dieren en heiligen ons aankijken. De letter " tau" gekend als laatste letter van het Hebreeuws ( een hoofdletter T met aan de uiteinden een streepje) prijkt op de toren. " BESCHERMING" betekent het. Deze letter is 1 van de mytische symbolen van de Camino geworden. Hier bij San Anton gebeurden er wonderen; pelgrims die ziek geworden waren van het eten van slecht brood in het thuisland en in voorgaande periode, genazen hier. Een wonder; maar de graanvelden hier leverden topmeel en dus gezond voedsel. San Anton zijn broodje was dus gebakken.
En komen aan bij de kerk twee gebeitelde doodshoofden Oh! Dood! Oh ! Eeuwigheid is het oude opschrift.
Wij slapen in Castrojeriz. Jullie begrijpen kasteel( de ruïne staat te blinken op de hoogste heuvel) Zoals Burgos burcht. Verzusterd met Brugge.
Wees gegroet.
Joos en Frieda
" Buen Camino " ledereen wenst het aan iedereen. Bij het vertrek uit de refugio, bij het voorbijsteken, bij de pauzes, de fietsers die passeren, de plaatselijke bevolking. " Buen Camino"
Een betoverd woord " Buen Camino". En dat is het grote verschil met Frankrijk. Hier is de Camino magisch. De dorpen herleven, de dorpen worden gemoderniseerd, dorpen die aan het leeglopen waren. Ze worden letterlijk geplaveid met de St Jacobsschelp om de vijftig meter ingemetseld. Middeleeuwse dorpen die hun oude charme herwinnen. Elk dorp dat op de historische weg ligt prijst zich gelukkig en rijk. De Europese ader. Tussen de dorpen ligt dikwijls meer dan 10km afstand verbonden door uitgestrekte velden. De betovering van de Camino pakt iedereen ( het is zoiets als de twintig km door Brussel qua sfeer) En het landschap is misschien ondergeschikt aan die betovering. Hoewel dat ook ons nog doet mijmeren en ook de kerken en de hermitages betoveren ons. Maar nooit meer alleen. En dat was in Frankrijk wel het geval en haalden landschappen ons ondersteboven en verrasten de Romaanse kerkjes. Hoewel in de gewijde geschiedenis moeten 'S en F niet voor mekaar onderdoen. Het leuke in Frankrijk was ook dat je slapen nog moest uitzoeken. In Spanje zijn wij zeker, in elk dorp is een refugio( voor geen geld 5 à 8 euro voor te slapen) en ook refugio 's zijn best aangenaam.
Dus vraag ons niet wat er nu beter is .........wat heb ik nu aan algebra nu ik voor de keuze sta .... Ik hou van de Camino Santiago maar ook van de Chemin de Saint Jacques oh oh .
Vandaag op de Buen Camino ... 30 km gewandeld op veldwegen op de hoogvlakte tussen de kortgeschoren graanvelden. Op en af in grote bogen ..... De eeuwige velden ....indien dit de eeuwige jachtvelden zouden zijn, mag er hier een stukje van ons achterblijven. De dorpen
inderdaad letterlijk 10km van mekaar, sommigen verscholen en genesteld in de oksel van een heuveltje. Op die dertig km passeerden ons vijftien fietsers en zagen wij een twintigtal pelgrims- wandelaars.
En dan het vroegere klooster van San Anton. De weg loopt temidden door de resten van de gothishe kerk waar op de pilaren allerlei dieren en heiligen ons aankijken. De letter " tau" gekend als laatste letter van het Hebreeuws ( een hoofdletter T met aan de uiteinden een streepje) prijkt op de toren. " BESCHERMING" betekent het. Deze letter is 1 van de mytische symbolen van de Camino geworden. Hier bij San Anton gebeurden er wonderen; pelgrims die ziek geworden waren van het eten van slecht brood in het thuisland en in voorgaande periode, genazen hier. Een wonder; maar de graanvelden hier leverden topmeel en dus gezond voedsel. San Anton zijn broodje was dus gebakken.
En komen aan bij de kerk twee gebeitelde doodshoofden Oh! Dood! Oh ! Eeuwigheid is het oude opschrift.
Wij slapen in Castrojeriz. Jullie begrijpen kasteel( de ruïne staat te blinken op de hoogste heuvel) Zoals Burgos burcht. Verzusterd met Brugge.
Wees gegroet.
Joos en Frieda
maandag 26 september 2011
Een wonder is geschied!!!!
Beste vrienden,
Wij sliepen in een kleine Albergue met dito bar en restaurant. De vrouwen waren bijzonder vriendelijk en kookten voor ons heerlijk en met een klein ontbijt en slapen altesamen 16 €. Wij sliepen nog met vijf anderen. Deur dichttrekken aub als je morgenvroeg vertrekt, wij komen pas tegen negen uur en er is geen klink aan de buitenkant. Naar goede gewoonte ontbijten wij goed. Halfacht, wij stappen de frisse morgen in. Oh.! God! Onze wandelgids binnen laten liggen. Wij waren 7 km verder. Kwart voor negen. Autostop terug. Lukt. Vijf voor negen! Gered ! Kwart na negen.! Niemand te bekennen. De geburen leven mee; maar mevrouw woont in Burgos en ja normaal is ze hier altijd om negen uur. Kwart voor tien. Ik denk : ik moet nu hangen voor mijn nalatigheid. Ik prevel nog een schietgebedje tot Santo Domingo. Maar zonder resultaat vertrek ik. Autostop,lukt. Zonder gids wandelen wij verder. Nieuwe kopen in Burgos. Wij klimmen naar de hoogvlakte, na drie dagen terug bossen. Een aangename wandeling over een mooie land-bosweg van 12km met af en toe eens een opkomende vloek, stomme vergeetkop.
Wij nemen onze picnic in St. Juan de Ortega. Wij verlaten het dorp, slagen een nieuwe bosweg in en horen geroep " José y Frieda" Santo Domingo??? Een vrouw komt de bosweg opgelopen...... De vrouw van de Albergue ..... Sorry winteruur en dan begin ik pas om tien,elf uur. Jullie gids ,por favor. Zij had gereden tot het dorp vijf km verder maar in de refugio geen José y Frieda, dan maar naar de refugio in St. Juan, ze zag net mensen in de bosweg inslaan ,zei ze, misschien José Y Frieda. Mil veces gracias Doña Albergue. Ze reed voor ons ruim vijftig km (heen en weer). Sorry voor het gevloek Santo Domingo ( maar misschien had je wat vroeger dit wonder moeten laten geschieden)
Terug in de bossen; en dan is er maquis. 1936.Burgeroorlog. Verzet inhetmaquis.. Hier werden mensen die opkwamen voor vrijheid, democratie en tegen de dictatuur van Franco vermoord. Een eenvoudige zuil met vredesduiven erop brengt blijvend hulde aan hen.
Wij vertikten het om in Franco 's en Salazar's tijd naar Spanje of Portugal te gaan,ook aten wij geen Zuid-Afrikaanse sinaasappelen.
De kerk in St. Juan de Ortega was weer een kunstige mengeling van gothiek en Romaans. De testamentische verhalen op de pilaren; het laatste oordeel met de geroepenen en de verdoemden in kleurig houtwerk. San Juan was eigenlijk het hulpje van Santo Domingo; alleen hij kon onvruchtbare vrouwen zwanger ( laten) maken en stomme kinderen laten spreken. Van teruggeven van gidsen stond niets in onze gids vermeld.
Wij slapen nu in Atapuerca in een kamer van zes in een wat grotere refugio.
Wees gegroet
Joos en Frieda
Wij sliepen in een kleine Albergue met dito bar en restaurant. De vrouwen waren bijzonder vriendelijk en kookten voor ons heerlijk en met een klein ontbijt en slapen altesamen 16 €. Wij sliepen nog met vijf anderen. Deur dichttrekken aub als je morgenvroeg vertrekt, wij komen pas tegen negen uur en er is geen klink aan de buitenkant. Naar goede gewoonte ontbijten wij goed. Halfacht, wij stappen de frisse morgen in. Oh.! God! Onze wandelgids binnen laten liggen. Wij waren 7 km verder. Kwart voor negen. Autostop terug. Lukt. Vijf voor negen! Gered ! Kwart na negen.! Niemand te bekennen. De geburen leven mee; maar mevrouw woont in Burgos en ja normaal is ze hier altijd om negen uur. Kwart voor tien. Ik denk : ik moet nu hangen voor mijn nalatigheid. Ik prevel nog een schietgebedje tot Santo Domingo. Maar zonder resultaat vertrek ik. Autostop,lukt. Zonder gids wandelen wij verder. Nieuwe kopen in Burgos. Wij klimmen naar de hoogvlakte, na drie dagen terug bossen. Een aangename wandeling over een mooie land-bosweg van 12km met af en toe eens een opkomende vloek, stomme vergeetkop.
Wij nemen onze picnic in St. Juan de Ortega. Wij verlaten het dorp, slagen een nieuwe bosweg in en horen geroep " José y Frieda" Santo Domingo??? Een vrouw komt de bosweg opgelopen...... De vrouw van de Albergue ..... Sorry winteruur en dan begin ik pas om tien,elf uur. Jullie gids ,por favor. Zij had gereden tot het dorp vijf km verder maar in de refugio geen José y Frieda, dan maar naar de refugio in St. Juan, ze zag net mensen in de bosweg inslaan ,zei ze, misschien José Y Frieda. Mil veces gracias Doña Albergue. Ze reed voor ons ruim vijftig km (heen en weer). Sorry voor het gevloek Santo Domingo ( maar misschien had je wat vroeger dit wonder moeten laten geschieden)
Terug in de bossen; en dan is er maquis. 1936.Burgeroorlog. Verzet inhetmaquis.. Hier werden mensen die opkwamen voor vrijheid, democratie en tegen de dictatuur van Franco vermoord. Een eenvoudige zuil met vredesduiven erop brengt blijvend hulde aan hen.
Wij vertikten het om in Franco 's en Salazar's tijd naar Spanje of Portugal te gaan,ook aten wij geen Zuid-Afrikaanse sinaasappelen.
De kerk in St. Juan de Ortega was weer een kunstige mengeling van gothiek en Romaans. De testamentische verhalen op de pilaren; het laatste oordeel met de geroepenen en de verdoemden in kleurig houtwerk. San Juan was eigenlijk het hulpje van Santo Domingo; alleen hij kon onvruchtbare vrouwen zwanger ( laten) maken en stomme kinderen laten spreken. Van teruggeven van gidsen stond niets in onze gids vermeld.
Wij slapen nu in Atapuerca in een kamer van zes in een wat grotere refugio.
Wees gegroet
Joos en Frieda
zondag 25 september 2011
ER WAS EENS...........
Er was eens.....
Beste vrienden,
Er was eens lang geleden op de weg naar Santiago de Compostela een witte kip en een witte haan. Een jonge man liep samen met zijn ouders de Camino Frances. Zij kwamen aan in Santo Domingo de la Calzada. Een jonge freule had haar oog laten vallen op de jongeling. Maar de jongeling wou devoot naar St. Jacob gaan en wees de jonge deerne af. Deze misnoegd zon op wraak. Zij stak zilverlingen in zijn zak en riep daarna moord en brand dat er gestolen was. Het verdict van de rechter was streng. Hij moest hangen. Le Pendu.
De ouders baden nog tot St. Jacob in Compostela en bij hun terugtocht aangekomen in Santo Domingo hoorden ze door toedoen van de Santo de stem van hun zoon. Ze haasten zich naar de rechter, die net Coq au Rioja vin met een kippebilletje als toemaatje aan het eten was, en zegden dat hun zoon nog levend was. De rechter een beetje uit de hoogte zei met ironische stem: " Jullie zoon is zo levend als de haan en de kip hier op mijn bord" En van de weeromstuit sprong er een witte kraaiende haan en een witte kakelende kip uit zijn bord. En Le Pendu werd plots Le Dependu. De gehangene werd springlevend. De Middeleeuwers hadden groot respect voor Santo Domingo.
Overal in Zijn kathedraal zie je in alle vormen de kip en de haan. Ook meermaals in zilverwerk. En rechtover de majestatische graftombe van de Santo boven de trapdeur is ( dus in de Kathedraal) een kippenren gebouwd met daarin levend en wel een fiere witte haan en een witte roodgekamde kip(even fier).
Wij hoorden de haan twee keer kraaien; het teken dat wij de waarheid spreken. (ps de haan en de kip worden om de twee maand vervangen door een ander koppel)
Overings waren de andere schatten van de kathedraal weer subliem. Het metershoge en- brede bladgouden retabel vertelde ons weer de gewijde geschiedenis.
Vandaag bleven wij door de eeuwige landbouwvelden wandelen; de oogst is achter de rug; men is enkel nog volop bezig om de aardappelen te rooien. De kerkjes in de dorpjes hebben allemaal dat overweldigende bladgoud. De Spanjaarden hebben dit met verve uitgevoerd naar Zuid-Amerika; jammer dat ze zoveel van die ander Incacultuur vernietigd hebben.
Wij waren zo in form da wij nog 7 km gelopen hebben dan voorzien. Wij slapen in een klein dorpje : vallembistia.
Wees gegroet
Joos en Frieda
P.S. Hetzelfde verhaaltje verschijnt in de Middeleeuwen in Franrijk in Coldoussan, de Jacbskerk in Rothenburg in Duitsland en ook in Zwitserland. Zoveel gehangenen, zoveel Santo's.
Beste vrienden,
Er was eens lang geleden op de weg naar Santiago de Compostela een witte kip en een witte haan. Een jonge man liep samen met zijn ouders de Camino Frances. Zij kwamen aan in Santo Domingo de la Calzada. Een jonge freule had haar oog laten vallen op de jongeling. Maar de jongeling wou devoot naar St. Jacob gaan en wees de jonge deerne af. Deze misnoegd zon op wraak. Zij stak zilverlingen in zijn zak en riep daarna moord en brand dat er gestolen was. Het verdict van de rechter was streng. Hij moest hangen. Le Pendu.
De ouders baden nog tot St. Jacob in Compostela en bij hun terugtocht aangekomen in Santo Domingo hoorden ze door toedoen van de Santo de stem van hun zoon. Ze haasten zich naar de rechter, die net Coq au Rioja vin met een kippebilletje als toemaatje aan het eten was, en zegden dat hun zoon nog levend was. De rechter een beetje uit de hoogte zei met ironische stem: " Jullie zoon is zo levend als de haan en de kip hier op mijn bord" En van de weeromstuit sprong er een witte kraaiende haan en een witte kakelende kip uit zijn bord. En Le Pendu werd plots Le Dependu. De gehangene werd springlevend. De Middeleeuwers hadden groot respect voor Santo Domingo.
Overal in Zijn kathedraal zie je in alle vormen de kip en de haan. Ook meermaals in zilverwerk. En rechtover de majestatische graftombe van de Santo boven de trapdeur is ( dus in de Kathedraal) een kippenren gebouwd met daarin levend en wel een fiere witte haan en een witte roodgekamde kip(even fier).
Wij hoorden de haan twee keer kraaien; het teken dat wij de waarheid spreken. (ps de haan en de kip worden om de twee maand vervangen door een ander koppel)
Overings waren de andere schatten van de kathedraal weer subliem. Het metershoge en- brede bladgouden retabel vertelde ons weer de gewijde geschiedenis.
Vandaag bleven wij door de eeuwige landbouwvelden wandelen; de oogst is achter de rug; men is enkel nog volop bezig om de aardappelen te rooien. De kerkjes in de dorpjes hebben allemaal dat overweldigende bladgoud. De Spanjaarden hebben dit met verve uitgevoerd naar Zuid-Amerika; jammer dat ze zoveel van die ander Incacultuur vernietigd hebben.
Wij waren zo in form da wij nog 7 km gelopen hebben dan voorzien. Wij slapen in een klein dorpje : vallembistia.
Wees gegroet
Joos en Frieda
P.S. Hetzelfde verhaaltje verschijnt in de Middeleeuwen in Franrijk in Coldoussan, de Jacbskerk in Rothenburg in Duitsland en ook in Zwitserland. Zoveel gehangenen, zoveel Santo's.
vrijdag 23 september 2011
Jeugdherberggevoel
Jeugdherberggevoel
Beste vrienden
Salud!! À votre santé !! Op jouw gezondheid !! Natuurlijk smaakte dat Riojaatje.
En er waren druivenfeesten ( of er een Miss verkozen wordt, konden wij niet achterhalen) San Mateo werd gevierd bij het binnenhalen van de oogst.( en hier laat ik je los .... Van hieraf moet je gaan met vallen en opstaan) Alleen de festiviteiten starten hier pas om 21 uur en met onze nieuwe gewoonten liggen wij dan al in onze bedje. Wij bezochten nog de kathedraal in Logrono : een imposant barok ruiterstandbeeld van Santiago matamoros op de voorgevel; en de afgehakte morenhoofden klaar om vertrappeld te worden door zijn steigerend paard. Gelukkig stond er binnenin een gaaf beeldig pelgrimsbeeld van onze vriend. Op het barok retabel in de kerk zijn levensverhaal in bladgoud.
Daarna naar onze gedeelde slaapkamer; 20 personen deze keer. De refugio 's zijn jeugdherbergen zoals wij ze gekend hebben in onze jeugd toen wij erop uittrokken met autostop of de fiets; internationaal gezelschap elk met zijn eigen verhaal; vriendelijke solidariteit; te weinig en te krappe douches en schuifnat als je er uitstapt; de persoonlijke geluiden hoorbaar vanuit de toiletten. Iedereen rust wat uit na de inspanning van de tocht en schrijft zijn dagboek bij of sommige moderne mensen (haha) bloggen hun verhaal. Ervaringen worden uitgewisseld.
Iedereen voor 10uur in bed; de ene al wat luider snurkend dan de andere; en met oorstopjes hoor je zelfs je eigen gesnurk niet meer; vandaar dat iedereen die wel induwt bij 't slapengaan.
En 's morgens zijn er al onverlaten die om 5 uur 30 ,precies of niemand hoort het, hun rugzak pakken - plastiekzak geritsel en op hun
Balletteenjes de kamer uit. Kattenwasje en zonder ontbijt het donkerte in.
Wij hebben ons voorgenomen om tot 6 uur 30 ( voor rekenkundigen : wij liggen 9u30 in ons bed) te slapen en niet voor 7u 30 bij het morgenlicht te vertrekken. Maar als in jouw kamertje om 6u 10 het licht aangedaan wordt, is het onnozel om zoals betrapte kinderen vaak doen onze ogen dubbel dicht te knijpen. Maar wij nemen altijd een stevig Vlaams ontbijt zoals onze moeders ons dat geleerd hebben; er volgt immers nog een ganse dag.
Wij verlaten Logrono trappend op de plastieken bekers van wijn en bier overal flessen en flesjes; de ochtendploeg van de arbeiders hanteert de waterslang met krachtige waterstraal. Hopelijk hebben ze gisteren mogen meevieren. Of de komende drie dagen. Want de wijnfeesten dat is hier Kalfortkermis en Pukema samen.
Wij wandelen Logrono uit langs een heuse wandelboulevard van wel vier km. De pelgrims in de watten gelegd ( hoewel wij geen watjes zijn). En daarna een glooiend parcours over mooie landwegen tussen de riojadruiven, die ze aan het plukken zijn. Wij genieten. Ook het barok retabel in Navarrete doet onze mond onbeleefd openvallen met onze vriend alomtegenwoordig.
Wij komen aan in Najera; wij slikken een beetje bij het zien van onze slaapkamer; drie lange rijen stapelbedden, wij zien het einde niet; 90 goede zielen zullen de slaapkamer met ons delen. Als dat maar goed afloopt!!!
Wees gegroet
Joos en Frieda
Beste vrienden
Salud!! À votre santé !! Op jouw gezondheid !! Natuurlijk smaakte dat Riojaatje.
En er waren druivenfeesten ( of er een Miss verkozen wordt, konden wij niet achterhalen) San Mateo werd gevierd bij het binnenhalen van de oogst.( en hier laat ik je los .... Van hieraf moet je gaan met vallen en opstaan) Alleen de festiviteiten starten hier pas om 21 uur en met onze nieuwe gewoonten liggen wij dan al in onze bedje. Wij bezochten nog de kathedraal in Logrono : een imposant barok ruiterstandbeeld van Santiago matamoros op de voorgevel; en de afgehakte morenhoofden klaar om vertrappeld te worden door zijn steigerend paard. Gelukkig stond er binnenin een gaaf beeldig pelgrimsbeeld van onze vriend. Op het barok retabel in de kerk zijn levensverhaal in bladgoud.
Daarna naar onze gedeelde slaapkamer; 20 personen deze keer. De refugio 's zijn jeugdherbergen zoals wij ze gekend hebben in onze jeugd toen wij erop uittrokken met autostop of de fiets; internationaal gezelschap elk met zijn eigen verhaal; vriendelijke solidariteit; te weinig en te krappe douches en schuifnat als je er uitstapt; de persoonlijke geluiden hoorbaar vanuit de toiletten. Iedereen rust wat uit na de inspanning van de tocht en schrijft zijn dagboek bij of sommige moderne mensen (haha) bloggen hun verhaal. Ervaringen worden uitgewisseld.
Iedereen voor 10uur in bed; de ene al wat luider snurkend dan de andere; en met oorstopjes hoor je zelfs je eigen gesnurk niet meer; vandaar dat iedereen die wel induwt bij 't slapengaan.
En 's morgens zijn er al onverlaten die om 5 uur 30 ,precies of niemand hoort het, hun rugzak pakken - plastiekzak geritsel en op hun
Balletteenjes de kamer uit. Kattenwasje en zonder ontbijt het donkerte in.
Wij hebben ons voorgenomen om tot 6 uur 30 ( voor rekenkundigen : wij liggen 9u30 in ons bed) te slapen en niet voor 7u 30 bij het morgenlicht te vertrekken. Maar als in jouw kamertje om 6u 10 het licht aangedaan wordt, is het onnozel om zoals betrapte kinderen vaak doen onze ogen dubbel dicht te knijpen. Maar wij nemen altijd een stevig Vlaams ontbijt zoals onze moeders ons dat geleerd hebben; er volgt immers nog een ganse dag.
Wij verlaten Logrono trappend op de plastieken bekers van wijn en bier overal flessen en flesjes; de ochtendploeg van de arbeiders hanteert de waterslang met krachtige waterstraal. Hopelijk hebben ze gisteren mogen meevieren. Of de komende drie dagen. Want de wijnfeesten dat is hier Kalfortkermis en Pukema samen.
Wij wandelen Logrono uit langs een heuse wandelboulevard van wel vier km. De pelgrims in de watten gelegd ( hoewel wij geen watjes zijn). En daarna een glooiend parcours over mooie landwegen tussen de riojadruiven, die ze aan het plukken zijn. Wij genieten. Ook het barok retabel in Navarrete doet onze mond onbeleefd openvallen met onze vriend alomtegenwoordig.
Wij komen aan in Najera; wij slikken een beetje bij het zien van onze slaapkamer; drie lange rijen stapelbedden, wij zien het einde niet; 90 goede zielen zullen de slaapkamer met ons delen. Als dat maar goed afloopt!!!
Wees gegroet
Joos en Frieda
woensdag 21 september 2011
Estella, de ster
Beste vrienden,
Soms zijn verhaaltjes te mooi om waar te zijn. Neem nu een stadje dat door de Romeinen is gesticht en er plots in de Middeleeuwen bij volle maan een regen van sterren het Onze Lievevrouwbeeld omkranste ( een zeer Europese gedachte). En bij een dergelijk teken kan men toch niet anders dan van naam veranderen. Estella werkelijk een ster aan de hemel. De ene mooie kerk valt over de andere. De Middeleeuwse straatjes geven ons schaduw op deze zomerse dag. Vooral de Saint Sepulcre zal ons bijbliven; de apostelen levensgroot afgebeeld, het laatste avondmaal op het tympaan, de hemel en de hel met de duivel aan de ingangspoort; boven het tympaan opeenvolgende bogen door engeltjes sierlijk tenhemel getrokken. Splendide gothiek.
En bij te verlaten van De Ster nabij een machtig klooster: Fuente del Vino !!!!!!!! Een wijnfontein!!!!!! Het wijnhuis Irache heeft een kraantje aan de buitenzijde van hun kelder gemaakt. Elke Pelgrim mag wijn tappen in een bekertje( of sommigen drinken hun waterdrinkbus eerst leeg ....) en een proost uitbrengen op het wijnhuis en Santiago. Want zo komt men gezond en met kracht in Compostela.En het was bovendien zeer goede wijn. Natuurlijk heeft de heer Irache geweten dat zijn naam publicitair op deze blog kwam. Een commercant met een goede inborst.
En je ziet in de dorpjes terug commercanten verschijnen; ze herleven dankzij de duizenden pelgrims die passeren en op zijn minst moeten eten en drinken.
Wij liepen weer over Romeinse wegen en staken Romeinse en Middeleeuwse bruggen over. Na ons wijntje ( het was even over tien en er was heus nietveel wind ) gingen wij gezwind de berg op naar Villareal Monjardin ( wij zouden gewild hebben dat onze hof er ook zo mooi
uitzag) En dan volgde een twaalf kilometer lange tocht op een grintige witte weg die zich kilometers lang op en af slingerde in de brede valleien; tussen de afgereden korenvelden, de groenelover aspergevelden, de amandelbomen ,de olijfgaarden( waanden wij ons niet even in de Hof van Olijven?) en uiteraard de wijngaarden. Zoveel rijkdom die op de blazoenen, als schilden op de huizen geplakt, voorgesteld wordt. De hoorn des overvloeds en dit sinds eeuwen.
Wij slapen in Los Arcos, waar Vlamingen thuis zijn. Het Vlaams St. Jacobgenootschap houdt de refugio open met de hulp van Vlaamse vrijwilligers.Vlamingen zijn overal thuis en in Vlaanderen zal er altijd een thuis zijn voor mensen uit alle windstreken; anders zal Vlaanderen niet zijn. Trouwens Los Arcos was ook een thuishaven voor vele Joden in de middeleeuwen en later.
Wees gegroet
Joos en Frieda
Soms zijn verhaaltjes te mooi om waar te zijn. Neem nu een stadje dat door de Romeinen is gesticht en er plots in de Middeleeuwen bij volle maan een regen van sterren het Onze Lievevrouwbeeld omkranste ( een zeer Europese gedachte). En bij een dergelijk teken kan men toch niet anders dan van naam veranderen. Estella werkelijk een ster aan de hemel. De ene mooie kerk valt over de andere. De Middeleeuwse straatjes geven ons schaduw op deze zomerse dag. Vooral de Saint Sepulcre zal ons bijbliven; de apostelen levensgroot afgebeeld, het laatste avondmaal op het tympaan, de hemel en de hel met de duivel aan de ingangspoort; boven het tympaan opeenvolgende bogen door engeltjes sierlijk tenhemel getrokken. Splendide gothiek.
En bij te verlaten van De Ster nabij een machtig klooster: Fuente del Vino !!!!!!!! Een wijnfontein!!!!!! Het wijnhuis Irache heeft een kraantje aan de buitenzijde van hun kelder gemaakt. Elke Pelgrim mag wijn tappen in een bekertje( of sommigen drinken hun waterdrinkbus eerst leeg ....) en een proost uitbrengen op het wijnhuis en Santiago. Want zo komt men gezond en met kracht in Compostela.En het was bovendien zeer goede wijn. Natuurlijk heeft de heer Irache geweten dat zijn naam publicitair op deze blog kwam. Een commercant met een goede inborst.
En je ziet in de dorpjes terug commercanten verschijnen; ze herleven dankzij de duizenden pelgrims die passeren en op zijn minst moeten eten en drinken.
Wij liepen weer over Romeinse wegen en staken Romeinse en Middeleeuwse bruggen over. Na ons wijntje ( het was even over tien en er was heus nietveel wind ) gingen wij gezwind de berg op naar Villareal Monjardin ( wij zouden gewild hebben dat onze hof er ook zo mooi
uitzag) En dan volgde een twaalf kilometer lange tocht op een grintige witte weg die zich kilometers lang op en af slingerde in de brede valleien; tussen de afgereden korenvelden, de groenelover aspergevelden, de amandelbomen ,de olijfgaarden( waanden wij ons niet even in de Hof van Olijven?) en uiteraard de wijngaarden. Zoveel rijkdom die op de blazoenen, als schilden op de huizen geplakt, voorgesteld wordt. De hoorn des overvloeds en dit sinds eeuwen.
Wij slapen in Los Arcos, waar Vlamingen thuis zijn. Het Vlaams St. Jacobgenootschap houdt de refugio open met de hulp van Vlaamse vrijwilligers.Vlamingen zijn overal thuis en in Vlaanderen zal er altijd een thuis zijn voor mensen uit alle windstreken; anders zal Vlaanderen niet zijn. Trouwens Los Arcos was ook een thuishaven voor vele Joden in de middeleeuwen en later.
Wees gegroet
Joos en Frieda
maandag 19 september 2011
Pamploma la marabillosa
Pamploma la marabillosa
Wij hadden onze tomaten veiligheidshalve al opgegeten en gezorgd dat wij alle poortjes van de weiden goed dicht deden zodat de jonge stieren op hun graasweide bleven. Want dat is toch het beeld van Pamploma en ze zijn fier op San Firmin en de wilde gevaarlijke tomatensoep beelden met uitgleidende durfallen en andere waaghalsen. Een zeer expressief machtig kunstwerk heeft geen verdere woorden nodig. Dit is het keurmerk van deze stad.
Hou je er niet van? Laat je niet misleiden, want deze Baskische hoofdstad heeft alles om van te houden. De oude stad is ommuurd, de middeleeuwse straatjes, de balkonnetjes; de kathedraal, zijn klooster en kloosterhof bergen prachtige religieuze kunstwerken- madonna's met kind uit de twaalfde eeuw maken je sprakeloos.
En al dat antieke wordt gekoppeld aan een moderne levende stad.
Iruna is de naam. De Basken willen het geweten hebben. De Romeinen hadden zich speciaal hier zich gevestigd om de Basken onder controle te houden Paempluma. De Basken laten zich niet kisten, Iruna is de naam. En als je op een landkaart het noorden kwijt bent als je Iruna ziet staan, rij maar door je komt in Pamploma.
Wij slapen in Zariquiegui zo'n goede 10 km voorbij Pamploma.
Wees gegroet
Joos en Frieda
Wij hadden onze tomaten veiligheidshalve al opgegeten en gezorgd dat wij alle poortjes van de weiden goed dicht deden zodat de jonge stieren op hun graasweide bleven. Want dat is toch het beeld van Pamploma en ze zijn fier op San Firmin en de wilde gevaarlijke tomatensoep beelden met uitgleidende durfallen en andere waaghalsen. Een zeer expressief machtig kunstwerk heeft geen verdere woorden nodig. Dit is het keurmerk van deze stad.
Hou je er niet van? Laat je niet misleiden, want deze Baskische hoofdstad heeft alles om van te houden. De oude stad is ommuurd, de middeleeuwse straatjes, de balkonnetjes; de kathedraal, zijn klooster en kloosterhof bergen prachtige religieuze kunstwerken- madonna's met kind uit de twaalfde eeuw maken je sprakeloos.
En al dat antieke wordt gekoppeld aan een moderne levende stad.
Iruna is de naam. De Basken willen het geweten hebben. De Romeinen hadden zich speciaal hier zich gevestigd om de Basken onder controle te houden Paempluma. De Basken laten zich niet kisten, Iruna is de naam. En als je op een landkaart het noorden kwijt bent als je Iruna ziet staan, rij maar door je komt in Pamploma.
Wij slapen in Zariquiegui zo'n goede 10 km voorbij Pamploma.
Wees gegroet
Joos en Frieda
zaterdag 17 september 2011
Roelantslied
Beste vrienden,
Wij waren iedereen te vlug af en zijn goed aangekomen in Roncevalles. Wij hebben de Pyreneeën verslagen. Ook in de mist wandelen was een ervaring; je kon in elk geval niet zien hoe hoog je nog diende te klimmen. Maar wij zijn werkelijk in form en het loopt.
Ook paarden, schapen, koeien liepen vrij rond op de hoge weiden. Mooie beelden als zo'n vijf paarden plots uit de mist opdagen; bellende koeien die je probeert te lokaliseren en wat je voor een steen aanzag wordt plots loeiend levend. De laatste vier kilometer dalen wij ,soms zeer stuiks, in een ademgevend groots bos.
Wij lopen op paden die de Kelten namen om vanuit het Iberisch schiereiland Frankrijk binnen te dringen; wij lopen op de Romeinse heirbaan Bordeaux- Astorga; wij lopen op het pad dat Karel de Grote liep om de Moren te gaan bestrijden. Wij zij in Roncevalles waar Roelant, een veldheer van Karel, na een heroïsch gevecht de duimen en ( wat meer is) het loodje moest leggen tegen de Basken. De Basken die zich bedreigd voelden door de Moren maar ook door Karel en de Franken. En deze gasten waren met hun vuile voeten door Baskenland gelopen. Zij vernielden o.m. de stadsmuren van Pamplona. En op hun terugtocht van de Moren zijn ze weliswaar van achteren door de Basken aangevallen. Roelant vocht tot de laatste snik en blies stervend op zijn hoorn om hulp van Karel. Dat maakt dat het Roelantslied zo mytisch en grandioos is. ( wij zullen wel opletten dat wij met propere voeten door Baskenland gaan)
Maar Roncevalles is ook en vooral de machtige abdij die nu al honderden jaren lang duizenden pelgrims herbergt. Door deze vallei loopt de weg. St. Jacob staat ook prominent in de collegiale kerk. Hier beginnen velen aan hun weg.
Wees gegroet
Joos en Frieda
Wij waren iedereen te vlug af en zijn goed aangekomen in Roncevalles. Wij hebben de Pyreneeën verslagen. Ook in de mist wandelen was een ervaring; je kon in elk geval niet zien hoe hoog je nog diende te klimmen. Maar wij zijn werkelijk in form en het loopt.
Ook paarden, schapen, koeien liepen vrij rond op de hoge weiden. Mooie beelden als zo'n vijf paarden plots uit de mist opdagen; bellende koeien die je probeert te lokaliseren en wat je voor een steen aanzag wordt plots loeiend levend. De laatste vier kilometer dalen wij ,soms zeer stuiks, in een ademgevend groots bos.
Wij lopen op paden die de Kelten namen om vanuit het Iberisch schiereiland Frankrijk binnen te dringen; wij lopen op de Romeinse heirbaan Bordeaux- Astorga; wij lopen op het pad dat Karel de Grote liep om de Moren te gaan bestrijden. Wij zij in Roncevalles waar Roelant, een veldheer van Karel, na een heroïsch gevecht de duimen en ( wat meer is) het loodje moest leggen tegen de Basken. De Basken die zich bedreigd voelden door de Moren maar ook door Karel en de Franken. En deze gasten waren met hun vuile voeten door Baskenland gelopen. Zij vernielden o.m. de stadsmuren van Pamplona. En op hun terugtocht van de Moren zijn ze weliswaar van achteren door de Basken aangevallen. Roelant vocht tot de laatste snik en blies stervend op zijn hoorn om hulp van Karel. Dat maakt dat het Roelantslied zo mytisch en grandioos is. ( wij zullen wel opletten dat wij met propere voeten door Baskenland gaan)
Maar Roncevalles is ook en vooral de machtige abdij die nu al honderden jaren lang duizenden pelgrims herbergt. Door deze vallei loopt de weg. St. Jacob staat ook prominent in de collegiale kerk. Hier beginnen velen aan hun weg.
Wees gegroet
Joos en Frieda
dinsdag 13 september 2011
07u30
07 u 30
Beste vrienden,
7u30: Arthez de Bearn en alles is rustig. Onze voetstap is nauwelijks hoorbaar. De bleke volle maan verlicht het grote dal voor de Pyreneeën. De toppen hullen zich een roosoranje blauw van de opkomende zon, een doorzichtige luchtige nevel maakt het helemaal feeëriek. Even vasthouden,even vasthouden. De langzame dalen en klimmen belopen wij vlot. De allerhoogste toppen genieten al van het mooie,heldere zonlicht.
9u30: een monotoon zeurend geluid, monotooon sonoor. Verdwijnt weer achter de heuvel die wij omcirkrelen. De vlakte voor ons..monotoon zeurend geluid ,monotoon sonoor......een groot grijs- zwart lint van een aanzienlijke breedte is door gans de vlakte getrokken..... Een gezoef... Snel,sneller, het leven voorbij gesneld.... Er is geen tijd meer,dus heeft men geen tijd.
" autoroute " zeggen zij die het kunnen weten. Wij, wij waren het vergeten.
10u : de klimmetjes hebben het geraas overwonnen. Wij genieten van het Vlaamse Ardennen wandellandschap met al de toppen van de Pyreneeën in hun volle lengte voor ons.
12u picnic bij de abdij van Sauvelade. Een mooi beeld van St. Jacques met vele boodschapbriefjes neergelegd aan zijn voeten. Een aandoenlijk beeld.
Slapen geregeld voor de komende dagen ( een heksentoer)
13u05: De echte kuitenbijters dienen zich aan. En het is om en bij de dertig graden. De lucht Italiaans blauw; hier en daar een schapenwolkkje(schaapjes dat mag op deze hoogte) Scherpe klimmetjes, een dal waar je niet dieper kan zakken en weerl omhoog. Frieda Vandenbroek past vele mannen een broek en doet ze vlot de baard af ( tussen haakjes Joos zijn baard staat weer vol) Ze is toch voor niets een steenbok, het springen op de bergen gewoon.
Nog een bijzonder verschijnsel en iedereen van de andere pelgrims wil een fotootje: Frieda wandelt met haar paraplu als parasol naar boven; schaduw verzekerd. Wij lopen frontaal naar de hoge bergen badend in de zon.
15u15: Wij lopen uit op een hoogplateau; onze ritme is fors en dapper.wij maken daarna een lange daling naar het dal.
15u45: Wij vloeken, wij worden moe en de borden die de afstand aangeven bedriegen ons. Wij zijn meer dan 30 km op pad en dan telt elke minuut.
16u 10 : Hier is ons bed in de gite communal van Navarrenx. Recuperen.
17u : De stralen van de douche spoelen alle vermoeidheid weg. Zalig.
Staks nog een een klein restaurantje met een klein menuutje. En dan is de mens weer content.
Wees gegroet
Joos en Frieda
Beste vrienden,
7u30: Arthez de Bearn en alles is rustig. Onze voetstap is nauwelijks hoorbaar. De bleke volle maan verlicht het grote dal voor de Pyreneeën. De toppen hullen zich een roosoranje blauw van de opkomende zon, een doorzichtige luchtige nevel maakt het helemaal feeëriek. Even vasthouden,even vasthouden. De langzame dalen en klimmen belopen wij vlot. De allerhoogste toppen genieten al van het mooie,heldere zonlicht.
9u30: een monotoon zeurend geluid, monotooon sonoor. Verdwijnt weer achter de heuvel die wij omcirkrelen. De vlakte voor ons..monotoon zeurend geluid ,monotoon sonoor......een groot grijs- zwart lint van een aanzienlijke breedte is door gans de vlakte getrokken..... Een gezoef... Snel,sneller, het leven voorbij gesneld.... Er is geen tijd meer,dus heeft men geen tijd.
" autoroute " zeggen zij die het kunnen weten. Wij, wij waren het vergeten.
10u : de klimmetjes hebben het geraas overwonnen. Wij genieten van het Vlaamse Ardennen wandellandschap met al de toppen van de Pyreneeën in hun volle lengte voor ons.
12u picnic bij de abdij van Sauvelade. Een mooi beeld van St. Jacques met vele boodschapbriefjes neergelegd aan zijn voeten. Een aandoenlijk beeld.
Slapen geregeld voor de komende dagen ( een heksentoer)
13u05: De echte kuitenbijters dienen zich aan. En het is om en bij de dertig graden. De lucht Italiaans blauw; hier en daar een schapenwolkkje(schaapjes dat mag op deze hoogte) Scherpe klimmetjes, een dal waar je niet dieper kan zakken en weerl omhoog. Frieda Vandenbroek past vele mannen een broek en doet ze vlot de baard af ( tussen haakjes Joos zijn baard staat weer vol) Ze is toch voor niets een steenbok, het springen op de bergen gewoon.
Nog een bijzonder verschijnsel en iedereen van de andere pelgrims wil een fotootje: Frieda wandelt met haar paraplu als parasol naar boven; schaduw verzekerd. Wij lopen frontaal naar de hoge bergen badend in de zon.
15u15: Wij lopen uit op een hoogplateau; onze ritme is fors en dapper.wij maken daarna een lange daling naar het dal.
15u45: Wij vloeken, wij worden moe en de borden die de afstand aangeven bedriegen ons. Wij zijn meer dan 30 km op pad en dan telt elke minuut.
16u 10 : Hier is ons bed in de gite communal van Navarrenx. Recuperen.
17u : De stralen van de douche spoelen alle vermoeidheid weg. Zalig.
Staks nog een een klein restaurantje met een klein menuutje. En dan is de mens weer content.
Wees gegroet
Joos en Frieda
vrijdag 9 september 2011
Pyreneeën in zicht !!!!! Pyreneeën in zicht !!!!!
Pyreneeën in zicht !!!!! Pyreneeën in zicht !!!!!
Beste vrienden,
Minder dan 999km moeten wij nog doen. Dus 1700 km afgelegd. Frieda kan het maar niet geloven. Een rustige rit vandaag tussen velden en druivelaars, terug wat meer klimmend en dalend zij het zacht stijgend en dalend. En voor de eerste keer zie op de verre achtergrond de Pyreneeën , bergen zou een kind roepen en wij voelen ons weer een beetje kind. Maar beseffen direct dat het nog zes dagen lopen is door de Bearn en het Pays Basque om daar te komen.
Wij slapen nu in Aire- sur -Adour, terug in het tipje van de Landes. Een herinnering aan Aire zal eeuwig duren : " een aantal van jullie weten dat Joos de route van Le Puy al gelopen heeft met goede vrienden. In Aire waren wij gelogeerd op een gite boerderij, waar vier generaties nog onder 1 dak woonden. Het eten werd geserveerd door de jonge ingetrouwde boerin; voorwaar lekker en goed overgoten met lekker sap van druiven. Iedereen zat mee aan de grote boerentafel.( vier generaties) En hoewel wij op deze tochten dikwijls de wereld verbeterd hebben en de persoonlijke besognes gedeeld hebben, was er ook ( veel) plaats voor plezier en serieuze gesprekken met inlanders. Welnu hier werden de twee gecombineerd en ja de jonge boerin werd zowaar gecharmeerd door vragen over samenleven in zulke situaties en de grappen en de grollen van bende oude veertigers. Wij hadden de vreugde en de vrijheid in haar aangewakkerd; de vrijheid om te blijven wie je bent. En ze begon zowaar te dansen en te zingen. De ouderen probeerden nog te reguleren. Maar het hek was van de dam. De jonge boer zijn ogen spuwden jaloezie en met zijn kop een beetje scheef en zijn handen diep in zijn zakken ( dank u Yvan Heylen) godverde hij weg.
' 's morgens hebben wij geen vragen meer gesteld. Wij hopen nog altijd dat iedereen daar de vreugde en de vrijheid van het leven heeft geproefd en mag blijven proeven."
Wees gegroet
Joos en Frieda
Beste vrienden,
Minder dan 999km moeten wij nog doen. Dus 1700 km afgelegd. Frieda kan het maar niet geloven. Een rustige rit vandaag tussen velden en druivelaars, terug wat meer klimmend en dalend zij het zacht stijgend en dalend. En voor de eerste keer zie op de verre achtergrond de Pyreneeën , bergen zou een kind roepen en wij voelen ons weer een beetje kind. Maar beseffen direct dat het nog zes dagen lopen is door de Bearn en het Pays Basque om daar te komen.
Wij slapen nu in Aire- sur -Adour, terug in het tipje van de Landes. Een herinnering aan Aire zal eeuwig duren : " een aantal van jullie weten dat Joos de route van Le Puy al gelopen heeft met goede vrienden. In Aire waren wij gelogeerd op een gite boerderij, waar vier generaties nog onder 1 dak woonden. Het eten werd geserveerd door de jonge ingetrouwde boerin; voorwaar lekker en goed overgoten met lekker sap van druiven. Iedereen zat mee aan de grote boerentafel.( vier generaties) En hoewel wij op deze tochten dikwijls de wereld verbeterd hebben en de persoonlijke besognes gedeeld hebben, was er ook ( veel) plaats voor plezier en serieuze gesprekken met inlanders. Welnu hier werden de twee gecombineerd en ja de jonge boerin werd zowaar gecharmeerd door vragen over samenleven in zulke situaties en de grappen en de grollen van bende oude veertigers. Wij hadden de vreugde en de vrijheid in haar aangewakkerd; de vrijheid om te blijven wie je bent. En ze begon zowaar te dansen en te zingen. De ouderen probeerden nog te reguleren. Maar het hek was van de dam. De jonge boer zijn ogen spuwden jaloezie en met zijn kop een beetje scheef en zijn handen diep in zijn zakken ( dank u Yvan Heylen) godverde hij weg.
' 's morgens hebben wij geen vragen meer gesteld. Wij hopen nog altijd dat iedereen daar de vreugde en de vrijheid van het leven heeft geproefd en mag blijven proeven."
Wees gegroet
Joos en Frieda
donderdag 8 september 2011
Vergane glorie
Vergane glorie
Beste vrienden,
Er zijn zo van die zaken waar je niet blijft bij stilstaan. Vanwaar komt het stopsel van onze wijnfles en ons kurkvloer? Niet meer uit deze streek. Vroeger ja , de ene industrie ( wijn) geeft de andere de hand( de stopsels) De Kurkeiken groeiden in deze streek; dus alles simpel geregeld. Maar een kurkeik heeft veertig jaar nodig om schors te maken na tien jaar heb je dan de mannelijke schors, die moet eraf en dan kan de vrouwelijke schors groeien en na tien jaar geoogst worden voor gebruik als kurk en stopsel. Maar door de plastiek en goedkopere mogelijkheden o.m. Portugal en de vervanging van het bosareaal( duurt 60 jaar) is dit alles in elkaar gestuikt. Een museum herinnert nostalgisch.
Nooit geweten dat kurk in het Frans Liège is. Geef nu toe dat het potsierlijk is om kurkdroog te zeggen : De vurige stede KURK!
Wij slapen een aantal kilometer voorbij Nogaro - Nogarolium -Latijn voor een plaats vol notenbomen.
De gites volgen elkaar hier op. De route vanuit Le Puy is druk belopen. Plots hebben wij een vijftiental pelgrims geteld onderweg, bij rustpauzes en tijdens onze picknick-nick. Dus nooit meer alleen.( in de slaapdorpen)
Wees gegroet
Joos en Frieda
Beste vrienden,
Er zijn zo van die zaken waar je niet blijft bij stilstaan. Vanwaar komt het stopsel van onze wijnfles en ons kurkvloer? Niet meer uit deze streek. Vroeger ja , de ene industrie ( wijn) geeft de andere de hand( de stopsels) De Kurkeiken groeiden in deze streek; dus alles simpel geregeld. Maar een kurkeik heeft veertig jaar nodig om schors te maken na tien jaar heb je dan de mannelijke schors, die moet eraf en dan kan de vrouwelijke schors groeien en na tien jaar geoogst worden voor gebruik als kurk en stopsel. Maar door de plastiek en goedkopere mogelijkheden o.m. Portugal en de vervanging van het bosareaal( duurt 60 jaar) is dit alles in elkaar gestuikt. Een museum herinnert nostalgisch.
Nooit geweten dat kurk in het Frans Liège is. Geef nu toe dat het potsierlijk is om kurkdroog te zeggen : De vurige stede KURK!
Wij slapen een aantal kilometer voorbij Nogaro - Nogarolium -Latijn voor een plaats vol notenbomen.
De gites volgen elkaar hier op. De route vanuit Le Puy is druk belopen. Plots hebben wij een vijftiental pelgrims geteld onderweg, bij rustpauzes en tijdens onze picknick-nick. Dus nooit meer alleen.( in de slaapdorpen)
Wees gegroet
Joos en Frieda
woensdag 7 september 2011
Het buitenleven
Het buitenleven
Beste vrienden,
De verleiding was groot om te blijven vertoeven bij Patrice en Marie-Joëlle. Zij hebben een prijs gewonnen van de stad Namen en les amis de St. Jacques ( Wallonië ) voor beste gite op GR. 654 - Le chemin St. Jacques- Namur- Vezelay-Limoges- Montréal du Gers. Kan tellen,nietwaar.
Toch ons beste pootje en beentje voorgezet en een beetje doorgebeten.
Het was een mooie nazomerdag of als je wil een eerste zoet milde herfstdag. Heerlijk om te stappen. Wij liepen in de bossen op de rand van de Landes om dan te duikelen in de heuvelende Gers. Het Toscane van Frankrijk.( wij laten de Lot niet aan zijn lot over, wij nemen maar tijdelijk afscheid) De eerste druivelaars presenteren weer hun volle trossen.
Wij lopen door de wijngaarden en de velden recht op een hoeve af. Onze slaapplaats voor vanavond. De kippen stuiven uit mekaar op het boerenerf, de ganzen schreeuwen luid als ware waakhonden en waggelen van ons weg , de parelhoenders troepen samen en klepperen luid zoals een orkest dat zich opwarmt en pikken dan behoedzaam verder in de grond, moeder eend waakt over haar donzige jongen die nog door hun pootjes(!) zakken als ze ons willen mijden. De jonge boer roept Vader Boer ( want de moeder des huizes is nog niet thuis) Vader Boer troont ons mee naar de grote keuken " avant de se reposer boire un gout " Hij haalt drie flessen witte wijn uit de koelkast en
lacht. Heerlijke wijntjes. Van een druivensoort die wij niet kennen: Colombelle. Ook op deze plek zullen wij ooit terugkomen." Drink, maar goed " lacht hij " dan slaap je vast. Want deze nacht vanaf 3 uur gaan wij de druiven plukken ,machinaal en hier op het erf doen wij ze in een container. De druiven zijn twintig dagen vroeger dan normaal, daarom moeten wij vooruit doen" De vrouw des huizes komt thuis: " Al gegeten? Ik heb tomaten en eieren, ca vous plait ? " al de rijkdom die ze hebben geven ze. Later als wij de eitjes verorberd hebben, brengt Vader Boer drie trossen druiven voor ons dessert en leidt naar de vijgenboom " Pluk ze" gebiedt hij ons. Aards dit Hemels Paradijs. Bajolle bij Fources.
Wees gegroet
Joos en Frieda
Beste vrienden,
De verleiding was groot om te blijven vertoeven bij Patrice en Marie-Joëlle. Zij hebben een prijs gewonnen van de stad Namen en les amis de St. Jacques ( Wallonië ) voor beste gite op GR. 654 - Le chemin St. Jacques- Namur- Vezelay-Limoges- Montréal du Gers. Kan tellen,nietwaar.
Toch ons beste pootje en beentje voorgezet en een beetje doorgebeten.
Het was een mooie nazomerdag of als je wil een eerste zoet milde herfstdag. Heerlijk om te stappen. Wij liepen in de bossen op de rand van de Landes om dan te duikelen in de heuvelende Gers. Het Toscane van Frankrijk.( wij laten de Lot niet aan zijn lot over, wij nemen maar tijdelijk afscheid) De eerste druivelaars presenteren weer hun volle trossen.
Wij lopen door de wijngaarden en de velden recht op een hoeve af. Onze slaapplaats voor vanavond. De kippen stuiven uit mekaar op het boerenerf, de ganzen schreeuwen luid als ware waakhonden en waggelen van ons weg , de parelhoenders troepen samen en klepperen luid zoals een orkest dat zich opwarmt en pikken dan behoedzaam verder in de grond, moeder eend waakt over haar donzige jongen die nog door hun pootjes(!) zakken als ze ons willen mijden. De jonge boer roept Vader Boer ( want de moeder des huizes is nog niet thuis) Vader Boer troont ons mee naar de grote keuken " avant de se reposer boire un gout " Hij haalt drie flessen witte wijn uit de koelkast en
lacht. Heerlijke wijntjes. Van een druivensoort die wij niet kennen: Colombelle. Ook op deze plek zullen wij ooit terugkomen." Drink, maar goed " lacht hij " dan slaap je vast. Want deze nacht vanaf 3 uur gaan wij de druiven plukken ,machinaal en hier op het erf doen wij ze in een container. De druiven zijn twintig dagen vroeger dan normaal, daarom moeten wij vooruit doen" De vrouw des huizes komt thuis: " Al gegeten? Ik heb tomaten en eieren, ca vous plait ? " al de rijkdom die ze hebben geven ze. Later als wij de eitjes verorberd hebben, brengt Vader Boer drie trossen druiven voor ons dessert en leidt naar de vijgenboom " Pluk ze" gebiedt hij ons. Aards dit Hemels Paradijs. Bajolle bij Fources.
Wees gegroet
Joos en Frieda
maandag 5 september 2011
Docteur Rugby
Beste vrienden,
Als je een rugbybal ziet liggen in een dokterskabinet. En een paar dagen geleden aan jezelf en aan jullie de vraag gesteld hebt vanwaar komt deze sport. engels/ frans ? (want hier zijn meer rugbyvelden dan voetbalvelden)
Als je die rugbybal ziet, dan vergeet je dat pootje en vraag je gewoon wat je je hebt afgevraagd,
"Wel, er is een strijd tussen de Engelsen en de Fransen over het vaderschap. In de Engels elite-colleges zouden de elite-kinderen zich ook naar lichaam vormen en wat kan er dan nog stoerder uitgevonden worden dan Rugby. In het arme Franse Pays Basque waren de straatkinderen al stoer genoeg dat ze met een voddenballetje elkaars kracht wilden meten. Elite versus armoeizaaiers. Wie zal het zeggen. Engelsen tegen Fransen. De geschiedenis." Onze monsieur docteur glunderde .
Straks rekent hij nog niets bij zoveel interesse voor zijn lievelingssport, dacht ik. Maar dat pakte net niet. Hoefde ook niet. Ik wil wel betalen voor zulke gesprekken.( en goede behandeling)
Wees gegroet
Joos en Frieda
Als je een rugbybal ziet liggen in een dokterskabinet. En een paar dagen geleden aan jezelf en aan jullie de vraag gesteld hebt vanwaar komt deze sport. engels/ frans ? (want hier zijn meer rugbyvelden dan voetbalvelden)
Als je die rugbybal ziet, dan vergeet je dat pootje en vraag je gewoon wat je je hebt afgevraagd,
"Wel, er is een strijd tussen de Engelsen en de Fransen over het vaderschap. In de Engels elite-colleges zouden de elite-kinderen zich ook naar lichaam vormen en wat kan er dan nog stoerder uitgevonden worden dan Rugby. In het arme Franse Pays Basque waren de straatkinderen al stoer genoeg dat ze met een voddenballetje elkaars kracht wilden meten. Elite versus armoeizaaiers. Wie zal het zeggen. Engelsen tegen Fransen. De geschiedenis." Onze monsieur docteur glunderde .
Straks rekent hij nog niets bij zoveel interesse voor zijn lievelingssport, dacht ik. Maar dat pakte net niet. Hoefde ook niet. Ik wil wel betalen voor zulke gesprekken.( en goede behandeling)
Wees gegroet
Joos en Frieda
zondag 4 september 2011
Montesquieu
Beste vrienden,
Je passeert een bastide, je leest in een straat " het huis van Montesquieu." Tiens, op deze route. Je vraagt aan de dame van het office de tourisme belangstellend uitleg. "Jazeker, hij was hier dikwijls; zijn vrouw was van hier en een van zijn dochters heeft hij hier getrouwd. Trouwens in de protestantse kerk volgde mevrouw de diensten. Maar echt geleefd neen dat niet ; dat was in La brede. Maar toch zijn wij hier in Clairac fier" En dat blijft nazinderen.
Ja, je zou voor minder fier zijn zo'n verlichte geest in jouw gemeente als schoonzoon te hebben. Want Montesquieu is wel een van de grondleggers van ons Westers democratisch model. Hij was een grote gemeenschapsdenker en analist; een socioloog zouden ze later zeggen. Hij was voor de drie onafhankelijke machten de wetgevende , de uitvoerende en de rechtelijke macht die elkaar in evenwicht moesten houden. Hij was tegen despotisme en tegen folterpraktijken. Hij was voor geldstraffen in plaats van lijfstraffen. Hij was tegen slavernij.
Dus als wij nu mogen gaan stemmen of geen stokslagen meer krijgen als wij wat mispeuterd hebben ( vb verkeerd geparkeerd) is aan onze vriend Montesquieu te danken.
Dank uwel dat wij al deze ontmoetingen op onze weg in het Avondland mogen beleven. Dit ons Land.
Wees gegroet
Joos en Frieda
Je passeert een bastide, je leest in een straat " het huis van Montesquieu." Tiens, op deze route. Je vraagt aan de dame van het office de tourisme belangstellend uitleg. "Jazeker, hij was hier dikwijls; zijn vrouw was van hier en een van zijn dochters heeft hij hier getrouwd. Trouwens in de protestantse kerk volgde mevrouw de diensten. Maar echt geleefd neen dat niet ; dat was in La brede. Maar toch zijn wij hier in Clairac fier" En dat blijft nazinderen.
Ja, je zou voor minder fier zijn zo'n verlichte geest in jouw gemeente als schoonzoon te hebben. Want Montesquieu is wel een van de grondleggers van ons Westers democratisch model. Hij was een grote gemeenschapsdenker en analist; een socioloog zouden ze later zeggen. Hij was voor de drie onafhankelijke machten de wetgevende , de uitvoerende en de rechtelijke macht die elkaar in evenwicht moesten houden. Hij was tegen despotisme en tegen folterpraktijken. Hij was voor geldstraffen in plaats van lijfstraffen. Hij was tegen slavernij.
Dus als wij nu mogen gaan stemmen of geen stokslagen meer krijgen als wij wat mispeuterd hebben ( vb verkeerd geparkeerd) is aan onze vriend Montesquieu te danken.
Dank uwel dat wij al deze ontmoetingen op onze weg in het Avondland mogen beleven. Dit ons Land.
Wees gegroet
Joos en Frieda
Tante Vianne
Beste vrienden
Wij slapen in Vianne, een bastide van de bovenste plank, in een dal bij het riviertje Baise. Een Engelse bastide met in het wapenschild ondermeer drie Engelse leeuwen. De ommuuring doet denken aan Aiges
Mortes in mini-uitgave. De prachtige Romaanse( er ieen gotisch voorportaal aangezet) kerk bevat weer allerlei "lelijke beesten "op de kapitelen en ditmaal ook met kleur. Je gelooft weer niet wat je ziet. De Baise was belangrijk in het vervoer van allerlei goederen( o.m. de Armagnac - humhum lekker maar dat is voor een paar dagen later)naar Bordeaux. Hier was wat in de Middeleeuwen een haven genoemd werd. De vier toegangspoorten staan er nog fier bij en de twee resterende van de vijf verdedigingstorens als beschermheren van de bastide.
Mevrouw de burgemeester( madame le Maire hoewel ze ook Madame la mere is) laat ons tussen twee huwelijken door de gite communale binnen. Ze is met ons begaan. Acceuil chaleureux.
En ze is niet weinig fier dat deze bastide een vrouwenvoornaam draagt. Een van die Engelse edellieden heeft in zijn veroveringsijver even aan zijn tante ( die voor hem goed gezorgd had) gedacht en vandaar de naam Vianne. Of hoe je onsterfelijk wordt.
Ondertussen gaat het hier fiks berg op en af; gespierde kuiten krijgen wij ervan.
En voorlopig donderen de orages er 's nachts op los. Enkel de kilo's slijk die aan onze bottines blijven plakken doen ons een beetje onhandig stappen( precies in ons broek gedaan).
Wees gegroet
Joos en Frieda
Wij slapen in Vianne, een bastide van de bovenste plank, in een dal bij het riviertje Baise. Een Engelse bastide met in het wapenschild ondermeer drie Engelse leeuwen. De ommuuring doet denken aan Aiges
Mortes in mini-uitgave. De prachtige Romaanse( er ieen gotisch voorportaal aangezet) kerk bevat weer allerlei "lelijke beesten "op de kapitelen en ditmaal ook met kleur. Je gelooft weer niet wat je ziet. De Baise was belangrijk in het vervoer van allerlei goederen( o.m. de Armagnac - humhum lekker maar dat is voor een paar dagen later)naar Bordeaux. Hier was wat in de Middeleeuwen een haven genoemd werd. De vier toegangspoorten staan er nog fier bij en de twee resterende van de vijf verdedigingstorens als beschermheren van de bastide.
Mevrouw de burgemeester( madame le Maire hoewel ze ook Madame la mere is) laat ons tussen twee huwelijken door de gite communale binnen. Ze is met ons begaan. Acceuil chaleureux.
En ze is niet weinig fier dat deze bastide een vrouwenvoornaam draagt. Een van die Engelse edellieden heeft in zijn veroveringsijver even aan zijn tante ( die voor hem goed gezorgd had) gedacht en vandaar de naam Vianne. Of hoe je onsterfelijk wordt.
Ondertussen gaat het hier fiks berg op en af; gespierde kuiten krijgen wij ervan.
En voorlopig donderen de orages er 's nachts op los. Enkel de kilo's slijk die aan onze bottines blijven plakken doen ons een beetje onhandig stappen( precies in ons broek gedaan).
Wees gegroet
Joos en Frieda
donderdag 1 september 2011
Bastidas - frankland - engelrijk
Beste vrienden,
Onder de vijgenboom bij een temperatuur van 30 graden met zicht op twee bastides nl. Montclar en Laparade schrijven wij deze blog. Voor alle zekerheid hebben wij hier vier vijgenbladeren afgetrokken; gezien wij hier regelmatig in het Aards Paradijs wandelen en de Aire naturelle tijdens het wandelen in Frankrijk nog niet is toegelatnen moeten wij toch zedig blijven. Wij verzuimden dat te doen bij vroegere vijgenbomen want de laatste drie dagen zien wij er veel en de vruchten worden stilaan rijp.
Wij slapen in een gite pelerin waar voor onze diner gezorgd wordt; gisteren sliepen wij in het gemeentelijke lokaal ( Cancon) met wc .douche en twee bedden helemaal gratis. Dit lokaal doet ook dienst voor SDF- mensen, personen sans domicile fixe en als het vrij is dan mogen de pelgrims er gebruik van maken.
Wij maken tegenwoordig dertigers, en wij kunnen het nog aan en het gaat vooruit; leuk een dertiger te zijn.
En zo lopen wij van bastida naar bastida. Bastides is inde langue d' oc taal hetzelfde als villes neuves. Deze nieuwe steden werden gebouwd om gemakkelijker oorlog te kunnen voeren. Zij werden gebouwd op een hoge berg in een vierkante of rechthoekige vorm ,de mensen woonden binnen de muren, die dienden om te verdedigen. En in de bastides toren de kerktorens boven alles uit. Want de bastides zijn gebouwd stijdens de honderdjarige oorlog , die eigenlijk 116 jaar geduurd heeft , ook wel godsdienstoorlogen geheten, vandaar de torens.
In Deze oorlog in de twaalfde en dertiende eeuw stonden de Fransen en de Engelsen tegenover elkaar. Hoewel de twee koningshuizen
onder mekaar trouwden( een liefdeloze strategie om meer bezit te verkrijgen ) ( Denk ook aan onze vriend Richard Coeur de Lion met zijn Leeuwenhart - was meer in Frankrijk dan in Engeland) Maar zoals zo vaak in de beste families voorvalt begint het balletje te rollen en is het niet meer te stoppen. Dus bouwden Castillonnes ( wil zeggen Chateau neuve ( wij zouden gewoon Neufchateau zeggen, maar ja de Fransen); St. Pastours (natuurlijk die pastoors waren ook van de partij) Monteclar( een. Berg die klaar en duidelijk van ver te zien is) Laparade ( La parade des gens heureux - wie zing dat eigenlijk ook weer?) Dus al die mooie bastides vertederen ons en zeggen dat ze gebouwd zijn om de oorlog te voeren. Mogen wij dan gebouwen van 12en 13 de eeuw mooi vinden? Ja, wij doen.
Wees gegroet
Joos en Frieda
Onder de vijgenboom bij een temperatuur van 30 graden met zicht op twee bastides nl. Montclar en Laparade schrijven wij deze blog. Voor alle zekerheid hebben wij hier vier vijgenbladeren afgetrokken; gezien wij hier regelmatig in het Aards Paradijs wandelen en de Aire naturelle tijdens het wandelen in Frankrijk nog niet is toegelatnen moeten wij toch zedig blijven. Wij verzuimden dat te doen bij vroegere vijgenbomen want de laatste drie dagen zien wij er veel en de vruchten worden stilaan rijp.
Wij slapen in een gite pelerin waar voor onze diner gezorgd wordt; gisteren sliepen wij in het gemeentelijke lokaal ( Cancon) met wc .douche en twee bedden helemaal gratis. Dit lokaal doet ook dienst voor SDF- mensen, personen sans domicile fixe en als het vrij is dan mogen de pelgrims er gebruik van maken.
Wij maken tegenwoordig dertigers, en wij kunnen het nog aan en het gaat vooruit; leuk een dertiger te zijn.
En zo lopen wij van bastida naar bastida. Bastides is inde langue d' oc taal hetzelfde als villes neuves. Deze nieuwe steden werden gebouwd om gemakkelijker oorlog te kunnen voeren. Zij werden gebouwd op een hoge berg in een vierkante of rechthoekige vorm ,de mensen woonden binnen de muren, die dienden om te verdedigen. En in de bastides toren de kerktorens boven alles uit. Want de bastides zijn gebouwd stijdens de honderdjarige oorlog , die eigenlijk 116 jaar geduurd heeft , ook wel godsdienstoorlogen geheten, vandaar de torens.
In Deze oorlog in de twaalfde en dertiende eeuw stonden de Fransen en de Engelsen tegenover elkaar. Hoewel de twee koningshuizen
onder mekaar trouwden( een liefdeloze strategie om meer bezit te verkrijgen ) ( Denk ook aan onze vriend Richard Coeur de Lion met zijn Leeuwenhart - was meer in Frankrijk dan in Engeland) Maar zoals zo vaak in de beste families voorvalt begint het balletje te rollen en is het niet meer te stoppen. Dus bouwden Castillonnes ( wil zeggen Chateau neuve ( wij zouden gewoon Neufchateau zeggen, maar ja de Fransen); St. Pastours (natuurlijk die pastoors waren ook van de partij) Monteclar( een. Berg die klaar en duidelijk van ver te zien is) Laparade ( La parade des gens heureux - wie zing dat eigenlijk ook weer?) Dus al die mooie bastides vertederen ons en zeggen dat ze gebouwd zijn om de oorlog te voeren. Mogen wij dan gebouwen van 12en 13 de eeuw mooi vinden? Ja, wij doen.
Wees gegroet
Joos en Frieda
Abonneren op:
Posts (Atom)