Itinerario Cultural Europeo : El Camino
Beste vrienden,
Wij hebben vier maanden door ons Avondland getrokken. De St. Jacobsweg is inderdaad Europees cultureel erfgoed. Wij voelden ons thuis in deze wieg, onze wieg. Wij zagen wie wij zijn en wie wij waren. De mooie kanten en de minder fraaie. Europa is de moeite waard.
Het is als het leven zelf. Het goede en het kwade.
Wij zagen de Romeinen, de Kelten, de Fenicieers, de Moren,de middeleeuwers, de kruisvaarders, de verlichters, de Basken, De Galliciers.
Wij zagen de heirwegen, bruggen van de middeleeu en Romeinse tijd, de Romaanse kerkjes, de gotische kathedralen,de barokke pracht, de kerkjes in pans de bois, de kastelen en burchten. De kerken als versterkte burchten. In elke kerk een Jeanne d' Arc. De kleine verscholen hermitages in afgelegen velden of bossen.
Wij zagen de ontelbare gedenkstenen voor de eerste en tweede Wereldoorlog , aandenken aan de verzetshelden tegen Franco.
Wij zagen de nog prachtige natuur op onze afgelegen paden, de pastorale landschappen, l' Europe profonde, de boerenbuiten. De machtige bossen.
Wij zagen de rust van de eenzaamheid. De stilte.
Wij zagen de naarstige boeren werken voor hun dagelijks brood en voor ons lekker plaatselijk eten en de heerlijke wijntjes en champagne.
Wij zagen ook de littekens van wat vernietigd is; maar beseffen dat wij ook consumeren en autorijden en er vlugger willen zijn dan nodig is.
Wij zagen dat het kruim van de elite zich in het religieuze leven volledig ontplooid heeft qua architectuur, literatuur, geschriften, denken, muziek; het hele culturele leven. Het religieuze en wereldlijke leven in symbiose
Wij zagen ook het bijwijlen nog volkse geloof en bijgeloof; hoe legendes en verhalen ontstaan en hun betekenis krijgen.
Wij zagen ook hoe op en in de kerken en kathedralen de bijbel uitgebeeld werd. Hoezeer ook het kwaad zeer boosaardig werd afgebeeld; men zal branden in de hel; de duivel staat om elke hoek. De afschrikgodsdienst.
Wij zagen zonsopgangen en - ondergangen, die nauwelijks te beschrijven vielen; de maan en de zon aan 1 firmament.
Wij zagen weinig regen(eigenlijk wel jammer want water wordt (is) het wereldprobleem) en wij deden er ons profijt mee.
Wij zagen de kanalen de trage snelwegen van weleer als verloren gegane economische aders. Streken die er aan ten onder gingen door een niet meer bruikbare grondstof.
Wij zagen de groei van de steden, die wij als moderne bedevaarders ook te voet doorkruisten.
Wij zagen onze Geschiedenis.
Wij zagen vele goede mensen en veel goeds in mensen. De ontmoetingen en gesprekken met de medepelgrims en plaatselijke bevolking waren hartverwarmend. Vrede kan. De goede mensen die ons met grootste hospitaliteit ontvingen, hartelijk dank. De hospitaleros in de Albergues,dank voor hun vrijwilligerswerk.
Wij zagen vooral mekaar graag.
Viva El Camino
Wees gegroet
Buen camino por todos
Joos en Frieda
woensdag 19 oktober 2011
dinsdag 18 oktober 2011
This is the end ..........
This is the end......
Beste vrienden,
The Doors wisten dit al.
Maar hier zitten wij op het einde van de wereld aan km-paal 0.00. Bij de vuurtoren. Finis Terrae.
Bijna was het fini toen de Prestige in 2002 gans de kust vervuilde met olie.( ook de kusten van Portugal en Frankrijk ) Ecologische ramp, maar ook economische ramp, Gallicie komt er terug boven op. Ecologie en economie te samen redden de sociale wereld.
Hier zitten wij dan......waar Kelten en Fenicieers de zon aanbaden en er vruchtbaarheidsriten gehouden werden. Waar ook de Romeinen het einde van de wereld zagen. Waar christenen hun rituelen vierden. Waar volgens de overlevering St. Jacob aangeland is.
Hier ook, hebben wij ook naar aloude traditie een deel van onze kleren verbrand. De traditie wil dat je de oude gewaden aflegt en weer als nieuw geboren wordt.
Ook naar aloude gewoonte zijn wij schelpen gaan rapen op het ( overingens) zeer mooie strand van de baai. St. Jacob heeft er nog veel laten liggen. Voor al diegenen die ons nog zullen volgen.
De mensen en ook wij vallen mekaar in de armen. De missie is volbracht. Het geluk van vandaag zal niemand afnemen. Er is hier. Er is tijd. Er is nu.
Het weer is zonnig. Wij zien de einder. Wij wachten op de zonsondergang. Het is18u30.
De zon blijft lang hoog staan en kleurt een gouden baan op de oceaan. Een schittering.
Toch nog wolken die zich aan de einder ophouden. Wij zitten op de rotsen met andere pelgrims ..... Ze zakt, niet de rode bol die wij verwachten, maar de bleekgele die fel door de wolken boort...ze zakt en zet de oceaan in vlam .....een vuurzee en de witte wolkjes als rookpluim...de lucht in verschillende oranje kleuren. Tijd om afscheid te nemen.... De zon valt van de wereld.... Het einde.
Wees gegroet
Joos en Frieda
Beste vrienden,
The Doors wisten dit al.
Maar hier zitten wij op het einde van de wereld aan km-paal 0.00. Bij de vuurtoren. Finis Terrae.
Bijna was het fini toen de Prestige in 2002 gans de kust vervuilde met olie.( ook de kusten van Portugal en Frankrijk ) Ecologische ramp, maar ook economische ramp, Gallicie komt er terug boven op. Ecologie en economie te samen redden de sociale wereld.
Hier zitten wij dan......waar Kelten en Fenicieers de zon aanbaden en er vruchtbaarheidsriten gehouden werden. Waar ook de Romeinen het einde van de wereld zagen. Waar christenen hun rituelen vierden. Waar volgens de overlevering St. Jacob aangeland is.
Hier ook, hebben wij ook naar aloude traditie een deel van onze kleren verbrand. De traditie wil dat je de oude gewaden aflegt en weer als nieuw geboren wordt.
Ook naar aloude gewoonte zijn wij schelpen gaan rapen op het ( overingens) zeer mooie strand van de baai. St. Jacob heeft er nog veel laten liggen. Voor al diegenen die ons nog zullen volgen.
De mensen en ook wij vallen mekaar in de armen. De missie is volbracht. Het geluk van vandaag zal niemand afnemen. Er is hier. Er is tijd. Er is nu.
Het weer is zonnig. Wij zien de einder. Wij wachten op de zonsondergang. Het is18u30.
De zon blijft lang hoog staan en kleurt een gouden baan op de oceaan. Een schittering.
Toch nog wolken die zich aan de einder ophouden. Wij zitten op de rotsen met andere pelgrims ..... Ze zakt, niet de rode bol die wij verwachten, maar de bleekgele die fel door de wolken boort...ze zakt en zet de oceaan in vlam .....een vuurzee en de witte wolkjes als rookpluim...de lucht in verschillende oranje kleuren. Tijd om afscheid te nemen.... De zon valt van de wereld.... Het einde.
Wees gegroet
Joos en Frieda
zaterdag 15 oktober 2011
De teruggekeerde rust
De teruggekeerde rust
Beste vrienden,
Wij hebben gisteren even geluk gehad!!!!! Het wierookvat is al twee keer vrij door de kathedraal gevlogen; koorden(kettingen) gebroken( een wonder van St. Jacques? onderweg nog afgelegde,gebroken kettingen tegengekomen vb. in (ons) Walcourt en St. Leonard de Noblat ( woonplaats van Poupou - Raymond Poulidor, die brak ook altijd zijn ketting op de schoongekamde en scherpe Jacques Anquetil ). Het wierookvat weegt zonder kooltjes 60kg en is 1m60 hoog. Dus kop in kas als dat loskomt. Dat het vat zo groot is en het zo gezwierd wordt heeft te maken met het feit dat de heerlijke wierookgeur zich verspreidt over gans de kathedraal om ( laat het ons duidelijk zeggen) de penetrante stank van de pelgrims te verdrijven( te overbluffen). Zij hadden zich nochtans,zoals wij , goed gewassen in het riviertje( in) Labacolla. Vroegen werd het vat alle dagen aangeslingerd; nu bij speciale gelegenheden en feestdagen en wanneer men er € 300 voor betaalt. Dus wij hadden geluk dat er een congres van medici doorging en die hebben ping.
Deze morgen om 8 uur de nog slapende stad verlaten. Eerst een klim; ons omdraaiend een machtig zicht op de drie torens en twee torentjes van de kathedraal die zich aftekenden in de blauwrozige schijn van de opkomende zon. Een mooi voorlopig afscheid.
Onze wandeling van een goede 22 km tussen de gallisische gemeenten in de eucalytische bossen was heerlijk en nu en dan andere pelgrims op de weg. De rust is terug. En iedereen lijkt herboren met een nieuw ritme en een nieuw doel.
Wij slapen in de Albergue te Negreira.
Wees gegroet
Joos en Frieda
Beste vrienden,
Wij hebben gisteren even geluk gehad!!!!! Het wierookvat is al twee keer vrij door de kathedraal gevlogen; koorden(kettingen) gebroken( een wonder van St. Jacques? onderweg nog afgelegde,gebroken kettingen tegengekomen vb. in (ons) Walcourt en St. Leonard de Noblat ( woonplaats van Poupou - Raymond Poulidor, die brak ook altijd zijn ketting op de schoongekamde en scherpe Jacques Anquetil ). Het wierookvat weegt zonder kooltjes 60kg en is 1m60 hoog. Dus kop in kas als dat loskomt. Dat het vat zo groot is en het zo gezwierd wordt heeft te maken met het feit dat de heerlijke wierookgeur zich verspreidt over gans de kathedraal om ( laat het ons duidelijk zeggen) de penetrante stank van de pelgrims te verdrijven( te overbluffen). Zij hadden zich nochtans,zoals wij , goed gewassen in het riviertje( in) Labacolla. Vroegen werd het vat alle dagen aangeslingerd; nu bij speciale gelegenheden en feestdagen en wanneer men er € 300 voor betaalt. Dus wij hadden geluk dat er een congres van medici doorging en die hebben ping.
Deze morgen om 8 uur de nog slapende stad verlaten. Eerst een klim; ons omdraaiend een machtig zicht op de drie torens en twee torentjes van de kathedraal die zich aftekenden in de blauwrozige schijn van de opkomende zon. Een mooi voorlopig afscheid.
Onze wandeling van een goede 22 km tussen de gallisische gemeenten in de eucalytische bossen was heerlijk en nu en dan andere pelgrims op de weg. De rust is terug. En iedereen lijkt herboren met een nieuw ritme en een nieuw doel.
Wij slapen in de Albergue te Negreira.
Wees gegroet
Joos en Frieda
vrijdag 14 oktober 2011
Botafumeiro - wierookvat
Beste vrienden,
Een nieuw doel. Wij willen het einde van de wereld zien. En wij weten dat er geen einde zal zijn, enkel de verre einder van de oceaan.dus de wereld zal niet vergaan, tenminste als wij er zorg voor dragen. Het kan nog! Het kan nog!
De kilometers vandaag was met emotie in de benen. Uitkjiken wanneer je vanop de heuveltop de kathedraal zal zien. En Frieda heeft als eerste van onze groep van twee de torens gezien en dan mag ze de naam Reina dragen. En een uur later mekaar in de armen vallen bij het betreden van het kathedraalplein, de tranen hun werk laten doen. En de vrienden van de weg die wij omarmen, lachend de hand reiken, mekaar bij de schouders vastpakken, duimen omhoog, high five. Hier is geen onderscheid. Alle mensen zijn broeders.
Onze compostelana, een document dat je krijgt bij het voleindigen van de pelgrimstocht. Een officieel document waarop onze namen staan en onze voornaam in het Latijn. Je mag ons voortaan aanspreken met Fridam et Iustum.( De mevrouw die ons document maakte keek verschillende malen op van bewondering)
En bij het begin van de mis om twaalf uur worden de pelgrims vernoemd en hun vertrekplaats : dos de belgica. ( ze weten dat van de compostelana) Een siddering. De hemelse zang van de zuster die voorzingt, de latijnse gebeden zolas wij ze nog bijna helemaal vanbuiten kennen, de heilige sacraliteit. Een plaats waar het christendom al eeuwen gevierd wordt en nooit zal verdwijnen.
En op einde van de mis, de wierooksteentjes worden aangestoken, de geur roept alle emoties op van je onderbewustzijn; het grote wierookvat wordt omlaag gelaten, de kooltjes geladen. Een aantal mannen in kerkelijke klederdracht beginnen zacht en later met volle kracht aan de koorden van het vat via een katrol te trekken, het vat zwiert als een schommel hoger en hoger tot bijna tegen het plafond. De
wierook verspreidt zich over de kathedraal, het gezang maakt het volmaakt. Wij zitten op de eerste rij. Onze emotie is zeer groot. Heilig dit heilig moment.
Wij hebben alle wensbriefjes en mondelinge wensen die verschillende mensen ons meegegeven hebben in de kathedraal bij St. Jacob neergelegd en een aantal kaarsen laten branden.
Wees gegroet
Reina Fridam et Iustum.
Een nieuw doel. Wij willen het einde van de wereld zien. En wij weten dat er geen einde zal zijn, enkel de verre einder van de oceaan.dus de wereld zal niet vergaan, tenminste als wij er zorg voor dragen. Het kan nog! Het kan nog!
De kilometers vandaag was met emotie in de benen. Uitkjiken wanneer je vanop de heuveltop de kathedraal zal zien. En Frieda heeft als eerste van onze groep van twee de torens gezien en dan mag ze de naam Reina dragen. En een uur later mekaar in de armen vallen bij het betreden van het kathedraalplein, de tranen hun werk laten doen. En de vrienden van de weg die wij omarmen, lachend de hand reiken, mekaar bij de schouders vastpakken, duimen omhoog, high five. Hier is geen onderscheid. Alle mensen zijn broeders.
Onze compostelana, een document dat je krijgt bij het voleindigen van de pelgrimstocht. Een officieel document waarop onze namen staan en onze voornaam in het Latijn. Je mag ons voortaan aanspreken met Fridam et Iustum.( De mevrouw die ons document maakte keek verschillende malen op van bewondering)
En bij het begin van de mis om twaalf uur worden de pelgrims vernoemd en hun vertrekplaats : dos de belgica. ( ze weten dat van de compostelana) Een siddering. De hemelse zang van de zuster die voorzingt, de latijnse gebeden zolas wij ze nog bijna helemaal vanbuiten kennen, de heilige sacraliteit. Een plaats waar het christendom al eeuwen gevierd wordt en nooit zal verdwijnen.
En op einde van de mis, de wierooksteentjes worden aangestoken, de geur roept alle emoties op van je onderbewustzijn; het grote wierookvat wordt omlaag gelaten, de kooltjes geladen. Een aantal mannen in kerkelijke klederdracht beginnen zacht en later met volle kracht aan de koorden van het vat via een katrol te trekken, het vat zwiert als een schommel hoger en hoger tot bijna tegen het plafond. De
wierook verspreidt zich over de kathedraal, het gezang maakt het volmaakt. Wij zitten op de eerste rij. Onze emotie is zeer groot. Heilig dit heilig moment.
Wij hebben alle wensbriefjes en mondelinge wensen die verschillende mensen ons meegegeven hebben in de kathedraal bij St. Jacob neergelegd en een aantal kaarsen laten branden.
Wees gegroet
Reina Fridam et Iustum.
woensdag 12 oktober 2011
Leroy - De Koninck
Beste vrienden,
Je staat niet altijd stil bij namen. Vive le Roy, leve de Koning. Ze ñoeten in hun stamboomopzoekingen eens nagaan of hun voorvaderen geen flukse Santiogogangers waren.
De pelgrims in de middeleeuwen liepen meestal in groep. Zo waren ze min of meer beschermd tegen de struikrovers en andere wilde beesten.
Ook in die tijd was er een beetje competiegeest. Wie er eerst van de groep de kathedraal van Santiogo zag, mocht de titel Koning van de pelgrims dragen; Dus de Rey's in Spanje, de König's in duitstalig gebied, de Roy's, de Leroy's, de De Koninck's in franstalig en nederlandstalig gebied, hebben vermoedelijk als eerste de klok van de kathedraal kunnen luiden.
En indien ze iets kunnen achterhalen dat ze er een bolleke Koninck op drinken. De grote familie steunen nietwaar.
De gidsen stelden dat na de O Cebreiro het klimmem achter de rug was. De gidsen moeten herzien worden. Vandaag hebben we 26 km lang geklommen en gedaald. Wij geven toe geen Pyreneeëncols, maar voortdurend Bosberg, Patersberg en de Muur van Geraardsbergen na elkaar en nog eens, en daarna nog eens.... Alleen doorbijters komen aan. (Voor ons moet de muur blijven - gelukkig dat die andere in Berlijn gevallen is - wanneer start die petitie?) En dat alles bij een staalblauwe hemel en tegen de dertig graden. Volle zomer in de herfst. Door onze zweetdruppels door zien wij de groene landschappen.
Wij slapen in een typisch pelgrimsoord - twee albergues en een comedor - in het diepe dal bij het riviertje (alleen de molen ontbreekt - het meisje daarentegen ....)Ribadiso do Baixo.
Wees gegroet
Joos en Frieda
Je staat niet altijd stil bij namen. Vive le Roy, leve de Koning. Ze ñoeten in hun stamboomopzoekingen eens nagaan of hun voorvaderen geen flukse Santiogogangers waren.
De pelgrims in de middeleeuwen liepen meestal in groep. Zo waren ze min of meer beschermd tegen de struikrovers en andere wilde beesten.
Ook in die tijd was er een beetje competiegeest. Wie er eerst van de groep de kathedraal van Santiogo zag, mocht de titel Koning van de pelgrims dragen; Dus de Rey's in Spanje, de König's in duitstalig gebied, de Roy's, de Leroy's, de De Koninck's in franstalig en nederlandstalig gebied, hebben vermoedelijk als eerste de klok van de kathedraal kunnen luiden.
En indien ze iets kunnen achterhalen dat ze er een bolleke Koninck op drinken. De grote familie steunen nietwaar.
De gidsen stelden dat na de O Cebreiro het klimmem achter de rug was. De gidsen moeten herzien worden. Vandaag hebben we 26 km lang geklommen en gedaald. Wij geven toe geen Pyreneeëncols, maar voortdurend Bosberg, Patersberg en de Muur van Geraardsbergen na elkaar en nog eens, en daarna nog eens.... Alleen doorbijters komen aan. (Voor ons moet de muur blijven - gelukkig dat die andere in Berlijn gevallen is - wanneer start die petitie?) En dat alles bij een staalblauwe hemel en tegen de dertig graden. Volle zomer in de herfst. Door onze zweetdruppels door zien wij de groene landschappen.
Wij slapen in een typisch pelgrimsoord - twee albergues en een comedor - in het diepe dal bij het riviertje (alleen de molen ontbreekt - het meisje daarentegen ....)Ribadiso do Baixo.
Wees gegroet
Joos en Frieda
maandag 10 oktober 2011
Hoe schoon op de wereld.......
Beste vrienden,
" De donde?" vraag ik. " Israël " zegt de jonge man. De vriendin schuift bij." Israël!" zeg ik. " Neen" zegt ze" Ik kom van Duuitsland en wij wandelen nu al geruime tijd samen" " Mooi, zeer mooi" zeg ik ,niet zonder enige emotie." zou het mooier zijn met een Palestijnse vriendin?" vraagt hij, "Even mooii" zeg ik. " I agree" zegt hij lachend.
Kees en Floor, Nederlanders, Kees, 69 jaar, heeft 8 jaar geleden vanuit Maastricht samen met zijn vrouw de Weg gelopen." Zij moest het mij maar 1 keer vragen en weg waren wij " geniet Kees." En ik moet mijn best doen om mijn Opa te volgen" lacht de twintiger Floor.
Die Astrid und der Martin uit Duitsland die ons altijd even vriendelijk begroeten en mee overleggen waar de weg naartoe gaat en waar er goede slaapplaatsen zijn.
Brenda, de Nieuw- Zeelandse elegante hazewind die 's avonds ons lachend koekjes of opgeraapte kastanjes aanbiedt, blij dat wij ook gearriveerd zijn.
Andrea, de knappe gebruinde jonge Italiaan die elke dag wel in gezelschap is van een schone uit Polen of Hongarije of Duitsland of uit Spanje, maar voor ons altijd een beetje tijd heeft om te weten hoe het gaat. En de Italiaanse vrienden Monia, Diana en Dario die ons van ver toeroepen en wij terugrooepen: " Amici".
Of de vier olijkeSpanjaarden die nu al een paar dagen onze wegen kruisen, die ons laten drinken op de de 100km-paal uit hun St. Jacques kallebas. Waarlijk , het water is veranderd in wijn. Ze lachen zich krom als wij het straaltje vanuit de hoogte in onze mond laten lopen. Onze mond en onze kin toch goed afgeluisd.
Christa, de dappere Vlaamse, die alles goed voorbereidt en voor ons goede suggesties en weetjes heeft. Zij is werkelijk van veel zaken op de hoogte. Zij was bij Van Molle op de crack.
Vandaag stapten wij door het ware Gallicie. Iers landschap,; kleine boerendorpjes, groene valleien en rotsige heuveltoppen. De Horreos bij de boerderij. Een Horreo is een 10meter langwerpig smal geboouwtje uit hout of steen op palen met een puntdakje waar het proviand in bewaard wordt. De velden zijn afgemuurd met heuphoge keienmuurtjes. In Ierland heeft men tijdens de grote crisisjaren midden de negentiende eeuw de mensen aan het werk gezet om deze muurtjes te stapelen. Wij weten niet goed hoe het hier zit. Wij ontmoeten een Ier: " Your Homeland" " Yes ,with the sun" lacht hij. Werkelijk alles is heirook Iers, dankzij de gezamelijke voorvaderen. De muziek, de cultuur, de Keltische kruisen.
Dit is onze wereld met invloeden ten allen kant.
Wij slapen in een afgelegen dorpje Ferreiros in een kleine Albergue. Een hemel op aarde.
Wees gegroet
Joos en Frieda
" De donde?" vraag ik. " Israël " zegt de jonge man. De vriendin schuift bij." Israël!" zeg ik. " Neen" zegt ze" Ik kom van Duuitsland en wij wandelen nu al geruime tijd samen" " Mooi, zeer mooi" zeg ik ,niet zonder enige emotie." zou het mooier zijn met een Palestijnse vriendin?" vraagt hij, "Even mooii" zeg ik. " I agree" zegt hij lachend.
Kees en Floor, Nederlanders, Kees, 69 jaar, heeft 8 jaar geleden vanuit Maastricht samen met zijn vrouw de Weg gelopen." Zij moest het mij maar 1 keer vragen en weg waren wij " geniet Kees." En ik moet mijn best doen om mijn Opa te volgen" lacht de twintiger Floor.
Die Astrid und der Martin uit Duitsland die ons altijd even vriendelijk begroeten en mee overleggen waar de weg naartoe gaat en waar er goede slaapplaatsen zijn.
Brenda, de Nieuw- Zeelandse elegante hazewind die 's avonds ons lachend koekjes of opgeraapte kastanjes aanbiedt, blij dat wij ook gearriveerd zijn.
Andrea, de knappe gebruinde jonge Italiaan die elke dag wel in gezelschap is van een schone uit Polen of Hongarije of Duitsland of uit Spanje, maar voor ons altijd een beetje tijd heeft om te weten hoe het gaat. En de Italiaanse vrienden Monia, Diana en Dario die ons van ver toeroepen en wij terugrooepen: " Amici".
Of de vier olijkeSpanjaarden die nu al een paar dagen onze wegen kruisen, die ons laten drinken op de de 100km-paal uit hun St. Jacques kallebas. Waarlijk , het water is veranderd in wijn. Ze lachen zich krom als wij het straaltje vanuit de hoogte in onze mond laten lopen. Onze mond en onze kin toch goed afgeluisd.
Christa, de dappere Vlaamse, die alles goed voorbereidt en voor ons goede suggesties en weetjes heeft. Zij is werkelijk van veel zaken op de hoogte. Zij was bij Van Molle op de crack.
Vandaag stapten wij door het ware Gallicie. Iers landschap,; kleine boerendorpjes, groene valleien en rotsige heuveltoppen. De Horreos bij de boerderij. Een Horreo is een 10meter langwerpig smal geboouwtje uit hout of steen op palen met een puntdakje waar het proviand in bewaard wordt. De velden zijn afgemuurd met heuphoge keienmuurtjes. In Ierland heeft men tijdens de grote crisisjaren midden de negentiende eeuw de mensen aan het werk gezet om deze muurtjes te stapelen. Wij weten niet goed hoe het hier zit. Wij ontmoeten een Ier: " Your Homeland" " Yes ,with the sun" lacht hij. Werkelijk alles is heirook Iers, dankzij de gezamelijke voorvaderen. De muziek, de cultuur, de Keltische kruisen.
Dit is onze wereld met invloeden ten allen kant.
Wij slapen in een afgelegen dorpje Ferreiros in een kleine Albergue. Een hemel op aarde.
Wees gegroet
Joos en Frieda
donderdag 6 oktober 2011
Cruz de Ferro
Cruz de Ferro : 6 oktober
Beste vrienden,
Een supermagnifieke tocht vandaag. Vanuit El Ganso op een witzand keien ezelspad een langgrekte klim aangevat, aangenaam met een fris windje om te wandelen en de Leonese bergen de baas te kunnen. De bergen moeten niet onderdoen voor de Pyreneeën; de bossen zijn terug, de valleien soms breed uitgesmeerd dan weer scherp v-vormig; en panoramische vergezichten. De afdalingen scherp naar beneden op schuivende en puntige keien,keitjes en rotsen: hete pootjes, arme voetjes en toch genieten: no pain, no glory.
Maar het hoogtepunt ( niet het hoogste punt ) was het Cruz de Ferro.
Op een hoge fijne eiken mast staat een klein ijzeren kruis en daarrond een berg van stenen. Elke pelgrim legt er zijn steen bij.
Het gebruik dateert vermoedelijk van de Romeinen die hier de god Mercurius eerden; Mercurius was de god van de reizigers, de handelsreizigers,
Daarna heeft een zekere koning Alfonso hier zijn territorium afgebakend.
In de Middeleeuwen hebben de kristenen op deze plaats een steen neergelegd als teken : de steen, die op hun hart lag, wordt neergelegd om zo terug het evenwicht in hun leven te vinden. Symbolisch kan je nu zeggen dat iedereen er een een stukje van zijn/haar ziel neerlegt.
Ook wij hadden ons puurse steentjes mee en onze wensen : vrede, verdraagzaamheid, broederlijkheid, gelijke rechten voor iedereen, rechtvaardigheid, liefde en ook een steentje als herinnering aan onze moeder Maria Bellon en onze broers.
Wees gegroet
Joos en Frieda
Beste vrienden,
Een supermagnifieke tocht vandaag. Vanuit El Ganso op een witzand keien ezelspad een langgrekte klim aangevat, aangenaam met een fris windje om te wandelen en de Leonese bergen de baas te kunnen. De bergen moeten niet onderdoen voor de Pyreneeën; de bossen zijn terug, de valleien soms breed uitgesmeerd dan weer scherp v-vormig; en panoramische vergezichten. De afdalingen scherp naar beneden op schuivende en puntige keien,keitjes en rotsen: hete pootjes, arme voetjes en toch genieten: no pain, no glory.
Maar het hoogtepunt ( niet het hoogste punt ) was het Cruz de Ferro.
Op een hoge fijne eiken mast staat een klein ijzeren kruis en daarrond een berg van stenen. Elke pelgrim legt er zijn steen bij.
Het gebruik dateert vermoedelijk van de Romeinen die hier de god Mercurius eerden; Mercurius was de god van de reizigers, de handelsreizigers,
Daarna heeft een zekere koning Alfonso hier zijn territorium afgebakend.
In de Middeleeuwen hebben de kristenen op deze plaats een steen neergelegd als teken : de steen, die op hun hart lag, wordt neergelegd om zo terug het evenwicht in hun leven te vinden. Symbolisch kan je nu zeggen dat iedereen er een een stukje van zijn/haar ziel neerlegt.
Ook wij hadden ons puurse steentjes mee en onze wensen : vrede, verdraagzaamheid, broederlijkheid, gelijke rechten voor iedereen, rechtvaardigheid, liefde en ook een steentje als herinnering aan onze moeder Maria Bellon en onze broers.
Wees gegroet
Joos en Frieda
Palacio Episcopal ????
Palacio Episcopal ?
Beste vrienden
De klimmende weg is mooi tussen het heidelandschap. Wij zien in de verte de Leonese bergen( geen pyreneeën, maar toch 1500m) en die moeten wij over.
Vanop een hoge heuveltop zien wij de torentjes en torens van Astorga ver in het dal. De kathedraal? Het Palacio Episcopal?
Het Palacio is een meesterwerkje van Gaudi. En opnieuw zingen wij :" Gaudi(i)eamus igitur, " jubilados" dum sumus "( Jubilados= gepensioneerd, en retraite) Of hoe je jong kan blijven. Gaudi bouwde het voor ene bisschop, maar als die stierf, was zijn opvolger niet zo happig op al dat gedraai en geboogte en betrok het Palacio niet. Wij hadden onze draai er wel in gevonden. Nu is het een magnifiek museum over de Camino.
Hier in Astorga komt de Camino uit Sevilla ( camino de la Plata ) samen met de Frances. Een weg naar Compostela.
Wij wandelen nu in de Maragateria, een uitgestrekt gebied met 50 kleine dorpen waar nauwelijks 5000 mensen wonen. Sommige dorpjes zijn verdwenen, anderen proberen te overleven mede door de Camino.
Wij slapen in zo'n half vervallen/hernieuwend dorp. Wij dragen bij tot het (her) leven.
Wees gegroet
Joos en. Frieda
Beste vrienden
De klimmende weg is mooi tussen het heidelandschap. Wij zien in de verte de Leonese bergen( geen pyreneeën, maar toch 1500m) en die moeten wij over.
Vanop een hoge heuveltop zien wij de torentjes en torens van Astorga ver in het dal. De kathedraal? Het Palacio Episcopal?
Het Palacio is een meesterwerkje van Gaudi. En opnieuw zingen wij :" Gaudi(i)eamus igitur, " jubilados" dum sumus "( Jubilados= gepensioneerd, en retraite) Of hoe je jong kan blijven. Gaudi bouwde het voor ene bisschop, maar als die stierf, was zijn opvolger niet zo happig op al dat gedraai en geboogte en betrok het Palacio niet. Wij hadden onze draai er wel in gevonden. Nu is het een magnifiek museum over de Camino.
Hier in Astorga komt de Camino uit Sevilla ( camino de la Plata ) samen met de Frances. Een weg naar Compostela.
Wij wandelen nu in de Maragateria, een uitgestrekt gebied met 50 kleine dorpen waar nauwelijks 5000 mensen wonen. Sommige dorpjes zijn verdwenen, anderen proberen te overleven mede door de Camino.
Wij slapen in zo'n half vervallen/hernieuwend dorp. Wij dragen bij tot het (her) leven.
Wees gegroet
Joos en. Frieda
zondag 2 oktober 2011
Los peregrinos : reza por ellos
Los peregrinos : reza por ellos.
Beste vrienden,
Wij ontmoeten pelgrims van alle soorten.
Hebben jullie vroeger de aanroepen van de pastoor ook repetitief beantwoord. Welaan dan.
De werkers en de wroeters à la Karel Lismont : bid voor hen
De elegante hazewinden à la Sebastian Coe : bid voor hen
De valse tragen , die je niet kan inhalen à la Nico de Beukelaer : bid voor hen
De langafstandlopers à la abebebikkila of Joop W : bid voor hen
De gebrekkigen, de geblarenden , de getendiniterenden, de gekwakkelenden : bid voor hen
De waggelenden van zichzelf: bid voor hen
De vroegen van het zesde uur : bid voor hen
De laten van het elfde uur: bid voor hen
De ingepakten ( onze Aziatische vrienden met hoed,sluier en mondbescherming ) : bid voor hen
De vrolijken ( buongiorgno amici italiano) : bid voor hen
De devoten :bid voor hen
De nadenkenden : bid voor hen
De jeugdige vriendinnen : bid voor hen
De volwassene vriendinnen : bid voor hen
De solisten ( de dappere vrouwen en mannen van alle leeftijden) : bid voor hen
De tijdelijke vriendinnen en vrienden ( de hartsgeheimen en het afscheidnemen gebeuren in geen tijd ): bid voor hen.
De koppels (Australiërs, Canadezen, Fransen, Duitsers, Oostenrijkers,Spanjaarden, Belgen, Schotten, Ieren) : bid voor hen
De touristos Americanos : bid voor hen(2x, 3x: 't zijn ook mensen,niet?)
De taxidrivers, elke dag 10 km minder stappen : bid voor hen
De rugzaktaxis en dagrugzakkers : bid voor hen
De zorgende hospitaleros : bid voor hen
De Spagnolen : bid voor hen
La farfalue avec sa parasolplue : bid voor haar
Wees gegroet
Joos en Frieda
Beste vrienden,
Wij ontmoeten pelgrims van alle soorten.
Hebben jullie vroeger de aanroepen van de pastoor ook repetitief beantwoord. Welaan dan.
De werkers en de wroeters à la Karel Lismont : bid voor hen
De elegante hazewinden à la Sebastian Coe : bid voor hen
De valse tragen , die je niet kan inhalen à la Nico de Beukelaer : bid voor hen
De langafstandlopers à la abebebikkila of Joop W : bid voor hen
De gebrekkigen, de geblarenden , de getendiniterenden, de gekwakkelenden : bid voor hen
De waggelenden van zichzelf: bid voor hen
De vroegen van het zesde uur : bid voor hen
De laten van het elfde uur: bid voor hen
De ingepakten ( onze Aziatische vrienden met hoed,sluier en mondbescherming ) : bid voor hen
De vrolijken ( buongiorgno amici italiano) : bid voor hen
De devoten :bid voor hen
De nadenkenden : bid voor hen
De jeugdige vriendinnen : bid voor hen
De volwassene vriendinnen : bid voor hen
De solisten ( de dappere vrouwen en mannen van alle leeftijden) : bid voor hen
De tijdelijke vriendinnen en vrienden ( de hartsgeheimen en het afscheidnemen gebeuren in geen tijd ): bid voor hen.
De koppels (Australiërs, Canadezen, Fransen, Duitsers, Oostenrijkers,Spanjaarden, Belgen, Schotten, Ieren) : bid voor hen
De touristos Americanos : bid voor hen(2x, 3x: 't zijn ook mensen,niet?)
De taxidrivers, elke dag 10 km minder stappen : bid voor hen
De rugzaktaxis en dagrugzakkers : bid voor hen
De zorgende hospitaleros : bid voor hen
De Spagnolen : bid voor hen
La farfalue avec sa parasolplue : bid voor haar
Wees gegroet
Joos en Frieda
zaterdag 1 oktober 2011
Tempeliers
Tempeliers
Beste vrienden
Gisteren sliepen we in het "dorpje kleintjes" Calzadilla de la Cueza. Iedereen kwam er met een zucht van verlichting toe na 17 km zonder enige voorziening of dorp, werkelijk nada de nada, en met de hoge zon aan de hemel. De zuchten stierven zachtjes weg in de melkweg der sterren, daar waar de dromen beginnen.
Vandaag volgen de dorpjes mekaar met een zeker regelmaat op; een van die dorpjes Terradillos de los Templarios. Hier in deze nietigheid is de orde der Tempeliers vernietigd. De Orde die het zwaard als kruis als symbool had( heeft) Jawel,een gewapende religieuze orde.
Tijdens de Kruistochten vochten ze mee en beschermden pelgrims in Palestina en ook de pelgrims naar Santiago. De orde kreeg veel macht, genoot privileges door Rome gedekt en was zeer rijk. De wereldlijke macht kon dit niet verdragen wegens bedreiging en dus werden de Tempeliers in de terra van Terradillos begraven. De legende wil dat de laatste Templier "de kip met de gouden eieren" hier begraven heeft. Wij hebben hem aanroepen en bezongen : San Antonio, San Antonio, San Antonio; maar er was geen enkele haan die ernaar kraaide of graaide.
Naar het schijnt dat er nog Tempeliers zijn; maar laten wij daar aub een kruis ( het zwaardkruis voor ons part) over maken; want wie de liefde niet heeft, hanteert het zwaard. Want wie de liefde niet heeft...... Is er iets kristelijker en humaner dan de liefde????? Nee, toch.
Wij slapen nu in Bercianos del Real Camino. In een Albergue met Stijl. En statig Adobe herenhuis. De muren gebouwd met zand en stro daarin houten balken kruiselings verwerkt; de zoldering in hout met grote houten dragende balken. In de dorpjes de laatste dagen vele Adobe huizen; sommigen in verval, wij dachten terug aan Zuid Afrika/Amerika.
De goede volger zal gemerkt hebben dat wij door ons flink stappen straks twee dagen voorsprong hebben genomen. De form weet je wel.
Wees gegroet
Joos en Frieda
Beste vrienden
Gisteren sliepen we in het "dorpje kleintjes" Calzadilla de la Cueza. Iedereen kwam er met een zucht van verlichting toe na 17 km zonder enige voorziening of dorp, werkelijk nada de nada, en met de hoge zon aan de hemel. De zuchten stierven zachtjes weg in de melkweg der sterren, daar waar de dromen beginnen.
Vandaag volgen de dorpjes mekaar met een zeker regelmaat op; een van die dorpjes Terradillos de los Templarios. Hier in deze nietigheid is de orde der Tempeliers vernietigd. De Orde die het zwaard als kruis als symbool had( heeft) Jawel,een gewapende religieuze orde.
Tijdens de Kruistochten vochten ze mee en beschermden pelgrims in Palestina en ook de pelgrims naar Santiago. De orde kreeg veel macht, genoot privileges door Rome gedekt en was zeer rijk. De wereldlijke macht kon dit niet verdragen wegens bedreiging en dus werden de Tempeliers in de terra van Terradillos begraven. De legende wil dat de laatste Templier "de kip met de gouden eieren" hier begraven heeft. Wij hebben hem aanroepen en bezongen : San Antonio, San Antonio, San Antonio; maar er was geen enkele haan die ernaar kraaide of graaide.
Naar het schijnt dat er nog Tempeliers zijn; maar laten wij daar aub een kruis ( het zwaardkruis voor ons part) over maken; want wie de liefde niet heeft, hanteert het zwaard. Want wie de liefde niet heeft...... Is er iets kristelijker en humaner dan de liefde????? Nee, toch.
Wij slapen nu in Bercianos del Real Camino. In een Albergue met Stijl. En statig Adobe herenhuis. De muren gebouwd met zand en stro daarin houten balken kruiselings verwerkt; de zoldering in hout met grote houten dragende balken. In de dorpjes de laatste dagen vele Adobe huizen; sommigen in verval, wij dachten terug aan Zuid Afrika/Amerika.
De goede volger zal gemerkt hebben dat wij door ons flink stappen straks twee dagen voorsprong hebben genomen. De form weet je wel.
Wees gegroet
Joos en Frieda
donderdag 29 september 2011
Brugas,die scone; Brugas, die welvarende
Brugas, die scone; Brugas, die welvarende
Perplex stonden wij in de kerk San Juan gisterenavond in Castrojeriz. Wandtapijten in groot formaat met afbeeldingen van de Artes Liberales: la geographia, la astronomia, la geologica, la mathematica, la musica, la rethorica, la lectura .....kunstwerken van de bovenste plank. Gemaakt in Brugas, Bruselas, Amberes y Malinas. Ook schilderijen die refereerden naar Rubens en zijn school. En dan de duidingspanelen. Castrojeriz was in de zestiende eeuw een belangrijke stad, waar de elite verbleef. De wol was een topproduct en die lieten ze bewerken in Brugge. Want daar hadden ze de beste weefgetouwen en de grootste kennis (dus sie je van Brugghe zet je niet meer van achteren maar van voren - alleen jammer van Blauw-Zwart- gelukkig maakt de Witte Bjorn van Puurs dat nog een beetje aanvaardbaar) in het land waar de zon nooit onderging kwamen Jonge Edellieden van Castrojeriz naar Brugge om handel te drijven; en sommigen werden verliefd op een Brugse schoonheid. De notabele familie Galloo heeft haar zoon uitgezonden naar Brugge waar hij zich gevestigd heeft ( al wie die naam draagt Galloo( of met een elletje of ootje minder) mag zich adelijk weten en zijn stamboom hier in Castrojeriz komen uitpluizen. De graftombes van de Galloo 's zijn koninklijk.
Om maar te zeggen dat een stad groot kan zijn; en waarom is Brugge zo intact gebleven: omdat ze stilaan in verval is geraakt en de nieuwe industriële technologie aan haar is voorbij gegaan. Er was geen behoefte om de stad te vernietigen zoals ze dat voor een groot deel met Antwerpen en Brussel hebben gedaan. En hier op de Camino als je zegt dat je van België bent vallen ze in zwijm: oh Brugas que beuno!!
Na een stevige klim in de morgen schrijden wij over de oneindige zonnige hoogvlakte en wat wil het lot: wij worden gekruist door twee opeenvolgende kudden schapen bijeengehouden door trouw werkende honden, de herder met de ezel aan de hand. Kan het pastoraler?
Kan het dat het verleden en het heden samenvalt?
De kleine dorpjes blijven charmant en bergen soms pareltjes: een fijne bewerkte gotische zuil van 10 meter hoog met verwerkte St. jacobsschelpen. Een " Rollo Jurisdiccional". Een colonne waar recht gesproken werd( Boadila del Camino) of in Fromista de Romaanse kerk van San Martin ( Martin Vandenbossche een heilige? Een vraagje voor Eddy Merckx) met meer dan driehonderd kopjes, monstertjes,
demonen, dieren en andere rare creaturen rondom de kerk en binnen in de kerk weer de bijbel en de alledagse wereld aanschouwelijk voorgesteld op de kapitelen ( ondermeer Eva die van de appel bijt en de slang die vrolijk kronkelt). En een zeer mooi veertiendeeuws beeld van onze vriend St. Jacob.
Wij slapen wat verderop in een klein dorpje in een kleine Albergue : Poblacion de Campos.
Wees gegroet
Joos en Frieda
Perplex stonden wij in de kerk San Juan gisterenavond in Castrojeriz. Wandtapijten in groot formaat met afbeeldingen van de Artes Liberales: la geographia, la astronomia, la geologica, la mathematica, la musica, la rethorica, la lectura .....kunstwerken van de bovenste plank. Gemaakt in Brugas, Bruselas, Amberes y Malinas. Ook schilderijen die refereerden naar Rubens en zijn school. En dan de duidingspanelen. Castrojeriz was in de zestiende eeuw een belangrijke stad, waar de elite verbleef. De wol was een topproduct en die lieten ze bewerken in Brugge. Want daar hadden ze de beste weefgetouwen en de grootste kennis (dus sie je van Brugghe zet je niet meer van achteren maar van voren - alleen jammer van Blauw-Zwart- gelukkig maakt de Witte Bjorn van Puurs dat nog een beetje aanvaardbaar) in het land waar de zon nooit onderging kwamen Jonge Edellieden van Castrojeriz naar Brugge om handel te drijven; en sommigen werden verliefd op een Brugse schoonheid. De notabele familie Galloo heeft haar zoon uitgezonden naar Brugge waar hij zich gevestigd heeft ( al wie die naam draagt Galloo( of met een elletje of ootje minder) mag zich adelijk weten en zijn stamboom hier in Castrojeriz komen uitpluizen. De graftombes van de Galloo 's zijn koninklijk.
Om maar te zeggen dat een stad groot kan zijn; en waarom is Brugge zo intact gebleven: omdat ze stilaan in verval is geraakt en de nieuwe industriële technologie aan haar is voorbij gegaan. Er was geen behoefte om de stad te vernietigen zoals ze dat voor een groot deel met Antwerpen en Brussel hebben gedaan. En hier op de Camino als je zegt dat je van België bent vallen ze in zwijm: oh Brugas que beuno!!
Na een stevige klim in de morgen schrijden wij over de oneindige zonnige hoogvlakte en wat wil het lot: wij worden gekruist door twee opeenvolgende kudden schapen bijeengehouden door trouw werkende honden, de herder met de ezel aan de hand. Kan het pastoraler?
Kan het dat het verleden en het heden samenvalt?
De kleine dorpjes blijven charmant en bergen soms pareltjes: een fijne bewerkte gotische zuil van 10 meter hoog met verwerkte St. jacobsschelpen. Een " Rollo Jurisdiccional". Een colonne waar recht gesproken werd( Boadila del Camino) of in Fromista de Romaanse kerk van San Martin ( Martin Vandenbossche een heilige? Een vraagje voor Eddy Merckx) met meer dan driehonderd kopjes, monstertjes,
demonen, dieren en andere rare creaturen rondom de kerk en binnen in de kerk weer de bijbel en de alledagse wereld aanschouwelijk voorgesteld op de kapitelen ( ondermeer Eva die van de appel bijt en de slang die vrolijk kronkelt). En een zeer mooi veertiendeeuws beeld van onze vriend St. Jacob.
Wij slapen wat verderop in een klein dorpje in een kleine Albergue : Poblacion de Campos.
Wees gegroet
Joos en Frieda
woensdag 28 september 2011
Buen Camino
Beste vrienden,
" Buen Camino " ledereen wenst het aan iedereen. Bij het vertrek uit de refugio, bij het voorbijsteken, bij de pauzes, de fietsers die passeren, de plaatselijke bevolking. " Buen Camino"
Een betoverd woord " Buen Camino". En dat is het grote verschil met Frankrijk. Hier is de Camino magisch. De dorpen herleven, de dorpen worden gemoderniseerd, dorpen die aan het leeglopen waren. Ze worden letterlijk geplaveid met de St Jacobsschelp om de vijftig meter ingemetseld. Middeleeuwse dorpen die hun oude charme herwinnen. Elk dorp dat op de historische weg ligt prijst zich gelukkig en rijk. De Europese ader. Tussen de dorpen ligt dikwijls meer dan 10km afstand verbonden door uitgestrekte velden. De betovering van de Camino pakt iedereen ( het is zoiets als de twintig km door Brussel qua sfeer) En het landschap is misschien ondergeschikt aan die betovering. Hoewel dat ook ons nog doet mijmeren en ook de kerken en de hermitages betoveren ons. Maar nooit meer alleen. En dat was in Frankrijk wel het geval en haalden landschappen ons ondersteboven en verrasten de Romaanse kerkjes. Hoewel in de gewijde geschiedenis moeten 'S en F niet voor mekaar onderdoen. Het leuke in Frankrijk was ook dat je slapen nog moest uitzoeken. In Spanje zijn wij zeker, in elk dorp is een refugio( voor geen geld 5 à 8 euro voor te slapen) en ook refugio 's zijn best aangenaam.
Dus vraag ons niet wat er nu beter is .........wat heb ik nu aan algebra nu ik voor de keuze sta .... Ik hou van de Camino Santiago maar ook van de Chemin de Saint Jacques oh oh .
Vandaag op de Buen Camino ... 30 km gewandeld op veldwegen op de hoogvlakte tussen de kortgeschoren graanvelden. Op en af in grote bogen ..... De eeuwige velden ....indien dit de eeuwige jachtvelden zouden zijn, mag er hier een stukje van ons achterblijven. De dorpen
inderdaad letterlijk 10km van mekaar, sommigen verscholen en genesteld in de oksel van een heuveltje. Op die dertig km passeerden ons vijftien fietsers en zagen wij een twintigtal pelgrims- wandelaars.
En dan het vroegere klooster van San Anton. De weg loopt temidden door de resten van de gothishe kerk waar op de pilaren allerlei dieren en heiligen ons aankijken. De letter " tau" gekend als laatste letter van het Hebreeuws ( een hoofdletter T met aan de uiteinden een streepje) prijkt op de toren. " BESCHERMING" betekent het. Deze letter is 1 van de mytische symbolen van de Camino geworden. Hier bij San Anton gebeurden er wonderen; pelgrims die ziek geworden waren van het eten van slecht brood in het thuisland en in voorgaande periode, genazen hier. Een wonder; maar de graanvelden hier leverden topmeel en dus gezond voedsel. San Anton zijn broodje was dus gebakken.
En komen aan bij de kerk twee gebeitelde doodshoofden Oh! Dood! Oh ! Eeuwigheid is het oude opschrift.
Wij slapen in Castrojeriz. Jullie begrijpen kasteel( de ruïne staat te blinken op de hoogste heuvel) Zoals Burgos burcht. Verzusterd met Brugge.
Wees gegroet.
Joos en Frieda
" Buen Camino " ledereen wenst het aan iedereen. Bij het vertrek uit de refugio, bij het voorbijsteken, bij de pauzes, de fietsers die passeren, de plaatselijke bevolking. " Buen Camino"
Een betoverd woord " Buen Camino". En dat is het grote verschil met Frankrijk. Hier is de Camino magisch. De dorpen herleven, de dorpen worden gemoderniseerd, dorpen die aan het leeglopen waren. Ze worden letterlijk geplaveid met de St Jacobsschelp om de vijftig meter ingemetseld. Middeleeuwse dorpen die hun oude charme herwinnen. Elk dorp dat op de historische weg ligt prijst zich gelukkig en rijk. De Europese ader. Tussen de dorpen ligt dikwijls meer dan 10km afstand verbonden door uitgestrekte velden. De betovering van de Camino pakt iedereen ( het is zoiets als de twintig km door Brussel qua sfeer) En het landschap is misschien ondergeschikt aan die betovering. Hoewel dat ook ons nog doet mijmeren en ook de kerken en de hermitages betoveren ons. Maar nooit meer alleen. En dat was in Frankrijk wel het geval en haalden landschappen ons ondersteboven en verrasten de Romaanse kerkjes. Hoewel in de gewijde geschiedenis moeten 'S en F niet voor mekaar onderdoen. Het leuke in Frankrijk was ook dat je slapen nog moest uitzoeken. In Spanje zijn wij zeker, in elk dorp is een refugio( voor geen geld 5 à 8 euro voor te slapen) en ook refugio 's zijn best aangenaam.
Dus vraag ons niet wat er nu beter is .........wat heb ik nu aan algebra nu ik voor de keuze sta .... Ik hou van de Camino Santiago maar ook van de Chemin de Saint Jacques oh oh .
Vandaag op de Buen Camino ... 30 km gewandeld op veldwegen op de hoogvlakte tussen de kortgeschoren graanvelden. Op en af in grote bogen ..... De eeuwige velden ....indien dit de eeuwige jachtvelden zouden zijn, mag er hier een stukje van ons achterblijven. De dorpen
inderdaad letterlijk 10km van mekaar, sommigen verscholen en genesteld in de oksel van een heuveltje. Op die dertig km passeerden ons vijftien fietsers en zagen wij een twintigtal pelgrims- wandelaars.
En dan het vroegere klooster van San Anton. De weg loopt temidden door de resten van de gothishe kerk waar op de pilaren allerlei dieren en heiligen ons aankijken. De letter " tau" gekend als laatste letter van het Hebreeuws ( een hoofdletter T met aan de uiteinden een streepje) prijkt op de toren. " BESCHERMING" betekent het. Deze letter is 1 van de mytische symbolen van de Camino geworden. Hier bij San Anton gebeurden er wonderen; pelgrims die ziek geworden waren van het eten van slecht brood in het thuisland en in voorgaande periode, genazen hier. Een wonder; maar de graanvelden hier leverden topmeel en dus gezond voedsel. San Anton zijn broodje was dus gebakken.
En komen aan bij de kerk twee gebeitelde doodshoofden Oh! Dood! Oh ! Eeuwigheid is het oude opschrift.
Wij slapen in Castrojeriz. Jullie begrijpen kasteel( de ruïne staat te blinken op de hoogste heuvel) Zoals Burgos burcht. Verzusterd met Brugge.
Wees gegroet.
Joos en Frieda
maandag 26 september 2011
Een wonder is geschied!!!!
Beste vrienden,
Wij sliepen in een kleine Albergue met dito bar en restaurant. De vrouwen waren bijzonder vriendelijk en kookten voor ons heerlijk en met een klein ontbijt en slapen altesamen 16 €. Wij sliepen nog met vijf anderen. Deur dichttrekken aub als je morgenvroeg vertrekt, wij komen pas tegen negen uur en er is geen klink aan de buitenkant. Naar goede gewoonte ontbijten wij goed. Halfacht, wij stappen de frisse morgen in. Oh.! God! Onze wandelgids binnen laten liggen. Wij waren 7 km verder. Kwart voor negen. Autostop terug. Lukt. Vijf voor negen! Gered ! Kwart na negen.! Niemand te bekennen. De geburen leven mee; maar mevrouw woont in Burgos en ja normaal is ze hier altijd om negen uur. Kwart voor tien. Ik denk : ik moet nu hangen voor mijn nalatigheid. Ik prevel nog een schietgebedje tot Santo Domingo. Maar zonder resultaat vertrek ik. Autostop,lukt. Zonder gids wandelen wij verder. Nieuwe kopen in Burgos. Wij klimmen naar de hoogvlakte, na drie dagen terug bossen. Een aangename wandeling over een mooie land-bosweg van 12km met af en toe eens een opkomende vloek, stomme vergeetkop.
Wij nemen onze picnic in St. Juan de Ortega. Wij verlaten het dorp, slagen een nieuwe bosweg in en horen geroep " José y Frieda" Santo Domingo??? Een vrouw komt de bosweg opgelopen...... De vrouw van de Albergue ..... Sorry winteruur en dan begin ik pas om tien,elf uur. Jullie gids ,por favor. Zij had gereden tot het dorp vijf km verder maar in de refugio geen José y Frieda, dan maar naar de refugio in St. Juan, ze zag net mensen in de bosweg inslaan ,zei ze, misschien José Y Frieda. Mil veces gracias Doña Albergue. Ze reed voor ons ruim vijftig km (heen en weer). Sorry voor het gevloek Santo Domingo ( maar misschien had je wat vroeger dit wonder moeten laten geschieden)
Terug in de bossen; en dan is er maquis. 1936.Burgeroorlog. Verzet inhetmaquis.. Hier werden mensen die opkwamen voor vrijheid, democratie en tegen de dictatuur van Franco vermoord. Een eenvoudige zuil met vredesduiven erop brengt blijvend hulde aan hen.
Wij vertikten het om in Franco 's en Salazar's tijd naar Spanje of Portugal te gaan,ook aten wij geen Zuid-Afrikaanse sinaasappelen.
De kerk in St. Juan de Ortega was weer een kunstige mengeling van gothiek en Romaans. De testamentische verhalen op de pilaren; het laatste oordeel met de geroepenen en de verdoemden in kleurig houtwerk. San Juan was eigenlijk het hulpje van Santo Domingo; alleen hij kon onvruchtbare vrouwen zwanger ( laten) maken en stomme kinderen laten spreken. Van teruggeven van gidsen stond niets in onze gids vermeld.
Wij slapen nu in Atapuerca in een kamer van zes in een wat grotere refugio.
Wees gegroet
Joos en Frieda
Wij sliepen in een kleine Albergue met dito bar en restaurant. De vrouwen waren bijzonder vriendelijk en kookten voor ons heerlijk en met een klein ontbijt en slapen altesamen 16 €. Wij sliepen nog met vijf anderen. Deur dichttrekken aub als je morgenvroeg vertrekt, wij komen pas tegen negen uur en er is geen klink aan de buitenkant. Naar goede gewoonte ontbijten wij goed. Halfacht, wij stappen de frisse morgen in. Oh.! God! Onze wandelgids binnen laten liggen. Wij waren 7 km verder. Kwart voor negen. Autostop terug. Lukt. Vijf voor negen! Gered ! Kwart na negen.! Niemand te bekennen. De geburen leven mee; maar mevrouw woont in Burgos en ja normaal is ze hier altijd om negen uur. Kwart voor tien. Ik denk : ik moet nu hangen voor mijn nalatigheid. Ik prevel nog een schietgebedje tot Santo Domingo. Maar zonder resultaat vertrek ik. Autostop,lukt. Zonder gids wandelen wij verder. Nieuwe kopen in Burgos. Wij klimmen naar de hoogvlakte, na drie dagen terug bossen. Een aangename wandeling over een mooie land-bosweg van 12km met af en toe eens een opkomende vloek, stomme vergeetkop.
Wij nemen onze picnic in St. Juan de Ortega. Wij verlaten het dorp, slagen een nieuwe bosweg in en horen geroep " José y Frieda" Santo Domingo??? Een vrouw komt de bosweg opgelopen...... De vrouw van de Albergue ..... Sorry winteruur en dan begin ik pas om tien,elf uur. Jullie gids ,por favor. Zij had gereden tot het dorp vijf km verder maar in de refugio geen José y Frieda, dan maar naar de refugio in St. Juan, ze zag net mensen in de bosweg inslaan ,zei ze, misschien José Y Frieda. Mil veces gracias Doña Albergue. Ze reed voor ons ruim vijftig km (heen en weer). Sorry voor het gevloek Santo Domingo ( maar misschien had je wat vroeger dit wonder moeten laten geschieden)
Terug in de bossen; en dan is er maquis. 1936.Burgeroorlog. Verzet inhetmaquis.. Hier werden mensen die opkwamen voor vrijheid, democratie en tegen de dictatuur van Franco vermoord. Een eenvoudige zuil met vredesduiven erop brengt blijvend hulde aan hen.
Wij vertikten het om in Franco 's en Salazar's tijd naar Spanje of Portugal te gaan,ook aten wij geen Zuid-Afrikaanse sinaasappelen.
De kerk in St. Juan de Ortega was weer een kunstige mengeling van gothiek en Romaans. De testamentische verhalen op de pilaren; het laatste oordeel met de geroepenen en de verdoemden in kleurig houtwerk. San Juan was eigenlijk het hulpje van Santo Domingo; alleen hij kon onvruchtbare vrouwen zwanger ( laten) maken en stomme kinderen laten spreken. Van teruggeven van gidsen stond niets in onze gids vermeld.
Wij slapen nu in Atapuerca in een kamer van zes in een wat grotere refugio.
Wees gegroet
Joos en Frieda
zondag 25 september 2011
ER WAS EENS...........
Er was eens.....
Beste vrienden,
Er was eens lang geleden op de weg naar Santiago de Compostela een witte kip en een witte haan. Een jonge man liep samen met zijn ouders de Camino Frances. Zij kwamen aan in Santo Domingo de la Calzada. Een jonge freule had haar oog laten vallen op de jongeling. Maar de jongeling wou devoot naar St. Jacob gaan en wees de jonge deerne af. Deze misnoegd zon op wraak. Zij stak zilverlingen in zijn zak en riep daarna moord en brand dat er gestolen was. Het verdict van de rechter was streng. Hij moest hangen. Le Pendu.
De ouders baden nog tot St. Jacob in Compostela en bij hun terugtocht aangekomen in Santo Domingo hoorden ze door toedoen van de Santo de stem van hun zoon. Ze haasten zich naar de rechter, die net Coq au Rioja vin met een kippebilletje als toemaatje aan het eten was, en zegden dat hun zoon nog levend was. De rechter een beetje uit de hoogte zei met ironische stem: " Jullie zoon is zo levend als de haan en de kip hier op mijn bord" En van de weeromstuit sprong er een witte kraaiende haan en een witte kakelende kip uit zijn bord. En Le Pendu werd plots Le Dependu. De gehangene werd springlevend. De Middeleeuwers hadden groot respect voor Santo Domingo.
Overal in Zijn kathedraal zie je in alle vormen de kip en de haan. Ook meermaals in zilverwerk. En rechtover de majestatische graftombe van de Santo boven de trapdeur is ( dus in de Kathedraal) een kippenren gebouwd met daarin levend en wel een fiere witte haan en een witte roodgekamde kip(even fier).
Wij hoorden de haan twee keer kraaien; het teken dat wij de waarheid spreken. (ps de haan en de kip worden om de twee maand vervangen door een ander koppel)
Overings waren de andere schatten van de kathedraal weer subliem. Het metershoge en- brede bladgouden retabel vertelde ons weer de gewijde geschiedenis.
Vandaag bleven wij door de eeuwige landbouwvelden wandelen; de oogst is achter de rug; men is enkel nog volop bezig om de aardappelen te rooien. De kerkjes in de dorpjes hebben allemaal dat overweldigende bladgoud. De Spanjaarden hebben dit met verve uitgevoerd naar Zuid-Amerika; jammer dat ze zoveel van die ander Incacultuur vernietigd hebben.
Wij waren zo in form da wij nog 7 km gelopen hebben dan voorzien. Wij slapen in een klein dorpje : vallembistia.
Wees gegroet
Joos en Frieda
P.S. Hetzelfde verhaaltje verschijnt in de Middeleeuwen in Franrijk in Coldoussan, de Jacbskerk in Rothenburg in Duitsland en ook in Zwitserland. Zoveel gehangenen, zoveel Santo's.
Beste vrienden,
Er was eens lang geleden op de weg naar Santiago de Compostela een witte kip en een witte haan. Een jonge man liep samen met zijn ouders de Camino Frances. Zij kwamen aan in Santo Domingo de la Calzada. Een jonge freule had haar oog laten vallen op de jongeling. Maar de jongeling wou devoot naar St. Jacob gaan en wees de jonge deerne af. Deze misnoegd zon op wraak. Zij stak zilverlingen in zijn zak en riep daarna moord en brand dat er gestolen was. Het verdict van de rechter was streng. Hij moest hangen. Le Pendu.
De ouders baden nog tot St. Jacob in Compostela en bij hun terugtocht aangekomen in Santo Domingo hoorden ze door toedoen van de Santo de stem van hun zoon. Ze haasten zich naar de rechter, die net Coq au Rioja vin met een kippebilletje als toemaatje aan het eten was, en zegden dat hun zoon nog levend was. De rechter een beetje uit de hoogte zei met ironische stem: " Jullie zoon is zo levend als de haan en de kip hier op mijn bord" En van de weeromstuit sprong er een witte kraaiende haan en een witte kakelende kip uit zijn bord. En Le Pendu werd plots Le Dependu. De gehangene werd springlevend. De Middeleeuwers hadden groot respect voor Santo Domingo.
Overal in Zijn kathedraal zie je in alle vormen de kip en de haan. Ook meermaals in zilverwerk. En rechtover de majestatische graftombe van de Santo boven de trapdeur is ( dus in de Kathedraal) een kippenren gebouwd met daarin levend en wel een fiere witte haan en een witte roodgekamde kip(even fier).
Wij hoorden de haan twee keer kraaien; het teken dat wij de waarheid spreken. (ps de haan en de kip worden om de twee maand vervangen door een ander koppel)
Overings waren de andere schatten van de kathedraal weer subliem. Het metershoge en- brede bladgouden retabel vertelde ons weer de gewijde geschiedenis.
Vandaag bleven wij door de eeuwige landbouwvelden wandelen; de oogst is achter de rug; men is enkel nog volop bezig om de aardappelen te rooien. De kerkjes in de dorpjes hebben allemaal dat overweldigende bladgoud. De Spanjaarden hebben dit met verve uitgevoerd naar Zuid-Amerika; jammer dat ze zoveel van die ander Incacultuur vernietigd hebben.
Wij waren zo in form da wij nog 7 km gelopen hebben dan voorzien. Wij slapen in een klein dorpje : vallembistia.
Wees gegroet
Joos en Frieda
P.S. Hetzelfde verhaaltje verschijnt in de Middeleeuwen in Franrijk in Coldoussan, de Jacbskerk in Rothenburg in Duitsland en ook in Zwitserland. Zoveel gehangenen, zoveel Santo's.
vrijdag 23 september 2011
Jeugdherberggevoel
Jeugdherberggevoel
Beste vrienden
Salud!! À votre santé !! Op jouw gezondheid !! Natuurlijk smaakte dat Riojaatje.
En er waren druivenfeesten ( of er een Miss verkozen wordt, konden wij niet achterhalen) San Mateo werd gevierd bij het binnenhalen van de oogst.( en hier laat ik je los .... Van hieraf moet je gaan met vallen en opstaan) Alleen de festiviteiten starten hier pas om 21 uur en met onze nieuwe gewoonten liggen wij dan al in onze bedje. Wij bezochten nog de kathedraal in Logrono : een imposant barok ruiterstandbeeld van Santiago matamoros op de voorgevel; en de afgehakte morenhoofden klaar om vertrappeld te worden door zijn steigerend paard. Gelukkig stond er binnenin een gaaf beeldig pelgrimsbeeld van onze vriend. Op het barok retabel in de kerk zijn levensverhaal in bladgoud.
Daarna naar onze gedeelde slaapkamer; 20 personen deze keer. De refugio 's zijn jeugdherbergen zoals wij ze gekend hebben in onze jeugd toen wij erop uittrokken met autostop of de fiets; internationaal gezelschap elk met zijn eigen verhaal; vriendelijke solidariteit; te weinig en te krappe douches en schuifnat als je er uitstapt; de persoonlijke geluiden hoorbaar vanuit de toiletten. Iedereen rust wat uit na de inspanning van de tocht en schrijft zijn dagboek bij of sommige moderne mensen (haha) bloggen hun verhaal. Ervaringen worden uitgewisseld.
Iedereen voor 10uur in bed; de ene al wat luider snurkend dan de andere; en met oorstopjes hoor je zelfs je eigen gesnurk niet meer; vandaar dat iedereen die wel induwt bij 't slapengaan.
En 's morgens zijn er al onverlaten die om 5 uur 30 ,precies of niemand hoort het, hun rugzak pakken - plastiekzak geritsel en op hun
Balletteenjes de kamer uit. Kattenwasje en zonder ontbijt het donkerte in.
Wij hebben ons voorgenomen om tot 6 uur 30 ( voor rekenkundigen : wij liggen 9u30 in ons bed) te slapen en niet voor 7u 30 bij het morgenlicht te vertrekken. Maar als in jouw kamertje om 6u 10 het licht aangedaan wordt, is het onnozel om zoals betrapte kinderen vaak doen onze ogen dubbel dicht te knijpen. Maar wij nemen altijd een stevig Vlaams ontbijt zoals onze moeders ons dat geleerd hebben; er volgt immers nog een ganse dag.
Wij verlaten Logrono trappend op de plastieken bekers van wijn en bier overal flessen en flesjes; de ochtendploeg van de arbeiders hanteert de waterslang met krachtige waterstraal. Hopelijk hebben ze gisteren mogen meevieren. Of de komende drie dagen. Want de wijnfeesten dat is hier Kalfortkermis en Pukema samen.
Wij wandelen Logrono uit langs een heuse wandelboulevard van wel vier km. De pelgrims in de watten gelegd ( hoewel wij geen watjes zijn). En daarna een glooiend parcours over mooie landwegen tussen de riojadruiven, die ze aan het plukken zijn. Wij genieten. Ook het barok retabel in Navarrete doet onze mond onbeleefd openvallen met onze vriend alomtegenwoordig.
Wij komen aan in Najera; wij slikken een beetje bij het zien van onze slaapkamer; drie lange rijen stapelbedden, wij zien het einde niet; 90 goede zielen zullen de slaapkamer met ons delen. Als dat maar goed afloopt!!!
Wees gegroet
Joos en Frieda
Beste vrienden
Salud!! À votre santé !! Op jouw gezondheid !! Natuurlijk smaakte dat Riojaatje.
En er waren druivenfeesten ( of er een Miss verkozen wordt, konden wij niet achterhalen) San Mateo werd gevierd bij het binnenhalen van de oogst.( en hier laat ik je los .... Van hieraf moet je gaan met vallen en opstaan) Alleen de festiviteiten starten hier pas om 21 uur en met onze nieuwe gewoonten liggen wij dan al in onze bedje. Wij bezochten nog de kathedraal in Logrono : een imposant barok ruiterstandbeeld van Santiago matamoros op de voorgevel; en de afgehakte morenhoofden klaar om vertrappeld te worden door zijn steigerend paard. Gelukkig stond er binnenin een gaaf beeldig pelgrimsbeeld van onze vriend. Op het barok retabel in de kerk zijn levensverhaal in bladgoud.
Daarna naar onze gedeelde slaapkamer; 20 personen deze keer. De refugio 's zijn jeugdherbergen zoals wij ze gekend hebben in onze jeugd toen wij erop uittrokken met autostop of de fiets; internationaal gezelschap elk met zijn eigen verhaal; vriendelijke solidariteit; te weinig en te krappe douches en schuifnat als je er uitstapt; de persoonlijke geluiden hoorbaar vanuit de toiletten. Iedereen rust wat uit na de inspanning van de tocht en schrijft zijn dagboek bij of sommige moderne mensen (haha) bloggen hun verhaal. Ervaringen worden uitgewisseld.
Iedereen voor 10uur in bed; de ene al wat luider snurkend dan de andere; en met oorstopjes hoor je zelfs je eigen gesnurk niet meer; vandaar dat iedereen die wel induwt bij 't slapengaan.
En 's morgens zijn er al onverlaten die om 5 uur 30 ,precies of niemand hoort het, hun rugzak pakken - plastiekzak geritsel en op hun
Balletteenjes de kamer uit. Kattenwasje en zonder ontbijt het donkerte in.
Wij hebben ons voorgenomen om tot 6 uur 30 ( voor rekenkundigen : wij liggen 9u30 in ons bed) te slapen en niet voor 7u 30 bij het morgenlicht te vertrekken. Maar als in jouw kamertje om 6u 10 het licht aangedaan wordt, is het onnozel om zoals betrapte kinderen vaak doen onze ogen dubbel dicht te knijpen. Maar wij nemen altijd een stevig Vlaams ontbijt zoals onze moeders ons dat geleerd hebben; er volgt immers nog een ganse dag.
Wij verlaten Logrono trappend op de plastieken bekers van wijn en bier overal flessen en flesjes; de ochtendploeg van de arbeiders hanteert de waterslang met krachtige waterstraal. Hopelijk hebben ze gisteren mogen meevieren. Of de komende drie dagen. Want de wijnfeesten dat is hier Kalfortkermis en Pukema samen.
Wij wandelen Logrono uit langs een heuse wandelboulevard van wel vier km. De pelgrims in de watten gelegd ( hoewel wij geen watjes zijn). En daarna een glooiend parcours over mooie landwegen tussen de riojadruiven, die ze aan het plukken zijn. Wij genieten. Ook het barok retabel in Navarrete doet onze mond onbeleefd openvallen met onze vriend alomtegenwoordig.
Wij komen aan in Najera; wij slikken een beetje bij het zien van onze slaapkamer; drie lange rijen stapelbedden, wij zien het einde niet; 90 goede zielen zullen de slaapkamer met ons delen. Als dat maar goed afloopt!!!
Wees gegroet
Joos en Frieda
woensdag 21 september 2011
Estella, de ster
Beste vrienden,
Soms zijn verhaaltjes te mooi om waar te zijn. Neem nu een stadje dat door de Romeinen is gesticht en er plots in de Middeleeuwen bij volle maan een regen van sterren het Onze Lievevrouwbeeld omkranste ( een zeer Europese gedachte). En bij een dergelijk teken kan men toch niet anders dan van naam veranderen. Estella werkelijk een ster aan de hemel. De ene mooie kerk valt over de andere. De Middeleeuwse straatjes geven ons schaduw op deze zomerse dag. Vooral de Saint Sepulcre zal ons bijbliven; de apostelen levensgroot afgebeeld, het laatste avondmaal op het tympaan, de hemel en de hel met de duivel aan de ingangspoort; boven het tympaan opeenvolgende bogen door engeltjes sierlijk tenhemel getrokken. Splendide gothiek.
En bij te verlaten van De Ster nabij een machtig klooster: Fuente del Vino !!!!!!!! Een wijnfontein!!!!!! Het wijnhuis Irache heeft een kraantje aan de buitenzijde van hun kelder gemaakt. Elke Pelgrim mag wijn tappen in een bekertje( of sommigen drinken hun waterdrinkbus eerst leeg ....) en een proost uitbrengen op het wijnhuis en Santiago. Want zo komt men gezond en met kracht in Compostela.En het was bovendien zeer goede wijn. Natuurlijk heeft de heer Irache geweten dat zijn naam publicitair op deze blog kwam. Een commercant met een goede inborst.
En je ziet in de dorpjes terug commercanten verschijnen; ze herleven dankzij de duizenden pelgrims die passeren en op zijn minst moeten eten en drinken.
Wij liepen weer over Romeinse wegen en staken Romeinse en Middeleeuwse bruggen over. Na ons wijntje ( het was even over tien en er was heus nietveel wind ) gingen wij gezwind de berg op naar Villareal Monjardin ( wij zouden gewild hebben dat onze hof er ook zo mooi
uitzag) En dan volgde een twaalf kilometer lange tocht op een grintige witte weg die zich kilometers lang op en af slingerde in de brede valleien; tussen de afgereden korenvelden, de groenelover aspergevelden, de amandelbomen ,de olijfgaarden( waanden wij ons niet even in de Hof van Olijven?) en uiteraard de wijngaarden. Zoveel rijkdom die op de blazoenen, als schilden op de huizen geplakt, voorgesteld wordt. De hoorn des overvloeds en dit sinds eeuwen.
Wij slapen in Los Arcos, waar Vlamingen thuis zijn. Het Vlaams St. Jacobgenootschap houdt de refugio open met de hulp van Vlaamse vrijwilligers.Vlamingen zijn overal thuis en in Vlaanderen zal er altijd een thuis zijn voor mensen uit alle windstreken; anders zal Vlaanderen niet zijn. Trouwens Los Arcos was ook een thuishaven voor vele Joden in de middeleeuwen en later.
Wees gegroet
Joos en Frieda
Soms zijn verhaaltjes te mooi om waar te zijn. Neem nu een stadje dat door de Romeinen is gesticht en er plots in de Middeleeuwen bij volle maan een regen van sterren het Onze Lievevrouwbeeld omkranste ( een zeer Europese gedachte). En bij een dergelijk teken kan men toch niet anders dan van naam veranderen. Estella werkelijk een ster aan de hemel. De ene mooie kerk valt over de andere. De Middeleeuwse straatjes geven ons schaduw op deze zomerse dag. Vooral de Saint Sepulcre zal ons bijbliven; de apostelen levensgroot afgebeeld, het laatste avondmaal op het tympaan, de hemel en de hel met de duivel aan de ingangspoort; boven het tympaan opeenvolgende bogen door engeltjes sierlijk tenhemel getrokken. Splendide gothiek.
En bij te verlaten van De Ster nabij een machtig klooster: Fuente del Vino !!!!!!!! Een wijnfontein!!!!!! Het wijnhuis Irache heeft een kraantje aan de buitenzijde van hun kelder gemaakt. Elke Pelgrim mag wijn tappen in een bekertje( of sommigen drinken hun waterdrinkbus eerst leeg ....) en een proost uitbrengen op het wijnhuis en Santiago. Want zo komt men gezond en met kracht in Compostela.En het was bovendien zeer goede wijn. Natuurlijk heeft de heer Irache geweten dat zijn naam publicitair op deze blog kwam. Een commercant met een goede inborst.
En je ziet in de dorpjes terug commercanten verschijnen; ze herleven dankzij de duizenden pelgrims die passeren en op zijn minst moeten eten en drinken.
Wij liepen weer over Romeinse wegen en staken Romeinse en Middeleeuwse bruggen over. Na ons wijntje ( het was even over tien en er was heus nietveel wind ) gingen wij gezwind de berg op naar Villareal Monjardin ( wij zouden gewild hebben dat onze hof er ook zo mooi
uitzag) En dan volgde een twaalf kilometer lange tocht op een grintige witte weg die zich kilometers lang op en af slingerde in de brede valleien; tussen de afgereden korenvelden, de groenelover aspergevelden, de amandelbomen ,de olijfgaarden( waanden wij ons niet even in de Hof van Olijven?) en uiteraard de wijngaarden. Zoveel rijkdom die op de blazoenen, als schilden op de huizen geplakt, voorgesteld wordt. De hoorn des overvloeds en dit sinds eeuwen.
Wij slapen in Los Arcos, waar Vlamingen thuis zijn. Het Vlaams St. Jacobgenootschap houdt de refugio open met de hulp van Vlaamse vrijwilligers.Vlamingen zijn overal thuis en in Vlaanderen zal er altijd een thuis zijn voor mensen uit alle windstreken; anders zal Vlaanderen niet zijn. Trouwens Los Arcos was ook een thuishaven voor vele Joden in de middeleeuwen en later.
Wees gegroet
Joos en Frieda
maandag 19 september 2011
Pamploma la marabillosa
Pamploma la marabillosa
Wij hadden onze tomaten veiligheidshalve al opgegeten en gezorgd dat wij alle poortjes van de weiden goed dicht deden zodat de jonge stieren op hun graasweide bleven. Want dat is toch het beeld van Pamploma en ze zijn fier op San Firmin en de wilde gevaarlijke tomatensoep beelden met uitgleidende durfallen en andere waaghalsen. Een zeer expressief machtig kunstwerk heeft geen verdere woorden nodig. Dit is het keurmerk van deze stad.
Hou je er niet van? Laat je niet misleiden, want deze Baskische hoofdstad heeft alles om van te houden. De oude stad is ommuurd, de middeleeuwse straatjes, de balkonnetjes; de kathedraal, zijn klooster en kloosterhof bergen prachtige religieuze kunstwerken- madonna's met kind uit de twaalfde eeuw maken je sprakeloos.
En al dat antieke wordt gekoppeld aan een moderne levende stad.
Iruna is de naam. De Basken willen het geweten hebben. De Romeinen hadden zich speciaal hier zich gevestigd om de Basken onder controle te houden Paempluma. De Basken laten zich niet kisten, Iruna is de naam. En als je op een landkaart het noorden kwijt bent als je Iruna ziet staan, rij maar door je komt in Pamploma.
Wij slapen in Zariquiegui zo'n goede 10 km voorbij Pamploma.
Wees gegroet
Joos en Frieda
Wij hadden onze tomaten veiligheidshalve al opgegeten en gezorgd dat wij alle poortjes van de weiden goed dicht deden zodat de jonge stieren op hun graasweide bleven. Want dat is toch het beeld van Pamploma en ze zijn fier op San Firmin en de wilde gevaarlijke tomatensoep beelden met uitgleidende durfallen en andere waaghalsen. Een zeer expressief machtig kunstwerk heeft geen verdere woorden nodig. Dit is het keurmerk van deze stad.
Hou je er niet van? Laat je niet misleiden, want deze Baskische hoofdstad heeft alles om van te houden. De oude stad is ommuurd, de middeleeuwse straatjes, de balkonnetjes; de kathedraal, zijn klooster en kloosterhof bergen prachtige religieuze kunstwerken- madonna's met kind uit de twaalfde eeuw maken je sprakeloos.
En al dat antieke wordt gekoppeld aan een moderne levende stad.
Iruna is de naam. De Basken willen het geweten hebben. De Romeinen hadden zich speciaal hier zich gevestigd om de Basken onder controle te houden Paempluma. De Basken laten zich niet kisten, Iruna is de naam. En als je op een landkaart het noorden kwijt bent als je Iruna ziet staan, rij maar door je komt in Pamploma.
Wij slapen in Zariquiegui zo'n goede 10 km voorbij Pamploma.
Wees gegroet
Joos en Frieda
zaterdag 17 september 2011
Roelantslied
Beste vrienden,
Wij waren iedereen te vlug af en zijn goed aangekomen in Roncevalles. Wij hebben de Pyreneeën verslagen. Ook in de mist wandelen was een ervaring; je kon in elk geval niet zien hoe hoog je nog diende te klimmen. Maar wij zijn werkelijk in form en het loopt.
Ook paarden, schapen, koeien liepen vrij rond op de hoge weiden. Mooie beelden als zo'n vijf paarden plots uit de mist opdagen; bellende koeien die je probeert te lokaliseren en wat je voor een steen aanzag wordt plots loeiend levend. De laatste vier kilometer dalen wij ,soms zeer stuiks, in een ademgevend groots bos.
Wij lopen op paden die de Kelten namen om vanuit het Iberisch schiereiland Frankrijk binnen te dringen; wij lopen op de Romeinse heirbaan Bordeaux- Astorga; wij lopen op het pad dat Karel de Grote liep om de Moren te gaan bestrijden. Wij zij in Roncevalles waar Roelant, een veldheer van Karel, na een heroïsch gevecht de duimen en ( wat meer is) het loodje moest leggen tegen de Basken. De Basken die zich bedreigd voelden door de Moren maar ook door Karel en de Franken. En deze gasten waren met hun vuile voeten door Baskenland gelopen. Zij vernielden o.m. de stadsmuren van Pamplona. En op hun terugtocht van de Moren zijn ze weliswaar van achteren door de Basken aangevallen. Roelant vocht tot de laatste snik en blies stervend op zijn hoorn om hulp van Karel. Dat maakt dat het Roelantslied zo mytisch en grandioos is. ( wij zullen wel opletten dat wij met propere voeten door Baskenland gaan)
Maar Roncevalles is ook en vooral de machtige abdij die nu al honderden jaren lang duizenden pelgrims herbergt. Door deze vallei loopt de weg. St. Jacob staat ook prominent in de collegiale kerk. Hier beginnen velen aan hun weg.
Wees gegroet
Joos en Frieda
Wij waren iedereen te vlug af en zijn goed aangekomen in Roncevalles. Wij hebben de Pyreneeën verslagen. Ook in de mist wandelen was een ervaring; je kon in elk geval niet zien hoe hoog je nog diende te klimmen. Maar wij zijn werkelijk in form en het loopt.
Ook paarden, schapen, koeien liepen vrij rond op de hoge weiden. Mooie beelden als zo'n vijf paarden plots uit de mist opdagen; bellende koeien die je probeert te lokaliseren en wat je voor een steen aanzag wordt plots loeiend levend. De laatste vier kilometer dalen wij ,soms zeer stuiks, in een ademgevend groots bos.
Wij lopen op paden die de Kelten namen om vanuit het Iberisch schiereiland Frankrijk binnen te dringen; wij lopen op de Romeinse heirbaan Bordeaux- Astorga; wij lopen op het pad dat Karel de Grote liep om de Moren te gaan bestrijden. Wij zij in Roncevalles waar Roelant, een veldheer van Karel, na een heroïsch gevecht de duimen en ( wat meer is) het loodje moest leggen tegen de Basken. De Basken die zich bedreigd voelden door de Moren maar ook door Karel en de Franken. En deze gasten waren met hun vuile voeten door Baskenland gelopen. Zij vernielden o.m. de stadsmuren van Pamplona. En op hun terugtocht van de Moren zijn ze weliswaar van achteren door de Basken aangevallen. Roelant vocht tot de laatste snik en blies stervend op zijn hoorn om hulp van Karel. Dat maakt dat het Roelantslied zo mytisch en grandioos is. ( wij zullen wel opletten dat wij met propere voeten door Baskenland gaan)
Maar Roncevalles is ook en vooral de machtige abdij die nu al honderden jaren lang duizenden pelgrims herbergt. Door deze vallei loopt de weg. St. Jacob staat ook prominent in de collegiale kerk. Hier beginnen velen aan hun weg.
Wees gegroet
Joos en Frieda
dinsdag 13 september 2011
07u30
07 u 30
Beste vrienden,
7u30: Arthez de Bearn en alles is rustig. Onze voetstap is nauwelijks hoorbaar. De bleke volle maan verlicht het grote dal voor de Pyreneeën. De toppen hullen zich een roosoranje blauw van de opkomende zon, een doorzichtige luchtige nevel maakt het helemaal feeëriek. Even vasthouden,even vasthouden. De langzame dalen en klimmen belopen wij vlot. De allerhoogste toppen genieten al van het mooie,heldere zonlicht.
9u30: een monotoon zeurend geluid, monotooon sonoor. Verdwijnt weer achter de heuvel die wij omcirkrelen. De vlakte voor ons..monotoon zeurend geluid ,monotoon sonoor......een groot grijs- zwart lint van een aanzienlijke breedte is door gans de vlakte getrokken..... Een gezoef... Snel,sneller, het leven voorbij gesneld.... Er is geen tijd meer,dus heeft men geen tijd.
" autoroute " zeggen zij die het kunnen weten. Wij, wij waren het vergeten.
10u : de klimmetjes hebben het geraas overwonnen. Wij genieten van het Vlaamse Ardennen wandellandschap met al de toppen van de Pyreneeën in hun volle lengte voor ons.
12u picnic bij de abdij van Sauvelade. Een mooi beeld van St. Jacques met vele boodschapbriefjes neergelegd aan zijn voeten. Een aandoenlijk beeld.
Slapen geregeld voor de komende dagen ( een heksentoer)
13u05: De echte kuitenbijters dienen zich aan. En het is om en bij de dertig graden. De lucht Italiaans blauw; hier en daar een schapenwolkkje(schaapjes dat mag op deze hoogte) Scherpe klimmetjes, een dal waar je niet dieper kan zakken en weerl omhoog. Frieda Vandenbroek past vele mannen een broek en doet ze vlot de baard af ( tussen haakjes Joos zijn baard staat weer vol) Ze is toch voor niets een steenbok, het springen op de bergen gewoon.
Nog een bijzonder verschijnsel en iedereen van de andere pelgrims wil een fotootje: Frieda wandelt met haar paraplu als parasol naar boven; schaduw verzekerd. Wij lopen frontaal naar de hoge bergen badend in de zon.
15u15: Wij lopen uit op een hoogplateau; onze ritme is fors en dapper.wij maken daarna een lange daling naar het dal.
15u45: Wij vloeken, wij worden moe en de borden die de afstand aangeven bedriegen ons. Wij zijn meer dan 30 km op pad en dan telt elke minuut.
16u 10 : Hier is ons bed in de gite communal van Navarrenx. Recuperen.
17u : De stralen van de douche spoelen alle vermoeidheid weg. Zalig.
Staks nog een een klein restaurantje met een klein menuutje. En dan is de mens weer content.
Wees gegroet
Joos en Frieda
Beste vrienden,
7u30: Arthez de Bearn en alles is rustig. Onze voetstap is nauwelijks hoorbaar. De bleke volle maan verlicht het grote dal voor de Pyreneeën. De toppen hullen zich een roosoranje blauw van de opkomende zon, een doorzichtige luchtige nevel maakt het helemaal feeëriek. Even vasthouden,even vasthouden. De langzame dalen en klimmen belopen wij vlot. De allerhoogste toppen genieten al van het mooie,heldere zonlicht.
9u30: een monotoon zeurend geluid, monotooon sonoor. Verdwijnt weer achter de heuvel die wij omcirkrelen. De vlakte voor ons..monotoon zeurend geluid ,monotoon sonoor......een groot grijs- zwart lint van een aanzienlijke breedte is door gans de vlakte getrokken..... Een gezoef... Snel,sneller, het leven voorbij gesneld.... Er is geen tijd meer,dus heeft men geen tijd.
" autoroute " zeggen zij die het kunnen weten. Wij, wij waren het vergeten.
10u : de klimmetjes hebben het geraas overwonnen. Wij genieten van het Vlaamse Ardennen wandellandschap met al de toppen van de Pyreneeën in hun volle lengte voor ons.
12u picnic bij de abdij van Sauvelade. Een mooi beeld van St. Jacques met vele boodschapbriefjes neergelegd aan zijn voeten. Een aandoenlijk beeld.
Slapen geregeld voor de komende dagen ( een heksentoer)
13u05: De echte kuitenbijters dienen zich aan. En het is om en bij de dertig graden. De lucht Italiaans blauw; hier en daar een schapenwolkkje(schaapjes dat mag op deze hoogte) Scherpe klimmetjes, een dal waar je niet dieper kan zakken en weerl omhoog. Frieda Vandenbroek past vele mannen een broek en doet ze vlot de baard af ( tussen haakjes Joos zijn baard staat weer vol) Ze is toch voor niets een steenbok, het springen op de bergen gewoon.
Nog een bijzonder verschijnsel en iedereen van de andere pelgrims wil een fotootje: Frieda wandelt met haar paraplu als parasol naar boven; schaduw verzekerd. Wij lopen frontaal naar de hoge bergen badend in de zon.
15u15: Wij lopen uit op een hoogplateau; onze ritme is fors en dapper.wij maken daarna een lange daling naar het dal.
15u45: Wij vloeken, wij worden moe en de borden die de afstand aangeven bedriegen ons. Wij zijn meer dan 30 km op pad en dan telt elke minuut.
16u 10 : Hier is ons bed in de gite communal van Navarrenx. Recuperen.
17u : De stralen van de douche spoelen alle vermoeidheid weg. Zalig.
Staks nog een een klein restaurantje met een klein menuutje. En dan is de mens weer content.
Wees gegroet
Joos en Frieda
vrijdag 9 september 2011
Pyreneeën in zicht !!!!! Pyreneeën in zicht !!!!!
Pyreneeën in zicht !!!!! Pyreneeën in zicht !!!!!
Beste vrienden,
Minder dan 999km moeten wij nog doen. Dus 1700 km afgelegd. Frieda kan het maar niet geloven. Een rustige rit vandaag tussen velden en druivelaars, terug wat meer klimmend en dalend zij het zacht stijgend en dalend. En voor de eerste keer zie op de verre achtergrond de Pyreneeën , bergen zou een kind roepen en wij voelen ons weer een beetje kind. Maar beseffen direct dat het nog zes dagen lopen is door de Bearn en het Pays Basque om daar te komen.
Wij slapen nu in Aire- sur -Adour, terug in het tipje van de Landes. Een herinnering aan Aire zal eeuwig duren : " een aantal van jullie weten dat Joos de route van Le Puy al gelopen heeft met goede vrienden. In Aire waren wij gelogeerd op een gite boerderij, waar vier generaties nog onder 1 dak woonden. Het eten werd geserveerd door de jonge ingetrouwde boerin; voorwaar lekker en goed overgoten met lekker sap van druiven. Iedereen zat mee aan de grote boerentafel.( vier generaties) En hoewel wij op deze tochten dikwijls de wereld verbeterd hebben en de persoonlijke besognes gedeeld hebben, was er ook ( veel) plaats voor plezier en serieuze gesprekken met inlanders. Welnu hier werden de twee gecombineerd en ja de jonge boerin werd zowaar gecharmeerd door vragen over samenleven in zulke situaties en de grappen en de grollen van bende oude veertigers. Wij hadden de vreugde en de vrijheid in haar aangewakkerd; de vrijheid om te blijven wie je bent. En ze begon zowaar te dansen en te zingen. De ouderen probeerden nog te reguleren. Maar het hek was van de dam. De jonge boer zijn ogen spuwden jaloezie en met zijn kop een beetje scheef en zijn handen diep in zijn zakken ( dank u Yvan Heylen) godverde hij weg.
' 's morgens hebben wij geen vragen meer gesteld. Wij hopen nog altijd dat iedereen daar de vreugde en de vrijheid van het leven heeft geproefd en mag blijven proeven."
Wees gegroet
Joos en Frieda
Beste vrienden,
Minder dan 999km moeten wij nog doen. Dus 1700 km afgelegd. Frieda kan het maar niet geloven. Een rustige rit vandaag tussen velden en druivelaars, terug wat meer klimmend en dalend zij het zacht stijgend en dalend. En voor de eerste keer zie op de verre achtergrond de Pyreneeën , bergen zou een kind roepen en wij voelen ons weer een beetje kind. Maar beseffen direct dat het nog zes dagen lopen is door de Bearn en het Pays Basque om daar te komen.
Wij slapen nu in Aire- sur -Adour, terug in het tipje van de Landes. Een herinnering aan Aire zal eeuwig duren : " een aantal van jullie weten dat Joos de route van Le Puy al gelopen heeft met goede vrienden. In Aire waren wij gelogeerd op een gite boerderij, waar vier generaties nog onder 1 dak woonden. Het eten werd geserveerd door de jonge ingetrouwde boerin; voorwaar lekker en goed overgoten met lekker sap van druiven. Iedereen zat mee aan de grote boerentafel.( vier generaties) En hoewel wij op deze tochten dikwijls de wereld verbeterd hebben en de persoonlijke besognes gedeeld hebben, was er ook ( veel) plaats voor plezier en serieuze gesprekken met inlanders. Welnu hier werden de twee gecombineerd en ja de jonge boerin werd zowaar gecharmeerd door vragen over samenleven in zulke situaties en de grappen en de grollen van bende oude veertigers. Wij hadden de vreugde en de vrijheid in haar aangewakkerd; de vrijheid om te blijven wie je bent. En ze begon zowaar te dansen en te zingen. De ouderen probeerden nog te reguleren. Maar het hek was van de dam. De jonge boer zijn ogen spuwden jaloezie en met zijn kop een beetje scheef en zijn handen diep in zijn zakken ( dank u Yvan Heylen) godverde hij weg.
' 's morgens hebben wij geen vragen meer gesteld. Wij hopen nog altijd dat iedereen daar de vreugde en de vrijheid van het leven heeft geproefd en mag blijven proeven."
Wees gegroet
Joos en Frieda
donderdag 8 september 2011
Vergane glorie
Vergane glorie
Beste vrienden,
Er zijn zo van die zaken waar je niet blijft bij stilstaan. Vanwaar komt het stopsel van onze wijnfles en ons kurkvloer? Niet meer uit deze streek. Vroeger ja , de ene industrie ( wijn) geeft de andere de hand( de stopsels) De Kurkeiken groeiden in deze streek; dus alles simpel geregeld. Maar een kurkeik heeft veertig jaar nodig om schors te maken na tien jaar heb je dan de mannelijke schors, die moet eraf en dan kan de vrouwelijke schors groeien en na tien jaar geoogst worden voor gebruik als kurk en stopsel. Maar door de plastiek en goedkopere mogelijkheden o.m. Portugal en de vervanging van het bosareaal( duurt 60 jaar) is dit alles in elkaar gestuikt. Een museum herinnert nostalgisch.
Nooit geweten dat kurk in het Frans Liège is. Geef nu toe dat het potsierlijk is om kurkdroog te zeggen : De vurige stede KURK!
Wij slapen een aantal kilometer voorbij Nogaro - Nogarolium -Latijn voor een plaats vol notenbomen.
De gites volgen elkaar hier op. De route vanuit Le Puy is druk belopen. Plots hebben wij een vijftiental pelgrims geteld onderweg, bij rustpauzes en tijdens onze picknick-nick. Dus nooit meer alleen.( in de slaapdorpen)
Wees gegroet
Joos en Frieda
Beste vrienden,
Er zijn zo van die zaken waar je niet blijft bij stilstaan. Vanwaar komt het stopsel van onze wijnfles en ons kurkvloer? Niet meer uit deze streek. Vroeger ja , de ene industrie ( wijn) geeft de andere de hand( de stopsels) De Kurkeiken groeiden in deze streek; dus alles simpel geregeld. Maar een kurkeik heeft veertig jaar nodig om schors te maken na tien jaar heb je dan de mannelijke schors, die moet eraf en dan kan de vrouwelijke schors groeien en na tien jaar geoogst worden voor gebruik als kurk en stopsel. Maar door de plastiek en goedkopere mogelijkheden o.m. Portugal en de vervanging van het bosareaal( duurt 60 jaar) is dit alles in elkaar gestuikt. Een museum herinnert nostalgisch.
Nooit geweten dat kurk in het Frans Liège is. Geef nu toe dat het potsierlijk is om kurkdroog te zeggen : De vurige stede KURK!
Wij slapen een aantal kilometer voorbij Nogaro - Nogarolium -Latijn voor een plaats vol notenbomen.
De gites volgen elkaar hier op. De route vanuit Le Puy is druk belopen. Plots hebben wij een vijftiental pelgrims geteld onderweg, bij rustpauzes en tijdens onze picknick-nick. Dus nooit meer alleen.( in de slaapdorpen)
Wees gegroet
Joos en Frieda
woensdag 7 september 2011
Het buitenleven
Het buitenleven
Beste vrienden,
De verleiding was groot om te blijven vertoeven bij Patrice en Marie-Joëlle. Zij hebben een prijs gewonnen van de stad Namen en les amis de St. Jacques ( Wallonië ) voor beste gite op GR. 654 - Le chemin St. Jacques- Namur- Vezelay-Limoges- Montréal du Gers. Kan tellen,nietwaar.
Toch ons beste pootje en beentje voorgezet en een beetje doorgebeten.
Het was een mooie nazomerdag of als je wil een eerste zoet milde herfstdag. Heerlijk om te stappen. Wij liepen in de bossen op de rand van de Landes om dan te duikelen in de heuvelende Gers. Het Toscane van Frankrijk.( wij laten de Lot niet aan zijn lot over, wij nemen maar tijdelijk afscheid) De eerste druivelaars presenteren weer hun volle trossen.
Wij lopen door de wijngaarden en de velden recht op een hoeve af. Onze slaapplaats voor vanavond. De kippen stuiven uit mekaar op het boerenerf, de ganzen schreeuwen luid als ware waakhonden en waggelen van ons weg , de parelhoenders troepen samen en klepperen luid zoals een orkest dat zich opwarmt en pikken dan behoedzaam verder in de grond, moeder eend waakt over haar donzige jongen die nog door hun pootjes(!) zakken als ze ons willen mijden. De jonge boer roept Vader Boer ( want de moeder des huizes is nog niet thuis) Vader Boer troont ons mee naar de grote keuken " avant de se reposer boire un gout " Hij haalt drie flessen witte wijn uit de koelkast en
lacht. Heerlijke wijntjes. Van een druivensoort die wij niet kennen: Colombelle. Ook op deze plek zullen wij ooit terugkomen." Drink, maar goed " lacht hij " dan slaap je vast. Want deze nacht vanaf 3 uur gaan wij de druiven plukken ,machinaal en hier op het erf doen wij ze in een container. De druiven zijn twintig dagen vroeger dan normaal, daarom moeten wij vooruit doen" De vrouw des huizes komt thuis: " Al gegeten? Ik heb tomaten en eieren, ca vous plait ? " al de rijkdom die ze hebben geven ze. Later als wij de eitjes verorberd hebben, brengt Vader Boer drie trossen druiven voor ons dessert en leidt naar de vijgenboom " Pluk ze" gebiedt hij ons. Aards dit Hemels Paradijs. Bajolle bij Fources.
Wees gegroet
Joos en Frieda
Beste vrienden,
De verleiding was groot om te blijven vertoeven bij Patrice en Marie-Joëlle. Zij hebben een prijs gewonnen van de stad Namen en les amis de St. Jacques ( Wallonië ) voor beste gite op GR. 654 - Le chemin St. Jacques- Namur- Vezelay-Limoges- Montréal du Gers. Kan tellen,nietwaar.
Toch ons beste pootje en beentje voorgezet en een beetje doorgebeten.
Het was een mooie nazomerdag of als je wil een eerste zoet milde herfstdag. Heerlijk om te stappen. Wij liepen in de bossen op de rand van de Landes om dan te duikelen in de heuvelende Gers. Het Toscane van Frankrijk.( wij laten de Lot niet aan zijn lot over, wij nemen maar tijdelijk afscheid) De eerste druivelaars presenteren weer hun volle trossen.
Wij lopen door de wijngaarden en de velden recht op een hoeve af. Onze slaapplaats voor vanavond. De kippen stuiven uit mekaar op het boerenerf, de ganzen schreeuwen luid als ware waakhonden en waggelen van ons weg , de parelhoenders troepen samen en klepperen luid zoals een orkest dat zich opwarmt en pikken dan behoedzaam verder in de grond, moeder eend waakt over haar donzige jongen die nog door hun pootjes(!) zakken als ze ons willen mijden. De jonge boer roept Vader Boer ( want de moeder des huizes is nog niet thuis) Vader Boer troont ons mee naar de grote keuken " avant de se reposer boire un gout " Hij haalt drie flessen witte wijn uit de koelkast en
lacht. Heerlijke wijntjes. Van een druivensoort die wij niet kennen: Colombelle. Ook op deze plek zullen wij ooit terugkomen." Drink, maar goed " lacht hij " dan slaap je vast. Want deze nacht vanaf 3 uur gaan wij de druiven plukken ,machinaal en hier op het erf doen wij ze in een container. De druiven zijn twintig dagen vroeger dan normaal, daarom moeten wij vooruit doen" De vrouw des huizes komt thuis: " Al gegeten? Ik heb tomaten en eieren, ca vous plait ? " al de rijkdom die ze hebben geven ze. Later als wij de eitjes verorberd hebben, brengt Vader Boer drie trossen druiven voor ons dessert en leidt naar de vijgenboom " Pluk ze" gebiedt hij ons. Aards dit Hemels Paradijs. Bajolle bij Fources.
Wees gegroet
Joos en Frieda
maandag 5 september 2011
Docteur Rugby
Beste vrienden,
Als je een rugbybal ziet liggen in een dokterskabinet. En een paar dagen geleden aan jezelf en aan jullie de vraag gesteld hebt vanwaar komt deze sport. engels/ frans ? (want hier zijn meer rugbyvelden dan voetbalvelden)
Als je die rugbybal ziet, dan vergeet je dat pootje en vraag je gewoon wat je je hebt afgevraagd,
"Wel, er is een strijd tussen de Engelsen en de Fransen over het vaderschap. In de Engels elite-colleges zouden de elite-kinderen zich ook naar lichaam vormen en wat kan er dan nog stoerder uitgevonden worden dan Rugby. In het arme Franse Pays Basque waren de straatkinderen al stoer genoeg dat ze met een voddenballetje elkaars kracht wilden meten. Elite versus armoeizaaiers. Wie zal het zeggen. Engelsen tegen Fransen. De geschiedenis." Onze monsieur docteur glunderde .
Straks rekent hij nog niets bij zoveel interesse voor zijn lievelingssport, dacht ik. Maar dat pakte net niet. Hoefde ook niet. Ik wil wel betalen voor zulke gesprekken.( en goede behandeling)
Wees gegroet
Joos en Frieda
Als je een rugbybal ziet liggen in een dokterskabinet. En een paar dagen geleden aan jezelf en aan jullie de vraag gesteld hebt vanwaar komt deze sport. engels/ frans ? (want hier zijn meer rugbyvelden dan voetbalvelden)
Als je die rugbybal ziet, dan vergeet je dat pootje en vraag je gewoon wat je je hebt afgevraagd,
"Wel, er is een strijd tussen de Engelsen en de Fransen over het vaderschap. In de Engels elite-colleges zouden de elite-kinderen zich ook naar lichaam vormen en wat kan er dan nog stoerder uitgevonden worden dan Rugby. In het arme Franse Pays Basque waren de straatkinderen al stoer genoeg dat ze met een voddenballetje elkaars kracht wilden meten. Elite versus armoeizaaiers. Wie zal het zeggen. Engelsen tegen Fransen. De geschiedenis." Onze monsieur docteur glunderde .
Straks rekent hij nog niets bij zoveel interesse voor zijn lievelingssport, dacht ik. Maar dat pakte net niet. Hoefde ook niet. Ik wil wel betalen voor zulke gesprekken.( en goede behandeling)
Wees gegroet
Joos en Frieda
zondag 4 september 2011
Montesquieu
Beste vrienden,
Je passeert een bastide, je leest in een straat " het huis van Montesquieu." Tiens, op deze route. Je vraagt aan de dame van het office de tourisme belangstellend uitleg. "Jazeker, hij was hier dikwijls; zijn vrouw was van hier en een van zijn dochters heeft hij hier getrouwd. Trouwens in de protestantse kerk volgde mevrouw de diensten. Maar echt geleefd neen dat niet ; dat was in La brede. Maar toch zijn wij hier in Clairac fier" En dat blijft nazinderen.
Ja, je zou voor minder fier zijn zo'n verlichte geest in jouw gemeente als schoonzoon te hebben. Want Montesquieu is wel een van de grondleggers van ons Westers democratisch model. Hij was een grote gemeenschapsdenker en analist; een socioloog zouden ze later zeggen. Hij was voor de drie onafhankelijke machten de wetgevende , de uitvoerende en de rechtelijke macht die elkaar in evenwicht moesten houden. Hij was tegen despotisme en tegen folterpraktijken. Hij was voor geldstraffen in plaats van lijfstraffen. Hij was tegen slavernij.
Dus als wij nu mogen gaan stemmen of geen stokslagen meer krijgen als wij wat mispeuterd hebben ( vb verkeerd geparkeerd) is aan onze vriend Montesquieu te danken.
Dank uwel dat wij al deze ontmoetingen op onze weg in het Avondland mogen beleven. Dit ons Land.
Wees gegroet
Joos en Frieda
Je passeert een bastide, je leest in een straat " het huis van Montesquieu." Tiens, op deze route. Je vraagt aan de dame van het office de tourisme belangstellend uitleg. "Jazeker, hij was hier dikwijls; zijn vrouw was van hier en een van zijn dochters heeft hij hier getrouwd. Trouwens in de protestantse kerk volgde mevrouw de diensten. Maar echt geleefd neen dat niet ; dat was in La brede. Maar toch zijn wij hier in Clairac fier" En dat blijft nazinderen.
Ja, je zou voor minder fier zijn zo'n verlichte geest in jouw gemeente als schoonzoon te hebben. Want Montesquieu is wel een van de grondleggers van ons Westers democratisch model. Hij was een grote gemeenschapsdenker en analist; een socioloog zouden ze later zeggen. Hij was voor de drie onafhankelijke machten de wetgevende , de uitvoerende en de rechtelijke macht die elkaar in evenwicht moesten houden. Hij was tegen despotisme en tegen folterpraktijken. Hij was voor geldstraffen in plaats van lijfstraffen. Hij was tegen slavernij.
Dus als wij nu mogen gaan stemmen of geen stokslagen meer krijgen als wij wat mispeuterd hebben ( vb verkeerd geparkeerd) is aan onze vriend Montesquieu te danken.
Dank uwel dat wij al deze ontmoetingen op onze weg in het Avondland mogen beleven. Dit ons Land.
Wees gegroet
Joos en Frieda
Tante Vianne
Beste vrienden
Wij slapen in Vianne, een bastide van de bovenste plank, in een dal bij het riviertje Baise. Een Engelse bastide met in het wapenschild ondermeer drie Engelse leeuwen. De ommuuring doet denken aan Aiges
Mortes in mini-uitgave. De prachtige Romaanse( er ieen gotisch voorportaal aangezet) kerk bevat weer allerlei "lelijke beesten "op de kapitelen en ditmaal ook met kleur. Je gelooft weer niet wat je ziet. De Baise was belangrijk in het vervoer van allerlei goederen( o.m. de Armagnac - humhum lekker maar dat is voor een paar dagen later)naar Bordeaux. Hier was wat in de Middeleeuwen een haven genoemd werd. De vier toegangspoorten staan er nog fier bij en de twee resterende van de vijf verdedigingstorens als beschermheren van de bastide.
Mevrouw de burgemeester( madame le Maire hoewel ze ook Madame la mere is) laat ons tussen twee huwelijken door de gite communale binnen. Ze is met ons begaan. Acceuil chaleureux.
En ze is niet weinig fier dat deze bastide een vrouwenvoornaam draagt. Een van die Engelse edellieden heeft in zijn veroveringsijver even aan zijn tante ( die voor hem goed gezorgd had) gedacht en vandaar de naam Vianne. Of hoe je onsterfelijk wordt.
Ondertussen gaat het hier fiks berg op en af; gespierde kuiten krijgen wij ervan.
En voorlopig donderen de orages er 's nachts op los. Enkel de kilo's slijk die aan onze bottines blijven plakken doen ons een beetje onhandig stappen( precies in ons broek gedaan).
Wees gegroet
Joos en Frieda
Wij slapen in Vianne, een bastide van de bovenste plank, in een dal bij het riviertje Baise. Een Engelse bastide met in het wapenschild ondermeer drie Engelse leeuwen. De ommuuring doet denken aan Aiges
Mortes in mini-uitgave. De prachtige Romaanse( er ieen gotisch voorportaal aangezet) kerk bevat weer allerlei "lelijke beesten "op de kapitelen en ditmaal ook met kleur. Je gelooft weer niet wat je ziet. De Baise was belangrijk in het vervoer van allerlei goederen( o.m. de Armagnac - humhum lekker maar dat is voor een paar dagen later)naar Bordeaux. Hier was wat in de Middeleeuwen een haven genoemd werd. De vier toegangspoorten staan er nog fier bij en de twee resterende van de vijf verdedigingstorens als beschermheren van de bastide.
Mevrouw de burgemeester( madame le Maire hoewel ze ook Madame la mere is) laat ons tussen twee huwelijken door de gite communale binnen. Ze is met ons begaan. Acceuil chaleureux.
En ze is niet weinig fier dat deze bastide een vrouwenvoornaam draagt. Een van die Engelse edellieden heeft in zijn veroveringsijver even aan zijn tante ( die voor hem goed gezorgd had) gedacht en vandaar de naam Vianne. Of hoe je onsterfelijk wordt.
Ondertussen gaat het hier fiks berg op en af; gespierde kuiten krijgen wij ervan.
En voorlopig donderen de orages er 's nachts op los. Enkel de kilo's slijk die aan onze bottines blijven plakken doen ons een beetje onhandig stappen( precies in ons broek gedaan).
Wees gegroet
Joos en Frieda
donderdag 1 september 2011
Bastidas - frankland - engelrijk
Beste vrienden,
Onder de vijgenboom bij een temperatuur van 30 graden met zicht op twee bastides nl. Montclar en Laparade schrijven wij deze blog. Voor alle zekerheid hebben wij hier vier vijgenbladeren afgetrokken; gezien wij hier regelmatig in het Aards Paradijs wandelen en de Aire naturelle tijdens het wandelen in Frankrijk nog niet is toegelatnen moeten wij toch zedig blijven. Wij verzuimden dat te doen bij vroegere vijgenbomen want de laatste drie dagen zien wij er veel en de vruchten worden stilaan rijp.
Wij slapen in een gite pelerin waar voor onze diner gezorgd wordt; gisteren sliepen wij in het gemeentelijke lokaal ( Cancon) met wc .douche en twee bedden helemaal gratis. Dit lokaal doet ook dienst voor SDF- mensen, personen sans domicile fixe en als het vrij is dan mogen de pelgrims er gebruik van maken.
Wij maken tegenwoordig dertigers, en wij kunnen het nog aan en het gaat vooruit; leuk een dertiger te zijn.
En zo lopen wij van bastida naar bastida. Bastides is inde langue d' oc taal hetzelfde als villes neuves. Deze nieuwe steden werden gebouwd om gemakkelijker oorlog te kunnen voeren. Zij werden gebouwd op een hoge berg in een vierkante of rechthoekige vorm ,de mensen woonden binnen de muren, die dienden om te verdedigen. En in de bastides toren de kerktorens boven alles uit. Want de bastides zijn gebouwd stijdens de honderdjarige oorlog , die eigenlijk 116 jaar geduurd heeft , ook wel godsdienstoorlogen geheten, vandaar de torens.
In Deze oorlog in de twaalfde en dertiende eeuw stonden de Fransen en de Engelsen tegenover elkaar. Hoewel de twee koningshuizen
onder mekaar trouwden( een liefdeloze strategie om meer bezit te verkrijgen ) ( Denk ook aan onze vriend Richard Coeur de Lion met zijn Leeuwenhart - was meer in Frankrijk dan in Engeland) Maar zoals zo vaak in de beste families voorvalt begint het balletje te rollen en is het niet meer te stoppen. Dus bouwden Castillonnes ( wil zeggen Chateau neuve ( wij zouden gewoon Neufchateau zeggen, maar ja de Fransen); St. Pastours (natuurlijk die pastoors waren ook van de partij) Monteclar( een. Berg die klaar en duidelijk van ver te zien is) Laparade ( La parade des gens heureux - wie zing dat eigenlijk ook weer?) Dus al die mooie bastides vertederen ons en zeggen dat ze gebouwd zijn om de oorlog te voeren. Mogen wij dan gebouwen van 12en 13 de eeuw mooi vinden? Ja, wij doen.
Wees gegroet
Joos en Frieda
Onder de vijgenboom bij een temperatuur van 30 graden met zicht op twee bastides nl. Montclar en Laparade schrijven wij deze blog. Voor alle zekerheid hebben wij hier vier vijgenbladeren afgetrokken; gezien wij hier regelmatig in het Aards Paradijs wandelen en de Aire naturelle tijdens het wandelen in Frankrijk nog niet is toegelatnen moeten wij toch zedig blijven. Wij verzuimden dat te doen bij vroegere vijgenbomen want de laatste drie dagen zien wij er veel en de vruchten worden stilaan rijp.
Wij slapen in een gite pelerin waar voor onze diner gezorgd wordt; gisteren sliepen wij in het gemeentelijke lokaal ( Cancon) met wc .douche en twee bedden helemaal gratis. Dit lokaal doet ook dienst voor SDF- mensen, personen sans domicile fixe en als het vrij is dan mogen de pelgrims er gebruik van maken.
Wij maken tegenwoordig dertigers, en wij kunnen het nog aan en het gaat vooruit; leuk een dertiger te zijn.
En zo lopen wij van bastida naar bastida. Bastides is inde langue d' oc taal hetzelfde als villes neuves. Deze nieuwe steden werden gebouwd om gemakkelijker oorlog te kunnen voeren. Zij werden gebouwd op een hoge berg in een vierkante of rechthoekige vorm ,de mensen woonden binnen de muren, die dienden om te verdedigen. En in de bastides toren de kerktorens boven alles uit. Want de bastides zijn gebouwd stijdens de honderdjarige oorlog , die eigenlijk 116 jaar geduurd heeft , ook wel godsdienstoorlogen geheten, vandaar de torens.
In Deze oorlog in de twaalfde en dertiende eeuw stonden de Fransen en de Engelsen tegenover elkaar. Hoewel de twee koningshuizen
onder mekaar trouwden( een liefdeloze strategie om meer bezit te verkrijgen ) ( Denk ook aan onze vriend Richard Coeur de Lion met zijn Leeuwenhart - was meer in Frankrijk dan in Engeland) Maar zoals zo vaak in de beste families voorvalt begint het balletje te rollen en is het niet meer te stoppen. Dus bouwden Castillonnes ( wil zeggen Chateau neuve ( wij zouden gewoon Neufchateau zeggen, maar ja de Fransen); St. Pastours (natuurlijk die pastoors waren ook van de partij) Monteclar( een. Berg die klaar en duidelijk van ver te zien is) Laparade ( La parade des gens heureux - wie zing dat eigenlijk ook weer?) Dus al die mooie bastides vertederen ons en zeggen dat ze gebouwd zijn om de oorlog te voeren. Mogen wij dan gebouwen van 12en 13 de eeuw mooi vinden? Ja, wij doen.
Wees gegroet
Joos en Frieda
woensdag 31 augustus 2011
Niet voor zuurpruimen
Niet voor zuurpruimen
Beste vrienden,
De legende gaat dat de kruisvaarders vanuit Damascus een pruimensoort hebben meegebracht en hier gekruist(!)hebben. De staande uitdrukking" y aller pour des prunes" wil zeggen op Kruistocht gaan. Le pruneau d' Agen heeft hier zijn perfecte biotoop. Ze zijn net voor wij hier kwamen geoogst via een omgekeerd paraplusysteem of op een grondmat. Wij passeerden een pruimendrogerij,waar de pruimen op 75 graden gedroogd worden gedurende een twintigtal uur. De smakelijke zwarte pruim is dan een feit.
Hoewel vermoedelijk een legende, toch die historische lijnen zien is voor ons altijd verbazingwekkend. Wij lopen hier dikwijls op oude heirbanen denkend aan Hadrianus ( MargeuritteYourcenar) en onze Grieks-Romeinse afkomst. Maar voor VRT journalist Jef Lambrecht is onze echte wieg het land tussen Tygris en Eufraat vertrekkend vanuit Damascus. Wij hebben het toen bestreden en het is nu aard van oorlog en onderdrukking. Misschien toch eens tijd nemen om dat te doorgronden.
De Pruneau d'Agen is dus top, zoals eertijds de Asperge de Calfort.
Wij hebben een kleine bescheiden suggestie voor "onze" Jeroen Meus.
Wij gebruiken het persoonlijk voornaamwoord "onze" wellicht te lichtzinnig. Maar Jeroen is familie van familie van ons en dan is hij toch ook een beetje onder ons. Maar zonder hem persoonlijk te kennen richten wij toch een voornaam woord tot hem : " Vergeet Konijn met pruimen van Hugo Matthijssen en maak vanaf nu Canard aux pruneaux d' Agen. Succes verzekerd. En vergeet de Kalfortse asperges niet als voorgerecht."
Wees gegroet
Joos en Frieda
Beste vrienden,
De legende gaat dat de kruisvaarders vanuit Damascus een pruimensoort hebben meegebracht en hier gekruist(!)hebben. De staande uitdrukking" y aller pour des prunes" wil zeggen op Kruistocht gaan. Le pruneau d' Agen heeft hier zijn perfecte biotoop. Ze zijn net voor wij hier kwamen geoogst via een omgekeerd paraplusysteem of op een grondmat. Wij passeerden een pruimendrogerij,waar de pruimen op 75 graden gedroogd worden gedurende een twintigtal uur. De smakelijke zwarte pruim is dan een feit.
Hoewel vermoedelijk een legende, toch die historische lijnen zien is voor ons altijd verbazingwekkend. Wij lopen hier dikwijls op oude heirbanen denkend aan Hadrianus ( MargeuritteYourcenar) en onze Grieks-Romeinse afkomst. Maar voor VRT journalist Jef Lambrecht is onze echte wieg het land tussen Tygris en Eufraat vertrekkend vanuit Damascus. Wij hebben het toen bestreden en het is nu aard van oorlog en onderdrukking. Misschien toch eens tijd nemen om dat te doorgronden.
De Pruneau d'Agen is dus top, zoals eertijds de Asperge de Calfort.
Wij hebben een kleine bescheiden suggestie voor "onze" Jeroen Meus.
Wij gebruiken het persoonlijk voornaamwoord "onze" wellicht te lichtzinnig. Maar Jeroen is familie van familie van ons en dan is hij toch ook een beetje onder ons. Maar zonder hem persoonlijk te kennen richten wij toch een voornaam woord tot hem : " Vergeet Konijn met pruimen van Hugo Matthijssen en maak vanaf nu Canard aux pruneaux d' Agen. Succes verzekerd. En vergeet de Kalfortse asperges niet als voorgerecht."
Wees gegroet
Joos en Frieda
maandag 29 augustus 2011
De geruchten
Beste vrienden,
Zo'n kermis doet de tongen rollen. Wij zagen op het kerkhof 17 graven (o.m. van broers) en de datum
9 augustus 1944; wij zagen eveneens het dorpsplein genaamd 9/08/1944. Wij stellen dan vragen aan lokale mensen. " op die datum zijn 17 mannen van St. Julien gefussilieerd door de Duitsers, die ook de massamoord hadden begaan in Oradour sur GLANE." Grote nationale erkentelijk voor deze mensen uit het verzet. En dan beginnen mensen officieus te praten: " De verzetstrijders beraamden (al dan niet op de hoogte van Oradour) een plan om de Duitsers een lesje te geven. (En al dan niet met een grote hoeveelheid wijn in de kraag) werden de Duitsers aangevallen. De 17 verzetsmannen stierven." Het verzet zon op wraak en hebben 17 ongewapende Duitsers opgepakt en vermoord en begraven. De begraafplaats is nooit vrijgegeven. Vijf jaar geleden heeft de hoofdman van het verzet op zijn sterfbed de begraafplaats bekend gemaakt. Dat is toen wereldnieuws geworden.
Wreed,wreed. Maar bedenk eens wat jij zou doen aan welke zijde jij ook zou staan. Dat is precies het wrede dat wij voor onszelf niet weten wat wij werkelijk zouden doen. In moreel theoretisch opzicht natuurlijk wel.. Jij zult nooit doden.
De geruchten gaan eveneens dat Cyrano de Bergerac een groene was avant la lettre. Hij vloog in eein houten kist in de lucht met zonnewinden en sterrenenergie. In De film Cyrano de Bergerac heeft Gerard Depardieu, deze goddelijke acteur, alle kritiekasters een ferme grote neus gezet.
De geruchten gaan ook dat de wijn hier de beste is van Frankrijk.Wij kunnen al bevestigen dat het werkelijk engeltjes waren die op onze
tong.......
Het gerucht loopt dat de witte Monbazillac beter is dan gelijk welke Bourgogne. Zal wel maar zoveel konden wij de engeltjes niet betalen.
Maar als je de kans krijgt eert Bergerac en zijn vieille ville met een bezoekje.
Wees gegroet
Joos en Frieda
Zo'n kermis doet de tongen rollen. Wij zagen op het kerkhof 17 graven (o.m. van broers) en de datum
9 augustus 1944; wij zagen eveneens het dorpsplein genaamd 9/08/1944. Wij stellen dan vragen aan lokale mensen. " op die datum zijn 17 mannen van St. Julien gefussilieerd door de Duitsers, die ook de massamoord hadden begaan in Oradour sur GLANE." Grote nationale erkentelijk voor deze mensen uit het verzet. En dan beginnen mensen officieus te praten: " De verzetstrijders beraamden (al dan niet op de hoogte van Oradour) een plan om de Duitsers een lesje te geven. (En al dan niet met een grote hoeveelheid wijn in de kraag) werden de Duitsers aangevallen. De 17 verzetsmannen stierven." Het verzet zon op wraak en hebben 17 ongewapende Duitsers opgepakt en vermoord en begraven. De begraafplaats is nooit vrijgegeven. Vijf jaar geleden heeft de hoofdman van het verzet op zijn sterfbed de begraafplaats bekend gemaakt. Dat is toen wereldnieuws geworden.
Wreed,wreed. Maar bedenk eens wat jij zou doen aan welke zijde jij ook zou staan. Dat is precies het wrede dat wij voor onszelf niet weten wat wij werkelijk zouden doen. In moreel theoretisch opzicht natuurlijk wel.. Jij zult nooit doden.
De geruchten gaan eveneens dat Cyrano de Bergerac een groene was avant la lettre. Hij vloog in eein houten kist in de lucht met zonnewinden en sterrenenergie. In De film Cyrano de Bergerac heeft Gerard Depardieu, deze goddelijke acteur, alle kritiekasters een ferme grote neus gezet.
De geruchten gaan ook dat de wijn hier de beste is van Frankrijk.Wij kunnen al bevestigen dat het werkelijk engeltjes waren die op onze
tong.......
Het gerucht loopt dat de witte Monbazillac beter is dan gelijk welke Bourgogne. Zal wel maar zoveel konden wij de engeltjes niet betalen.
Maar als je de kans krijgt eert Bergerac en zijn vieille ville met een bezoekje.
Wees gegroet
Joos en Frieda
maandag 22 augustus 2011
ORADOUR
ORADOUR
Beste vrienden,
Wij passeerden vandaag Oradour - sur - Vayres. Dit Oradeur is gespaard gebleven tijdens de tweede wereldoorlog. Vermoedelijk wilden de Duitsers deze plek treffen. Op het einde van de oorlog tijdens de terugtrekking van de Duitse legers ( of van wat er nog restte) is er een verzetsdaad van de Fransen gebeurd die uiteraard Duitse slachtoffers maakte. De Duitsers zonnen op wraak. Zij hadden de verzetslieden gelocaliseerd in Oradour. Een van de grootste mensonterende masacres heeft hier in de streek plaatsgevonden. De Duitsers hebben alle mannen ( die er nog waren ) vermoord. Ze hebben alle vrouwen en kinderen verzameld in de kerk en de kerk op slot gedaan en in brand gestoken, daarna hebben ze heel het dorp in vuur en vlam gezet. Een ware slachtpartij. Alleen het dorp dat zij aanvielen was ORADOUR- SUR -GLANE. Een dorp aan de andere kant van Limoges. Dit dorp ligt er nog intact bij zoals het uitgebrand werd tijdens de oorlog. Het is nu een Memoriaal. Het greep ons naar de keel de vroegere keren toen wij daar waren. Een Memoriaal van nooit meer oorlog. Je ziet de schande, la honte van wat een oorlog kan aanrichten. Vandaag passeerden wij het vredevolle en rustige dorp Oradour-sur-Vayres, niet zonder te denken aan alle onschuldige slachtoffers van alle oorlogen. Als je de kans hebt: bezoek ORADOUR-SUR-GLANE.
Wij logeren opnieuw in een nog levend kasteel. Wij werden begroet door de Comte et la Comtesse en hun twee dochters en hun drie kleinkinderen. Hoofs en gedistingeerd. Zij aten hun perzik en sinaasappel met mes en vork. Wij voelen ons de koning te rijk in het Chateau de Brie( voor de ingewijden ook wel Joop's Kasteel genoemd) Een kloek kasteel met vierkante verdedigingstoren( donjon) geflankeerd door twee fijne flamboyante gotische torens. En dit alles draagt het jaartal 1484. Zouden de pelgrims destijds hier ook onderdak gevonden hebben? Wij slapen hier voor 12,5 € de man of vrouw, le petit dejeuner inclu. Een exclusiviteit die zich niet laat betalen.
Wees gegroet
Joos en Frieda
Beste vrienden,
Wij passeerden vandaag Oradour - sur - Vayres. Dit Oradeur is gespaard gebleven tijdens de tweede wereldoorlog. Vermoedelijk wilden de Duitsers deze plek treffen. Op het einde van de oorlog tijdens de terugtrekking van de Duitse legers ( of van wat er nog restte) is er een verzetsdaad van de Fransen gebeurd die uiteraard Duitse slachtoffers maakte. De Duitsers zonnen op wraak. Zij hadden de verzetslieden gelocaliseerd in Oradour. Een van de grootste mensonterende masacres heeft hier in de streek plaatsgevonden. De Duitsers hebben alle mannen ( die er nog waren ) vermoord. Ze hebben alle vrouwen en kinderen verzameld in de kerk en de kerk op slot gedaan en in brand gestoken, daarna hebben ze heel het dorp in vuur en vlam gezet. Een ware slachtpartij. Alleen het dorp dat zij aanvielen was ORADOUR- SUR -GLANE. Een dorp aan de andere kant van Limoges. Dit dorp ligt er nog intact bij zoals het uitgebrand werd tijdens de oorlog. Het is nu een Memoriaal. Het greep ons naar de keel de vroegere keren toen wij daar waren. Een Memoriaal van nooit meer oorlog. Je ziet de schande, la honte van wat een oorlog kan aanrichten. Vandaag passeerden wij het vredevolle en rustige dorp Oradour-sur-Vayres, niet zonder te denken aan alle onschuldige slachtoffers van alle oorlogen. Als je de kans hebt: bezoek ORADOUR-SUR-GLANE.
Wij logeren opnieuw in een nog levend kasteel. Wij werden begroet door de Comte et la Comtesse en hun twee dochters en hun drie kleinkinderen. Hoofs en gedistingeerd. Zij aten hun perzik en sinaasappel met mes en vork. Wij voelen ons de koning te rijk in het Chateau de Brie( voor de ingewijden ook wel Joop's Kasteel genoemd) Een kloek kasteel met vierkante verdedigingstoren( donjon) geflankeerd door twee fijne flamboyante gotische torens. En dit alles draagt het jaartal 1484. Zouden de pelgrims destijds hier ook onderdak gevonden hebben? Wij slapen hier voor 12,5 € de man of vrouw, le petit dejeuner inclu. Een exclusiviteit die zich niet laat betalen.
Wees gegroet
Joos en Frieda
zondag 21 augustus 2011
La Maison de Dieu
Beste vrienden,
De hemel op aarde bestaat dus. Echt waar, we zijn er geweest. Een klein gehuchtje: La Maison de Dieu. Maar er is plaats voor iedereen. Die hemel dienen we dagelijks zelf te maken. Maar het helpt dat je vanuit La Maison de Dieu de weidse beboste omgeving kunt aanschouwen in een verscheidenheid van vergezichten. De wolkenloze blauwe hemel, de zon genadeloos. Zagen we seven horses in the sky? of wisten we teveel van de hitte? (frieda puffend, joos fluitend) oh het was in de wei!
En ondertussen zijn we halfweg in maanden en nagenoeg in kilometers en het heeft ons nog geen minuut gespeten. Hoe zwaar soms de inspanning, de genoegdoening is des te groter. Dit is onze weg door ons avondland. En er is nog zoveel schoons, niets is verloren. Gekken zoals in Noorwegen of arme Amy ten spijt.
Wij slapen in St Laurent sur Gorre.
De eerder omweg naar Limoges draait nu uit op een binnenweg. De ommetoer rond Limoges hebben we links kunnen laten liggen.
Wees gegroet
Joos en Frieda
De hemel op aarde bestaat dus. Echt waar, we zijn er geweest. Een klein gehuchtje: La Maison de Dieu. Maar er is plaats voor iedereen. Die hemel dienen we dagelijks zelf te maken. Maar het helpt dat je vanuit La Maison de Dieu de weidse beboste omgeving kunt aanschouwen in een verscheidenheid van vergezichten. De wolkenloze blauwe hemel, de zon genadeloos. Zagen we seven horses in the sky? of wisten we teveel van de hitte? (frieda puffend, joos fluitend) oh het was in de wei!
En ondertussen zijn we halfweg in maanden en nagenoeg in kilometers en het heeft ons nog geen minuut gespeten. Hoe zwaar soms de inspanning, de genoegdoening is des te groter. Dit is onze weg door ons avondland. En er is nog zoveel schoons, niets is verloren. Gekken zoals in Noorwegen of arme Amy ten spijt.
Wij slapen in St Laurent sur Gorre.
De eerder omweg naar Limoges draait nu uit op een binnenweg. De ommetoer rond Limoges hebben we links kunnen laten liggen.
Wees gegroet
Joos en Frieda
vrijdag 19 augustus 2011
Limo oh! oh! ges - Limoges
Beste vrienden,
Neen, geen olifanten gezien. Het porselein is nog intact. De mooie delen van de stad zijn ook nog intact. Verrassend mooie stad die altijd overgeslagen wordt op weg naar het zuiden. Mooie Colombages of Stukwerkhuizen of maisons à pans de bois. En de beenhouwers waren hier Heer en Meester sinds mensenheugenis. Hier is nog een autenthieke beenhouwersstraat. Met al dat vee dat wij de voorbije dagen begroet hebben ,kan het niet anders. Dus naast het porselein is de veeteelt het uithangbord. En in kerkjes terf je dan een plaatselijke heiige aan vb St. Goussaud met een stier rond zijn voeten en de vrouwen die willen trouwen steken een naald in de stier en dan zijn ze binnen het jaar getrouwd. Dus buiten de charmante hoekjes zijn het de kerken die er bovenuit torenen. St. Martial, St. Aureolien (die van de beenhouwers) St. Valerie die haar hoofd afgekapt werd door haar heidense echtgenoot maar er weer aangeplakt werd door St. Martial. Oh wonder boven wonder.
De email ( neen niet de e-mail) is uitgevonden door de geestelijken die hun koperen kruisjes,scapulieren en dgl versierden ten behoeve van de gelovigen en de pelgrims. Pas in 1770 op het aardewerk aangebracht en sinds 1840 een wereldbekend product geworden.Er is deze week een verkoop per kilo tegen spotprijzen. Uiteraard hebben wij onze rugzakken leeg gemaakt en gevuld met " witte olifantjes".
De goede volger heeft twee dingen begrepen 1. Wij hebben een dag voorsprong. 2. Normaal sliepen wij niet in Limoges want wij gingen er met een boogje omheen. en dit spijt ons geenzins .
Wij nemen nu twee dagen rust want de voeten van Joos lagen open en zijn nu bijna terug genezen; wij hebben de oude nieuwe schoenen terug laten opsturen. Dank u Marnix en Roos.
Wees gegroet
Joos en Frieda
Neen, geen olifanten gezien. Het porselein is nog intact. De mooie delen van de stad zijn ook nog intact. Verrassend mooie stad die altijd overgeslagen wordt op weg naar het zuiden. Mooie Colombages of Stukwerkhuizen of maisons à pans de bois. En de beenhouwers waren hier Heer en Meester sinds mensenheugenis. Hier is nog een autenthieke beenhouwersstraat. Met al dat vee dat wij de voorbije dagen begroet hebben ,kan het niet anders. Dus naast het porselein is de veeteelt het uithangbord. En in kerkjes terf je dan een plaatselijke heiige aan vb St. Goussaud met een stier rond zijn voeten en de vrouwen die willen trouwen steken een naald in de stier en dan zijn ze binnen het jaar getrouwd. Dus buiten de charmante hoekjes zijn het de kerken die er bovenuit torenen. St. Martial, St. Aureolien (die van de beenhouwers) St. Valerie die haar hoofd afgekapt werd door haar heidense echtgenoot maar er weer aangeplakt werd door St. Martial. Oh wonder boven wonder.
De email ( neen niet de e-mail) is uitgevonden door de geestelijken die hun koperen kruisjes,scapulieren en dgl versierden ten behoeve van de gelovigen en de pelgrims. Pas in 1770 op het aardewerk aangebracht en sinds 1840 een wereldbekend product geworden.Er is deze week een verkoop per kilo tegen spotprijzen. Uiteraard hebben wij onze rugzakken leeg gemaakt en gevuld met " witte olifantjes".
De goede volger heeft twee dingen begrepen 1. Wij hebben een dag voorsprong. 2. Normaal sliepen wij niet in Limoges want wij gingen er met een boogje omheen. en dit spijt ons geenzins .
Wij nemen nu twee dagen rust want de voeten van Joos lagen open en zijn nu bijna terug genezen; wij hebben de oude nieuwe schoenen terug laten opsturen. Dank u Marnix en Roos.
Wees gegroet
Joos en Frieda
woensdag 17 augustus 2011
Saint Leonard
Saint Leonard
Wees bevrijd. Saint Leonard is de patroonheilige van al diegenen die opgesloten zijn ( weten)en gevangen genomen zijn. De gebroken kettingen sieren zijn graftombe.Eigenlijk is hij de voorganger van
en patroonheilige van Amnesty International. Breek uit jezelf. Samen bevrijden wij de onrechtvaardigheid.
St. Leonard de Noblat is een zeer belangrijk merkteken op de chemin de St. Jacques , want velen liepen in die tijd nog met de ketens aan ( natuurlijk omdat ze wat op kerfstok hadden).
En de Collegiale is een weer een fiere kerk die met trots de vallei beheerst. De valleien die hoger en beboster worden. De haarspeldbochten proberen wij met zwier te nemen. Op de Romeinse heirbanen houden wij ons dapper ( hoewel de stenen er schots en scheef uitsteken- maar wij zin het aan onze stand verplicht als Belgen)
Met Roberto en Bruno ( de Italianen) en Carine ( de Française) zijn wij haast vrienden geworden en slapen nu al een paar dagen in dezelfde gites. En gisterenavond heeft Francoise de eigenares van de gite lekker vegetarisch gekookt voor ons- la festa - la fete - het feest.Twee Franstalige Belgen hebben meegenoten.
Onderweg doen wij soms wonderbaarlijke ontdekkingen van kleine kerkjes vol pracht en praal op mensenmaat zoals het kerkje van Chatenet - en - Dognon.
En er kon vroeger gelachen worden in de kerk - neem nu de houten kerkstoelen van St. Leonard - je kent ze wel zo met een zitje waarop je kon rechtstaan en met een klappertje waarop je kan gaan zitten -die versierd zijn met figuren. In de regel zijn dat mooie devote gesculpteerde figuurtjes. Maar hier zijn het lelijke beesten, een man met ezelsoren, eentje met zijn bakkes vol tanden of eentje die een ander aan het oppeuzelen is. Geen enkel heilig huisje blijft overeind.
Wees gegroet
Joos en Frieda
Wees bevrijd. Saint Leonard is de patroonheilige van al diegenen die opgesloten zijn ( weten)en gevangen genomen zijn. De gebroken kettingen sieren zijn graftombe.Eigenlijk is hij de voorganger van
en patroonheilige van Amnesty International. Breek uit jezelf. Samen bevrijden wij de onrechtvaardigheid.
St. Leonard de Noblat is een zeer belangrijk merkteken op de chemin de St. Jacques , want velen liepen in die tijd nog met de ketens aan ( natuurlijk omdat ze wat op kerfstok hadden).
En de Collegiale is een weer een fiere kerk die met trots de vallei beheerst. De valleien die hoger en beboster worden. De haarspeldbochten proberen wij met zwier te nemen. Op de Romeinse heirbanen houden wij ons dapper ( hoewel de stenen er schots en scheef uitsteken- maar wij zin het aan onze stand verplicht als Belgen)
Met Roberto en Bruno ( de Italianen) en Carine ( de Française) zijn wij haast vrienden geworden en slapen nu al een paar dagen in dezelfde gites. En gisterenavond heeft Francoise de eigenares van de gite lekker vegetarisch gekookt voor ons- la festa - la fete - het feest.Twee Franstalige Belgen hebben meegenoten.
Onderweg doen wij soms wonderbaarlijke ontdekkingen van kleine kerkjes vol pracht en praal op mensenmaat zoals het kerkje van Chatenet - en - Dognon.
En er kon vroeger gelachen worden in de kerk - neem nu de houten kerkstoelen van St. Leonard - je kent ze wel zo met een zitje waarop je kon rechtstaan en met een klappertje waarop je kan gaan zitten -die versierd zijn met figuren. In de regel zijn dat mooie devote gesculpteerde figuurtjes. Maar hier zijn het lelijke beesten, een man met ezelsoren, eentje met zijn bakkes vol tanden of eentje die een ander aan het oppeuzelen is. Geen enkel heilig huisje blijft overeind.
Wees gegroet
Joos en Frieda
zondag 14 augustus 2011
Nieuwe ontmoetingen
Nieuwe ontmoetingen
Beste vrienden,
Twee Italiaanse vrienden,twee Duitse vrienden,een vriendelijke Française en onze Willem komen wij nu regelmatig onderweg tegen. Je ziet mekaar in geen uren en dan plots bij een Romaanskerkje rond het middaguur delen wij samen het brood en de kaas en de salamiworst van de streek. Er wordt al eens een liedje aangezet of een vloeiend zangerig Italiaans gedicht van Dante of Dario Fo vol vuur gedeclameerd. En iedereen maakt zich verstaanbaar en de onbeholpenheid geneert niet; je helpt mekaar gewoon uit de woorden. En elk is hier op zijn weg met zijn eigen verleden en heden. Zo kwamen we in de St. Jacobskerk van La Souterraine ( ons eindpunt voor vandaag ) onder de indruk van het gracieuze religieuze gezang van onze twee Duitse vrienden.
Wij komen nu beetje bij beetje in een andere streek : de limousin.
En al een bijzonderheid : een lantaarn voor de doden( laterne des morts) uit de twaalfde eeuw op de kerkhoven. Een pilaar met daarbovenop een antiek schrijn waarin olielampjes konden branden. Vermoedelijk werden ze 's nachts en bij bepaalde feestdagen aangestoken. Maar de echte betekenis kent men niet.
La Souterrainne was eertijds een belangrijk kruispunt van de assen Parijs-Toulouse en Lyon-Poitiers.
Eveneens een belangrijke stop op de St. Jacobsroute. Wij werden weer naar de kerk geleid door bronzen schelpen op de grond.( zoals in Vezelay en Neuvy La sepulchre).
Wees gegroet
Joos en Frieda
Beste vrienden,
Twee Italiaanse vrienden,twee Duitse vrienden,een vriendelijke Française en onze Willem komen wij nu regelmatig onderweg tegen. Je ziet mekaar in geen uren en dan plots bij een Romaanskerkje rond het middaguur delen wij samen het brood en de kaas en de salamiworst van de streek. Er wordt al eens een liedje aangezet of een vloeiend zangerig Italiaans gedicht van Dante of Dario Fo vol vuur gedeclameerd. En iedereen maakt zich verstaanbaar en de onbeholpenheid geneert niet; je helpt mekaar gewoon uit de woorden. En elk is hier op zijn weg met zijn eigen verleden en heden. Zo kwamen we in de St. Jacobskerk van La Souterraine ( ons eindpunt voor vandaag ) onder de indruk van het gracieuze religieuze gezang van onze twee Duitse vrienden.
Wij komen nu beetje bij beetje in een andere streek : de limousin.
En al een bijzonderheid : een lantaarn voor de doden( laterne des morts) uit de twaalfde eeuw op de kerkhoven. Een pilaar met daarbovenop een antiek schrijn waarin olielampjes konden branden. Vermoedelijk werden ze 's nachts en bij bepaalde feestdagen aangestoken. Maar de echte betekenis kent men niet.
La Souterrainne was eertijds een belangrijk kruispunt van de assen Parijs-Toulouse en Lyon-Poitiers.
Eveneens een belangrijke stop op de St. Jacobsroute. Wij werden weer naar de kerk geleid door bronzen schelpen op de grond.( zoals in Vezelay en Neuvy La sepulchre).
Wees gegroet
Joos en Frieda
zaterdag 13 augustus 2011
Wilde Impressies
Wilde Impressies
Beste vrienden,
Onder het lover van de verfrissende bomen volgden wij vandaag de brede en trage Creuse. Je kan je voorstellen dat het op en af rotsen van de rotsige paadjes, dan weer dicht bij de rivier of het kunstmatig meer ( voor een waterkrachtcentrale) dan weer hoog op de kruin van de bergflank, een hele karwei dus. Maar geen rozen zonder doornen ende bloemekee kregen wij telkens er gratis bij. Het was de eerste keer niettegenstaande het lover tres lourd, zwoel, smoel zoals wij zeggen.
Maar met de voeten in zoutkoudwaterbadje bekomt men snel.
Weet je al dat moois dat wij zagen , is voor ons in de schilderkunst op doek getoverd. De Impressionisten maakten hier school. Monet en de zijnen hadden hier in Crozant hun eigen St. Martens Latem. De impressies in kleur. En uit deze kleuren volgden de Fauvisten. De Wilden brachten grote kleurvlakken op doek.het was du jamais vu. Zou mijn grote favo Raoul Duffy hier ook geweest zijn? En de verwantschap met de onze Brabantse Fauvisten is groot: Rik Wouters en zijn Nel. Maar ook Laeremans. Van hem ooit een doek gezien van betogende lompenarbeiders waarin de rode vlag de volle kracht uitdrukt.Urbaan De Becker maakte er een onvergeetelijk ontroerend stukje over in. De Toestand- radio 1.
Deze school van Crozant is dus de voorbode van moderne en abstracte schilderkunst. Picasso dient hen dankbaar te zijn. En wij kunnen weer een plaats de visu situeren in ons geheugen.
Wees Gegroet
Joos en Frieda
Beste vrienden,
Onder het lover van de verfrissende bomen volgden wij vandaag de brede en trage Creuse. Je kan je voorstellen dat het op en af rotsen van de rotsige paadjes, dan weer dicht bij de rivier of het kunstmatig meer ( voor een waterkrachtcentrale) dan weer hoog op de kruin van de bergflank, een hele karwei dus. Maar geen rozen zonder doornen ende bloemekee kregen wij telkens er gratis bij. Het was de eerste keer niettegenstaande het lover tres lourd, zwoel, smoel zoals wij zeggen.
Maar met de voeten in zoutkoudwaterbadje bekomt men snel.
Weet je al dat moois dat wij zagen , is voor ons in de schilderkunst op doek getoverd. De Impressionisten maakten hier school. Monet en de zijnen hadden hier in Crozant hun eigen St. Martens Latem. De impressies in kleur. En uit deze kleuren volgden de Fauvisten. De Wilden brachten grote kleurvlakken op doek.het was du jamais vu. Zou mijn grote favo Raoul Duffy hier ook geweest zijn? En de verwantschap met de onze Brabantse Fauvisten is groot: Rik Wouters en zijn Nel. Maar ook Laeremans. Van hem ooit een doek gezien van betogende lompenarbeiders waarin de rode vlag de volle kracht uitdrukt.Urbaan De Becker maakte er een onvergeetelijk ontroerend stukje over in. De Toestand- radio 1.
Deze school van Crozant is dus de voorbode van moderne en abstracte schilderkunst. Picasso dient hen dankbaar te zijn. En wij kunnen weer een plaats de visu situeren in ons geheugen.
Wees Gegroet
Joos en Frieda
La France Profonde
La France profonde
Beste vrienden,
Was onze gite in Neuvy een droom dan is ons slapen in Gargilesse een sprookje. Wij zijn terecht gekomen bij een buitengewoon vriendelijk Nederlands koppel dat gites en Chambre d'hote uitbaat op de flank van een berg met uitzicht op een wijdse beboste vallei. Wij werden onthaald met een voetbadje vol van genezende kruiden en een welkomstdrankje als toetje. Zoveel warmte tref je zelden.
Wij hebben het wat moeilijk om slapen te vinden, want de Fransen zijn nu volop in vakantie en gebruiken ook de pelgrimsgites. Maar zie maar weer, elk nadeel heb zijn voordeel.
Sprookjeskastelen zijn wij vandaag eens temeer tegen gekomen en elk met zijn eigen schoonheid. Zij heersten over en beheersen nog altijd het landschap. Het landschap dat wat scherper wordt in zijn valleien en dus ook meer op en af voor ons. De uitzichten doen ons voortdurend dromen.
Deze streek is zeer dun bevolkt en nog in zijn volle natuurlijkheid. Berry, Indre en nu de Creuse men mag ze niet kreuken. Blijf er weg of kom er alleen wandelen. En neem genoeg eten en drinken voor onderweg mee want buiten fruit van de bomen valt er niets te versieren.La France Profonde.
En dan toekomen in Gargilesse ( weer 1 van les plus beaux villages de France ) Kasteel en Kerk in mekaar vervlochten. De kasteelheer die mee op kruistocht ging en nu begraven ligt in zijn kerk. En weer en opnieuw het schouwspel van alle bijbelverhalen,gebeiteld op de kapitelen. Op de vier hoofdpilaren een afbeelding van de 24 grijsaards bij de Apocalyps en twee grijsaarden hun mond viel weer open en ging niet meer dicht bij het aanschouwen van de fresco's in de crypte ( onze Joop konden wij altijd verleiden om mee bezoeken van die aard te gaan doen omdat hij dan dacht dar hij frisco's kreeg).
Ook deze plek zullen wij moeten achterlaten.
Wees gegroet
Joos en Frieda
Beste vrienden,
Was onze gite in Neuvy een droom dan is ons slapen in Gargilesse een sprookje. Wij zijn terecht gekomen bij een buitengewoon vriendelijk Nederlands koppel dat gites en Chambre d'hote uitbaat op de flank van een berg met uitzicht op een wijdse beboste vallei. Wij werden onthaald met een voetbadje vol van genezende kruiden en een welkomstdrankje als toetje. Zoveel warmte tref je zelden.
Wij hebben het wat moeilijk om slapen te vinden, want de Fransen zijn nu volop in vakantie en gebruiken ook de pelgrimsgites. Maar zie maar weer, elk nadeel heb zijn voordeel.
Sprookjeskastelen zijn wij vandaag eens temeer tegen gekomen en elk met zijn eigen schoonheid. Zij heersten over en beheersen nog altijd het landschap. Het landschap dat wat scherper wordt in zijn valleien en dus ook meer op en af voor ons. De uitzichten doen ons voortdurend dromen.
Deze streek is zeer dun bevolkt en nog in zijn volle natuurlijkheid. Berry, Indre en nu de Creuse men mag ze niet kreuken. Blijf er weg of kom er alleen wandelen. En neem genoeg eten en drinken voor onderweg mee want buiten fruit van de bomen valt er niets te versieren.La France Profonde.
En dan toekomen in Gargilesse ( weer 1 van les plus beaux villages de France ) Kasteel en Kerk in mekaar vervlochten. De kasteelheer die mee op kruistocht ging en nu begraven ligt in zijn kerk. En weer en opnieuw het schouwspel van alle bijbelverhalen,gebeiteld op de kapitelen. Op de vier hoofdpilaren een afbeelding van de 24 grijsaards bij de Apocalyps en twee grijsaarden hun mond viel weer open en ging niet meer dicht bij het aanschouwen van de fresco's in de crypte ( onze Joop konden wij altijd verleiden om mee bezoeken van die aard te gaan doen omdat hij dan dacht dar hij frisco's kreeg).
Ook deze plek zullen wij moeten achterlaten.
Wees gegroet
Joos en Frieda
woensdag 10 augustus 2011
Le dejeuner sur l' herbe
Le dejeuner sur l' herbe
Beste vrienden,
Er zijn zo van die dorpen waar je op slag verliefd op wordt, zelfs zonder dat je ze al gezien hebt. Neem nu La Chatre. Je komt uit de velden, je steekt de Indre over en je betreedt een nonchalant pad dat twee kilometer meecourpt met een zijtak van de Indre, bruggetjes over, kabbelende zijwatervalletjes,schaduwende bomen, de dorpsjeugd die wat verstrooiing zoekt en hun eerste lief, jonge moeders die hun vakantiekinderen de vrije loop laten.....voor zoveel romantiek val je op slag. Het dorp zet bovendien de puntjes op i.
Nu met onze rustdag hebben wij na de zakelijke besognes - alles eens in de wasmachine stoppen - de plaatselijke Björn genaamd Frédéric opzoeken en parbleu mijn wilde haren en kapitein grijzenbaard gaan eraf - ons op het gras aan een kabbelend zijwatervalletje gevleid en weliswaar gekleed van onze dejeuner genoten. Wie sprak er ooit van drie tenten.....welnu hier mag het ook.
Wees gegroet
Joos en Frieda
Beste vrienden,
Er zijn zo van die dorpen waar je op slag verliefd op wordt, zelfs zonder dat je ze al gezien hebt. Neem nu La Chatre. Je komt uit de velden, je steekt de Indre over en je betreedt een nonchalant pad dat twee kilometer meecourpt met een zijtak van de Indre, bruggetjes over, kabbelende zijwatervalletjes,schaduwende bomen, de dorpsjeugd die wat verstrooiing zoekt en hun eerste lief, jonge moeders die hun vakantiekinderen de vrije loop laten.....voor zoveel romantiek val je op slag. Het dorp zet bovendien de puntjes op i.
Nu met onze rustdag hebben wij na de zakelijke besognes - alles eens in de wasmachine stoppen - de plaatselijke Björn genaamd Frédéric opzoeken en parbleu mijn wilde haren en kapitein grijzenbaard gaan eraf - ons op het gras aan een kabbelend zijwatervalletje gevleid en weliswaar gekleed van onze dejeuner genoten. Wie sprak er ooit van drie tenten.....welnu hier mag het ook.
Wees gegroet
Joos en Frieda
zaterdag 6 augustus 2011
Des zomers
Beste vrienden
Des zomers als het regent, dan zijn de paadjes diep
dan komt het loze pissertje die met bakken water giet....
Maar zolang de lepel in rijstpap staat
Dan treuren wij nog niet
Drie paar doornatte kousen moeten vervangen; nergens een plekje om te schuilen; twee en half uur langs een kanaal met het gras tot de enkels en geen leren laarsjes zoals het vissertje.
En toch 36 km kunnen afleggen! Wij slapen in St. Amands aan de Ronde Berg ( St. Amand Montrond) hoewel er hier zeker zoveel water is dan aan de Schelde.
Wij slapen op de camping in een caravan, die speciaal voor Santiagogangers wordt vrijgehouden. Super man!!!Super man!!
Wees gegroet
Joos en Frieda
Des zomers als het regent, dan zijn de paadjes diep
dan komt het loze pissertje die met bakken water giet....
Maar zolang de lepel in rijstpap staat
Dan treuren wij nog niet
Drie paar doornatte kousen moeten vervangen; nergens een plekje om te schuilen; twee en half uur langs een kanaal met het gras tot de enkels en geen leren laarsjes zoals het vissertje.
En toch 36 km kunnen afleggen! Wij slapen in St. Amands aan de Ronde Berg ( St. Amand Montrond) hoewel er hier zeker zoveel water is dan aan de Schelde.
Wij slapen op de camping in een caravan, die speciaal voor Santiagogangers wordt vrijgehouden. Super man!!!Super man!!
Wees gegroet
Joos en Frieda
vrijdag 5 augustus 2011
Apremont
Beste vrienden,
Verbindingskanalen alom, de Loire , de Allier.......in de vorige eeuwen om de economische activiteiten te stroomlijnen en te kanaliseren Wij passeerden een verbindingskanaal van 320meter dat tevens dienst deed als aquaduct en met twee sluizen die een verval van 9,40.m overbrugden. Verbazingwekkend om de plezierjachten te zien verschepen. Vroeger waren het platbodems die de witte stenen vervoerden om vb de kathedraal van Chartres te bouwen. Maar ook andere goederen werden getransporteerd naar de grotere steden. Ingenieuze systemen die rond 1845 tot stand kwamen Tegenwoordig vloeit het water te traag naar de zee (van rijkdom.)
En dan vallen wij (tomber, zeggen de Fransen)langs de oever van de Allier op l' un des plus beaux villages de France : Apremont sur Allier
( na de berg op de Allier ,ook letterlijk te nemen)( was nog een idee voor het pseudoniem voor Gerrit Achterberg - Gerard Apremont)
Hier zie je de rijkdom van de 17de en 18de eeuw van de kasteelheer en de huisjes van de schippers en de steenhouwers en het werkvolk. De
Notabele die voor zijn volk zorgde en het volk dat zich zo schikte in een beter lot. Het kasteel en de omliggende bossen en landerijen zijn sinds 1722 in handen van eenzelfde familie. Het dorp, met twee handvolle peperkoekhuisjes en daarbovenop een sprookjesachtig kasteel zoals alleen onze kleinzoon Jasper ze kan dromen en bouwen.
En wat wil het lot. Wij slapen in een kasteelsite. Het kasteel van de 12de-13de eeuw aan de buitenkant opgeknapt door de nieuwe eigenaars. Bijzonder mooi gedaan. Wij slapen in de portiersloge. Wij durven niet anders want Catherina de Medici is ons hier vooraf gegaan( vooraf geslapen).
Ondertussen hebben wij de ons zeer dierbare regio van de Nivernais verlaten en de Cher ingetreden. Oui, ma chere.
Wees gegroet
Joos en Frieda
Verbindingskanalen alom, de Loire , de Allier.......in de vorige eeuwen om de economische activiteiten te stroomlijnen en te kanaliseren Wij passeerden een verbindingskanaal van 320meter dat tevens dienst deed als aquaduct en met twee sluizen die een verval van 9,40.m overbrugden. Verbazingwekkend om de plezierjachten te zien verschepen. Vroeger waren het platbodems die de witte stenen vervoerden om vb de kathedraal van Chartres te bouwen. Maar ook andere goederen werden getransporteerd naar de grotere steden. Ingenieuze systemen die rond 1845 tot stand kwamen Tegenwoordig vloeit het water te traag naar de zee (van rijkdom.)
En dan vallen wij (tomber, zeggen de Fransen)langs de oever van de Allier op l' un des plus beaux villages de France : Apremont sur Allier
( na de berg op de Allier ,ook letterlijk te nemen)( was nog een idee voor het pseudoniem voor Gerrit Achterberg - Gerard Apremont)
Hier zie je de rijkdom van de 17de en 18de eeuw van de kasteelheer en de huisjes van de schippers en de steenhouwers en het werkvolk. De
Notabele die voor zijn volk zorgde en het volk dat zich zo schikte in een beter lot. Het kasteel en de omliggende bossen en landerijen zijn sinds 1722 in handen van eenzelfde familie. Het dorp, met twee handvolle peperkoekhuisjes en daarbovenop een sprookjesachtig kasteel zoals alleen onze kleinzoon Jasper ze kan dromen en bouwen.
En wat wil het lot. Wij slapen in een kasteelsite. Het kasteel van de 12de-13de eeuw aan de buitenkant opgeknapt door de nieuwe eigenaars. Bijzonder mooi gedaan. Wij slapen in de portiersloge. Wij durven niet anders want Catherina de Medici is ons hier vooraf gegaan( vooraf geslapen).
Ondertussen hebben wij de ons zeer dierbare regio van de Nivernais verlaten en de Cher ingetreden. Oui, ma chere.
Wees gegroet
Joos en Frieda
maandag 1 augustus 2011
Reine Blanche, hoogovens, grote Barmhartigheid
Beste vrienden,
De witte koeien zijn al enkele dagen onze grote vrienden: lui, ons met dwaze ogen aankijkend of in een wat plompe koeiengalop achter ons. Het zijn allemaal witte koninginnen, Reines Blanches. Het zijn vleeskoeien; dus de kalfjes mogen vrij zogen in de wei.
Wij wandelden vandaag ook ruim 12 km door de eiken- en beukenbossen. In de vorige eeuw werd het hout gebruikt voor de hoogovens; hier en daar nog merkwaardige restanten; er was dus een welvarende industrie.
De Barmharige stad La Charité sur Loire was een zeer bekende abdijstad met op een bepaald moment wel 200 monniken. De abdij werd gesticht door de monniken van Cluny en werd zo de tweede belangrijkste van Frankrijk. Hier werden veel goede werken gedaan voor de armen, de zieken, en ook de pelgrims. Deze stad is dus ook een St Jacobstad.
Gezien de strategische ligging aan de Loire was dit ook een groot handelscentrum voor staal, hout, wol en leer..... oude glorie die de stad nu toeristisch probeert uit te spelen.
Nog 2 opvallende punten: in elke kleine plaats of gehucht is er een lavoir, een overdekte wasplaats; vrijwel allemaal pittoresk gerestaureerd.
Er zijn ook overal oude boomgaarden met allerlei fruit (le temps des cérises, weet je wel) maar ook langs de wandelweg kan je de pruimen en de appelen van de bomen plukken. Zo, dat is dan ook weeral gespaard.
Wees gegroet
Joos en Frieda
De witte koeien zijn al enkele dagen onze grote vrienden: lui, ons met dwaze ogen aankijkend of in een wat plompe koeiengalop achter ons. Het zijn allemaal witte koninginnen, Reines Blanches. Het zijn vleeskoeien; dus de kalfjes mogen vrij zogen in de wei.
Wij wandelden vandaag ook ruim 12 km door de eiken- en beukenbossen. In de vorige eeuw werd het hout gebruikt voor de hoogovens; hier en daar nog merkwaardige restanten; er was dus een welvarende industrie.
De Barmharige stad La Charité sur Loire was een zeer bekende abdijstad met op een bepaald moment wel 200 monniken. De abdij werd gesticht door de monniken van Cluny en werd zo de tweede belangrijkste van Frankrijk. Hier werden veel goede werken gedaan voor de armen, de zieken, en ook de pelgrims. Deze stad is dus ook een St Jacobstad.
Gezien de strategische ligging aan de Loire was dit ook een groot handelscentrum voor staal, hout, wol en leer..... oude glorie die de stad nu toeristisch probeert uit te spelen.
Nog 2 opvallende punten: in elke kleine plaats of gehucht is er een lavoir, een overdekte wasplaats; vrijwel allemaal pittoresk gerestaureerd.
Er zijn ook overal oude boomgaarden met allerlei fruit (le temps des cérises, weet je wel) maar ook langs de wandelweg kan je de pruimen en de appelen van de bomen plukken. Zo, dat is dan ook weeral gespaard.
Wees gegroet
Joos en Frieda
woensdag 27 juli 2011
Onze Geschiedenis
Beste vrienden,
Onze bewondering voor de Inca's is bijzonder groot. Hun kennis,hun godenvereringen in symbiose (zie friedaenjoosinperu .blogspot.com)
Wij zijn nu op weg langs de bakens van de bakermat van onze cultuur. Onze geschiedenis.
De kathedraal van Sainte Marie Madeleine Is een historisch verhaal van alle kennis en geloof als het ware in elkaar gestrengeld.
Bij de zomerzonnewende vallen er negen lichtbundels op de kerkvloer. Loodrecht leidend naar het kruis in het uitbundige licht van het statisch gotisch koor. Le chemin de la luminiere. Fiat lux.
Bij de winterzonnewende vallen de lichtbundels op de kapitelen van de pilaren. Vb op de afbeelding van het oude en het nieuwe testament.
Vernuftige architectuur ten dienste van de Heer.
In deze pelgrimskerk ook in overvloed de St. Jacobsschelpen. en bij de linker ingang het verhaal van de Emmausgangers op het timpaan ,ook een boodschap voor alle pelgrims die hier kwamen. Op het hoofdtimpaan straalt de Christus in vol ornaat over de wereld - de Zodiac
, de maanden, de jaargetijden, de vreemde volkeren wat vreemd afgebeeld; op rechtertimpaan Mariaboodschap en de geboorte van Jezus .
Wij kunnen er niet genoeg van krijgen.
Nog 1 voorbeeld: het verhaal van Sainte Eugenie.
( Eu is goed of wel - genius is geboren - dus de welgeborene - de wederhelft is Eugène en deze is dan weer familie van Euvaristos - den evarist in het modern Nederlands den Evert, die dan weer familie is van ons.)
De vrouwen mochten in die tijd niet intreden. Eugenie was zo overtuigd dat ze zich verkleedde als travestiet (als man) en toch kon binnentreden. Op een bepaald moment wordt " hij" beschuldigd van verkrachting door een jonge vrouw. " Hij" moet voor de rechter verschijnen. En dan zie je het tafereel op de pilaar.
Eugenie gooit haar monnikskleed open en zowaar zie je de ronde welvingen ( de traves over boord gegooid en enkel nog de tiet) De verbazing van de rechter is verbluffend weergegeven. De door de mandvallende jonge vrouw eveneens.
Je gelooft ons niet; kom het dan zelf zien op de zevende pilaar van de linkerbeuk van het schip.
Dit en zoveel meer grijpt ons naar de keel. Dit is wat wij zijn en waren.
Wees gegroet
Joos en Frieda
Onze bewondering voor de Inca's is bijzonder groot. Hun kennis,hun godenvereringen in symbiose (zie friedaenjoosinperu .blogspot.com)
Wij zijn nu op weg langs de bakens van de bakermat van onze cultuur. Onze geschiedenis.
De kathedraal van Sainte Marie Madeleine Is een historisch verhaal van alle kennis en geloof als het ware in elkaar gestrengeld.
Bij de zomerzonnewende vallen er negen lichtbundels op de kerkvloer. Loodrecht leidend naar het kruis in het uitbundige licht van het statisch gotisch koor. Le chemin de la luminiere. Fiat lux.
Bij de winterzonnewende vallen de lichtbundels op de kapitelen van de pilaren. Vb op de afbeelding van het oude en het nieuwe testament.
Vernuftige architectuur ten dienste van de Heer.
In deze pelgrimskerk ook in overvloed de St. Jacobsschelpen. en bij de linker ingang het verhaal van de Emmausgangers op het timpaan ,ook een boodschap voor alle pelgrims die hier kwamen. Op het hoofdtimpaan straalt de Christus in vol ornaat over de wereld - de Zodiac
, de maanden, de jaargetijden, de vreemde volkeren wat vreemd afgebeeld; op rechtertimpaan Mariaboodschap en de geboorte van Jezus .
Wij kunnen er niet genoeg van krijgen.
Nog 1 voorbeeld: het verhaal van Sainte Eugenie.
( Eu is goed of wel - genius is geboren - dus de welgeborene - de wederhelft is Eugène en deze is dan weer familie van Euvaristos - den evarist in het modern Nederlands den Evert, die dan weer familie is van ons.)
De vrouwen mochten in die tijd niet intreden. Eugenie was zo overtuigd dat ze zich verkleedde als travestiet (als man) en toch kon binnentreden. Op een bepaald moment wordt " hij" beschuldigd van verkrachting door een jonge vrouw. " Hij" moet voor de rechter verschijnen. En dan zie je het tafereel op de pilaar.
Eugenie gooit haar monnikskleed open en zowaar zie je de ronde welvingen ( de traves over boord gegooid en enkel nog de tiet) De verbazing van de rechter is verbluffend weergegeven. De door de mandvallende jonge vrouw eveneens.
Je gelooft ons niet; kom het dan zelf zien op de zevende pilaar van de linkerbeuk van het schip.
Dit en zoveel meer grijpt ons naar de keel. Dit is wat wij zijn en waren.
Wees gegroet
Joos en Frieda
dinsdag 26 juli 2011
Breek uit jezelf
Beste vrienden,
Van Maria Magdalena is bekend dat zij in de Provence aan kerstening deed; zij heeft er zich op een bepaald moment teruggetrokken in een vrijwillige ballingschap om haar leven te wijden aan God. Daardoor is zij de patrones geworden van alle gevangenen en van diegenen die zichzelf gevangen voelen. Haar motto is: BREEK UIT JEZELF.
Historisch gezien zou Saint Maxime in de Provence het heiligdom dienen te zijn; de pausen hebben desalniettemin ook aan Vezelay de verering toegewezen er zijn nog relikwiebeenderen in de kathedraal. De hugenoten hebben een deel van deze relikwieen meegenomen; en de franse revolutie heeft vele heiligen onthoogd (niet Jeroen Bosch); wij hadden toch wat anders verwacht van die vrijheid, gelijkheid en broederlijkheid.
Ondertussen hebben wij de verjaardag gevierd van onze vriend sint Jacob op 25 juli. In de kathedraal staat geschreven: saint jacques, son caractère est très rude; on t' apelle le fils de tonnerre. Ruwe bast, blanke pit?
Maar ook saint françois (ja die zijn ook wel eens heilig) vinden wij in de kerk terug:
louè soit-tu mon seigneur, pour soeur notre mère la terre,
Qui nous porte en nous nourrit,
Qui produit la diversité, des fruits,
et les fleurs et les herbes
En zo zingt sint fransiscus zijn Cantique des créatures verder, niet te verwonderen dat de vogeltjes rond hem fladderden.
Wij zingen mee in koor.
Wees gegroet
Joos en Frieda
Van Maria Magdalena is bekend dat zij in de Provence aan kerstening deed; zij heeft er zich op een bepaald moment teruggetrokken in een vrijwillige ballingschap om haar leven te wijden aan God. Daardoor is zij de patrones geworden van alle gevangenen en van diegenen die zichzelf gevangen voelen. Haar motto is: BREEK UIT JEZELF.
Historisch gezien zou Saint Maxime in de Provence het heiligdom dienen te zijn; de pausen hebben desalniettemin ook aan Vezelay de verering toegewezen er zijn nog relikwiebeenderen in de kathedraal. De hugenoten hebben een deel van deze relikwieen meegenomen; en de franse revolutie heeft vele heiligen onthoogd (niet Jeroen Bosch); wij hadden toch wat anders verwacht van die vrijheid, gelijkheid en broederlijkheid.
Ondertussen hebben wij de verjaardag gevierd van onze vriend sint Jacob op 25 juli. In de kathedraal staat geschreven: saint jacques, son caractère est très rude; on t' apelle le fils de tonnerre. Ruwe bast, blanke pit?
Maar ook saint françois (ja die zijn ook wel eens heilig) vinden wij in de kerk terug:
louè soit-tu mon seigneur, pour soeur notre mère la terre,
Qui nous porte en nous nourrit,
Qui produit la diversité, des fruits,
et les fleurs et les herbes
En zo zingt sint fransiscus zijn Cantique des créatures verder, niet te verwonderen dat de vogeltjes rond hem fladderden.
Wij zingen mee in koor.
Wees gegroet
Joos en Frieda
Maria Magdalena
Beste vrienden,
Wij zijn niet meer alleen; hier begint 1 van de 4 grote routes naar Compostela. Voor velen ook een vertrekpunt. Bovendien is Vezelay bijzonder mooi met allerlei kunstzinnige activiteiten en dito winkeltjes.
Maar boven alles uit troont de machtige kathedraal Sainte Marie Madeleine (in Boom en omstreken ook gekend als "Madelon"). En de lessen in het godsdienstig leven staan op elke timpaan en elke pilaar geboetseerd in onvergankelijke steen.
Wij zagen weer de hemel en de hel. Maar ook Daniel in de leeuwenkuil, Richard Leeuwhart op weg naar zijn kruistocht, de aanbidding van de wijzen, de legende van de arme en de rijke, en de arme die uiteindelijk in de hemel opgenomen wordt (toen was er nog gerechtigheid), mozes die het graan in de molen strooit dat onderaan in een zak opgevangen wordt als meel door een heilige: symbool van de overgang van het oude naar het nieuwe testament, het verhaal van judith...... stichtende verhalen op elk plekje dus; als de gelovigen naar het plafond staarden bij een of andere vervelende preek, zagen ze toch nog een andere preek boven hun hoofd.
hier kan je niet anders denken dan aan Jeroen Bosch of aan de halucinante beschrijvingen van duivels, monsters, dwergen, misvormden door Umberto Eco en dit alles is te zien zowel binnenin als buiten de kathedraal. Je kon zelfs van schrik niet van je geloof vallen in die tijd.
Om maar te zeggen welke indruk dit op ons allemaal maakt.
Wij slapen in de presbytere Maison des frères de Jèrusalem. Er zijn ook zusters van Jèrusalem (maar die slapen ergens anders). Normaal worden de vrouwen en de mannen hier in slaapzalen gescheiden te slapen gelegd. Dus ze probeerden ons ook te laten scheiden; wij zegden dat wij dat nog niet van plan waren (omdat Frieda de hielen van Joos nog moest verzorgen) en zie wij kregen een kamer voor ons twee.
Bovendien mogen we hier nog 2 nachten blijven om de hielen te laten helen (hier staat op heling geen straf, integendeel dit is een daad van liefde). Wij zijn deze broeders en zusters weer zeer dankbaar. Wij hebben ook weer fijne gesprekken gehad met mensen die gebeten zijn door het Compostelavirus.
En tot slot nog iets over het destin du pèlerin:
de dokter was een meester in zijn vak (Maitre was zijn naam - wij fantaseren echt niet) hij heeft de hielen goed verzorgd en de medicatie goed voorgeschreven. Als alles goed meezit zijn wij donderdag terug op pad, en dan liggen wij nog altijd op schema.
Wees gegroet
Joos en Frieda
Wij zijn niet meer alleen; hier begint 1 van de 4 grote routes naar Compostela. Voor velen ook een vertrekpunt. Bovendien is Vezelay bijzonder mooi met allerlei kunstzinnige activiteiten en dito winkeltjes.
Maar boven alles uit troont de machtige kathedraal Sainte Marie Madeleine (in Boom en omstreken ook gekend als "Madelon"). En de lessen in het godsdienstig leven staan op elke timpaan en elke pilaar geboetseerd in onvergankelijke steen.
Wij zagen weer de hemel en de hel. Maar ook Daniel in de leeuwenkuil, Richard Leeuwhart op weg naar zijn kruistocht, de aanbidding van de wijzen, de legende van de arme en de rijke, en de arme die uiteindelijk in de hemel opgenomen wordt (toen was er nog gerechtigheid), mozes die het graan in de molen strooit dat onderaan in een zak opgevangen wordt als meel door een heilige: symbool van de overgang van het oude naar het nieuwe testament, het verhaal van judith...... stichtende verhalen op elk plekje dus; als de gelovigen naar het plafond staarden bij een of andere vervelende preek, zagen ze toch nog een andere preek boven hun hoofd.
hier kan je niet anders denken dan aan Jeroen Bosch of aan de halucinante beschrijvingen van duivels, monsters, dwergen, misvormden door Umberto Eco en dit alles is te zien zowel binnenin als buiten de kathedraal. Je kon zelfs van schrik niet van je geloof vallen in die tijd.
Om maar te zeggen welke indruk dit op ons allemaal maakt.
Wij slapen in de presbytere Maison des frères de Jèrusalem. Er zijn ook zusters van Jèrusalem (maar die slapen ergens anders). Normaal worden de vrouwen en de mannen hier in slaapzalen gescheiden te slapen gelegd. Dus ze probeerden ons ook te laten scheiden; wij zegden dat wij dat nog niet van plan waren (omdat Frieda de hielen van Joos nog moest verzorgen) en zie wij kregen een kamer voor ons twee.
Bovendien mogen we hier nog 2 nachten blijven om de hielen te laten helen (hier staat op heling geen straf, integendeel dit is een daad van liefde). Wij zijn deze broeders en zusters weer zeer dankbaar. Wij hebben ook weer fijne gesprekken gehad met mensen die gebeten zijn door het Compostelavirus.
En tot slot nog iets over het destin du pèlerin:
de dokter was een meester in zijn vak (Maitre was zijn naam - wij fantaseren echt niet) hij heeft de hielen goed verzorgd en de medicatie goed voorgeschreven. Als alles goed meezit zijn wij donderdag terug op pad, en dan liggen wij nog altijd op schema.
Wees gegroet
Joos en Frieda
zondag 24 juli 2011
STAVAZA
Beste vrienden,
STAndVAnZAken na 1 maand wandelen:
- De titel : Een aangrijpende en ontroerende omweg naar Santiago ( een uitbreidend plagiaat van Cees Nooteboom )
- De afstand : 735 km afgelegd - wij zouden er al bijna geweest zijn indien wij vertrokken waren aan de Spaanse grens en wat meer is wij dienen nog slechts 1999 km te lopen. De twee is er af.
-De fauna : Wij zagen weinig wild : twee vossen ,een tiental gracieus springende herten en een ongelikte beer,volgens Frieda; maar die laatste heeft Joos niet gezien.
- De flora : Vele wilde bloemen ( ons niet allemaal bij naam bekend ) maar ook altijd een bloem mee op pad. Frieda had eigenlijk ook gewoon Fleure kunnen heten.
- Het eten : gewoon Frans lekker ( vooral als wij zelf koken of er voor ons gekookt werd)
- De drank : godendranken als champagne en chablis super de super en voor geen geld
- Het slapen : De parochies , de kloosters en de gemeenten tonen de grootste hospitalite en ook voor weinig geld. Af en toe eens een klein verwenhotelletje.
- Het weer : Buienwolken met opklaringen in tegenstelling met ons gemoed : helder en zonnig.
- De voeten : Vragen blijvend verzorging en dat is het enige wat onze voeten uithangt.
- Het gevoel : De stilte. Wij vroegen de vogels soms ook eens te zwijgen. De vervulling van het hart.
- De kinderen en de kleinkinderen op onze weg en op het thuisfront : het dierbaarste.
- De vrienden : zeer hartverwarmende ontmoetingen en meestappers.
- De verrassing : het Noorden van Frankrijk is bijzonder mooi mer zijn immense velden ( soms van 1 km op 1 km)bossen en waters.
- Het schoonste : De kerkjes en de dorpjes in pans de bois.
- het klassement : Frieda heeft de bolletjestrui gezien haar koosnaam bolleke en Joos draagt de grijze trui van ouderenklassement gezien zijn haardos en nu ook zijn dito baard.
- De blunder : Ramses en Liesbeth vergeten bij het overzicht van de gistende jaren zestig :" hoog Sammy kijk omhoog Sammy want daar schijnt de zon" " zing bid huil vecht en bewonder" " wij zullen doorgaan met de moed om door te gaan maar niet zonder jou,niet zonder jou."
- De uitsmijter : Les gens d' ici: " ha! De la Belgique sans gouvernement" Wij :" c'est pour ca qu' on fait le pelerinage."
Wees gegroet
Joos en Frieda
STAndVAnZAken na 1 maand wandelen:
- De titel : Een aangrijpende en ontroerende omweg naar Santiago ( een uitbreidend plagiaat van Cees Nooteboom )
- De afstand : 735 km afgelegd - wij zouden er al bijna geweest zijn indien wij vertrokken waren aan de Spaanse grens en wat meer is wij dienen nog slechts 1999 km te lopen. De twee is er af.
-De fauna : Wij zagen weinig wild : twee vossen ,een tiental gracieus springende herten en een ongelikte beer,volgens Frieda; maar die laatste heeft Joos niet gezien.
- De flora : Vele wilde bloemen ( ons niet allemaal bij naam bekend ) maar ook altijd een bloem mee op pad. Frieda had eigenlijk ook gewoon Fleure kunnen heten.
- Het eten : gewoon Frans lekker ( vooral als wij zelf koken of er voor ons gekookt werd)
- De drank : godendranken als champagne en chablis super de super en voor geen geld
- Het slapen : De parochies , de kloosters en de gemeenten tonen de grootste hospitalite en ook voor weinig geld. Af en toe eens een klein verwenhotelletje.
- Het weer : Buienwolken met opklaringen in tegenstelling met ons gemoed : helder en zonnig.
- De voeten : Vragen blijvend verzorging en dat is het enige wat onze voeten uithangt.
- Het gevoel : De stilte. Wij vroegen de vogels soms ook eens te zwijgen. De vervulling van het hart.
- De kinderen en de kleinkinderen op onze weg en op het thuisfront : het dierbaarste.
- De vrienden : zeer hartverwarmende ontmoetingen en meestappers.
- De verrassing : het Noorden van Frankrijk is bijzonder mooi mer zijn immense velden ( soms van 1 km op 1 km)bossen en waters.
- Het schoonste : De kerkjes en de dorpjes in pans de bois.
- het klassement : Frieda heeft de bolletjestrui gezien haar koosnaam bolleke en Joos draagt de grijze trui van ouderenklassement gezien zijn haardos en nu ook zijn dito baard.
- De blunder : Ramses en Liesbeth vergeten bij het overzicht van de gistende jaren zestig :" hoog Sammy kijk omhoog Sammy want daar schijnt de zon" " zing bid huil vecht en bewonder" " wij zullen doorgaan met de moed om door te gaan maar niet zonder jou,niet zonder jou."
- De uitsmijter : Les gens d' ici: " ha! De la Belgique sans gouvernement" Wij :" c'est pour ca qu' on fait le pelerinage."
Wees gegroet
Joos en Frieda
zaterdag 23 juli 2011
Tonnerre
Tonnerre
Overkomt het jouw ook? Een associatie die een hele wereld plots oproept en dan ben je vertrokken voor verre dromen.....
.......
Mille tonnerres
Maar de andere soldaten wisten het wel
Ze zeiden droevig hij is naar zijn pauvre m'ere
Leipzig , Moskou, Petrograd
Zijn mooie namen
Maar ik weet een kleine stad
Waar wij nog nooit kwamen
Zeven eenden in de vijver
Zeven banken op de markt
En het standbeeld van een schrijver
En het meisje van mijn hart
........
( dat is vandaag allemaal weer waar)
Dit was Miel Cools;
Helena ( Hugo Raspoet) Rosanne ( Wim De Craene)Jij en ik (Miek en Roel) De zotte morgen (Zjef Van Uytsel) De drie W's Wannes,Walter ,Willem... De eerste sneeuw,de fanfare van honger en dorst ( Jan De Wilde) Testament ( Boudewijn De Groot). ..... Na ... (niet meer na 22 ) ..Jaar maak ik het testament op van mijn jeugd ......dat zijn mijn goede jeugd herinneringen die neem je mee zolang je verder leeft. Zondagmorgen op de radio Harbalorifa. Ach, de romantische jaren zestig
Flowerpower ! Woodstock.! THE Beatles; Mick Jagger en de rollende stenen; THE Doors;THE King was toen al niet meer levend; Mister Bob Dylan(times they are changing) ; Pete Seeger ( we shall overcome.......some day !!)
De Vietnamoorlog. Mijnheer de president ,slaap zacht. Denk maar niet aan al die frontsoldaten die eenzaam sterven zover van huis; denk vooral niet aan die duizend doden laatst nog bij dat bombardement mijnheer de president .Slaap zacht, Nixon ,zou hij wel zacht slapen?
Gisteren sliepen wij weer toevallig bij een Champagne boer( en weer een fles voor geen geld en bijzonder lekker) Wij keren later terug naar Bragelonge om er te kopen.
Vandaag onze langste tocht gedaan 33km; van de champagnedruiven naar de bourgognedruiven over 20 km met tarwevelden als overgang. Goed moe ; maar wij gaan toch nippen aan een rode tonnerre Bourgogne ; als dat maar geen gedonder geeft.
Wees gegroet
Joos en Frieda
PS , Na zestig jaar in dit leven
Maak ik het testament op van mijn jeugd
Niet dat ik geld of goed heb weg te geven
Voor slimme jongen heb ik nooit gedeugd
Ik heb nog wel wat mooie idealen ( ik heb ze nog)
Goed van snit hoewel ze uit de mode zijn
Wie ze hebben wil mag ze komen halen
Vooral jonge mensen vinden ze nog fijn ( hopelijk)
Voor mijn broertje dat zo graag wil gaan studeren
Laat met plezier het adres na van mijn kroeg
Waar ik teveel dronk om een vrouw te imponeren
En daarna de klappen kreeg waarom ik vroeg
...... Boudewijn De Groot
Overkomt het jouw ook? Een associatie die een hele wereld plots oproept en dan ben je vertrokken voor verre dromen.....
.......
Mille tonnerres
Maar de andere soldaten wisten het wel
Ze zeiden droevig hij is naar zijn pauvre m'ere
Leipzig , Moskou, Petrograd
Zijn mooie namen
Maar ik weet een kleine stad
Waar wij nog nooit kwamen
Zeven eenden in de vijver
Zeven banken op de markt
En het standbeeld van een schrijver
En het meisje van mijn hart
........
( dat is vandaag allemaal weer waar)
Dit was Miel Cools;
Helena ( Hugo Raspoet) Rosanne ( Wim De Craene)Jij en ik (Miek en Roel) De zotte morgen (Zjef Van Uytsel) De drie W's Wannes,Walter ,Willem... De eerste sneeuw,de fanfare van honger en dorst ( Jan De Wilde) Testament ( Boudewijn De Groot). ..... Na ... (niet meer na 22 ) ..Jaar maak ik het testament op van mijn jeugd ......dat zijn mijn goede jeugd herinneringen die neem je mee zolang je verder leeft. Zondagmorgen op de radio Harbalorifa. Ach, de romantische jaren zestig
Flowerpower ! Woodstock.! THE Beatles; Mick Jagger en de rollende stenen; THE Doors;THE King was toen al niet meer levend; Mister Bob Dylan(times they are changing) ; Pete Seeger ( we shall overcome.......some day !!)
De Vietnamoorlog. Mijnheer de president ,slaap zacht. Denk maar niet aan al die frontsoldaten die eenzaam sterven zover van huis; denk vooral niet aan die duizend doden laatst nog bij dat bombardement mijnheer de president .Slaap zacht, Nixon ,zou hij wel zacht slapen?
Gisteren sliepen wij weer toevallig bij een Champagne boer( en weer een fles voor geen geld en bijzonder lekker) Wij keren later terug naar Bragelonge om er te kopen.
Vandaag onze langste tocht gedaan 33km; van de champagnedruiven naar de bourgognedruiven over 20 km met tarwevelden als overgang. Goed moe ; maar wij gaan toch nippen aan een rode tonnerre Bourgogne ; als dat maar geen gedonder geeft.
Wees gegroet
Joos en Frieda
PS , Na zestig jaar in dit leven
Maak ik het testament op van mijn jeugd
Niet dat ik geld of goed heb weg te geven
Voor slimme jongen heb ik nooit gedeugd
Ik heb nog wel wat mooie idealen ( ik heb ze nog)
Goed van snit hoewel ze uit de mode zijn
Wie ze hebben wil mag ze komen halen
Vooral jonge mensen vinden ze nog fijn ( hopelijk)
Voor mijn broertje dat zo graag wil gaan studeren
Laat met plezier het adres na van mijn kroeg
Waar ik teveel dronk om een vrouw te imponeren
En daarna de klappen kreeg waarom ik vroeg
...... Boudewijn De Groot
woensdag 20 juli 2011
Margaret Merkel
Beste vrienden,
De natuur is onze natuur geworden. Niets is zo aangenaam als gelijk zijn met de aarde zijn. Dit is het zijn.
Stappen zonder zorgen; alleen genieten van wat je omringt;zorgen dat je slapen vindt en dat je je voeten verzorgt.
Flarden van het wereldnieuws vang je op door met de mensen te praten en dan worden we toch wel bevangen door de kortzichtige hebberigheid. "Neen, wij moeten niet opdraaien voor Griekenland. Sarko zou beter Merkel volgen. Wij moeten toch niets van wat wij hebben afgeven" En dat in het land van de fraternite en de egalite . (ook de Vlamen willen niet voor de Walen afdokken) in de naam van de liberte wordt het een Europa van wie heeft en wie behoudt en wie hebberig binnenhaalt; laat ons het Europa van de delenden maken. Neen, Margaret Merkel je bent geen Angel. Politici horen mensen inzichten bij te brengen en niet het gemakkelijk populisme te prediken. Daar zijn erge zaken uit voort gekomen. Vive la liberte in de goede zin.
Bij het slapen gaan, toch
Wees gegroet
Joos en Frieda
De natuur is onze natuur geworden. Niets is zo aangenaam als gelijk zijn met de aarde zijn. Dit is het zijn.
Stappen zonder zorgen; alleen genieten van wat je omringt;zorgen dat je slapen vindt en dat je je voeten verzorgt.
Flarden van het wereldnieuws vang je op door met de mensen te praten en dan worden we toch wel bevangen door de kortzichtige hebberigheid. "Neen, wij moeten niet opdraaien voor Griekenland. Sarko zou beter Merkel volgen. Wij moeten toch niets van wat wij hebben afgeven" En dat in het land van de fraternite en de egalite . (ook de Vlamen willen niet voor de Walen afdokken) in de naam van de liberte wordt het een Europa van wie heeft en wie behoudt en wie hebberig binnenhaalt; laat ons het Europa van de delenden maken. Neen, Margaret Merkel je bent geen Angel. Politici horen mensen inzichten bij te brengen en niet het gemakkelijk populisme te prediken. Daar zijn erge zaken uit voort gekomen. Vive la liberte in de goede zin.
Bij het slapen gaan, toch
Wees gegroet
Joos en Frieda
dinsdag 19 juli 2011
Op alle slakken zout leggen
Beste vrienden,
Wij zagen menigeen terugkeren uit water-en boskant met een emmer vol, een zak vol of een oude ijzeren eierenkorf vol met escargots de bourgogne, huisjesslakken dus ( hier geen daklozen, zei hij schamper).
Wij curieus en dit is wat wij verstonden:
Laat de slakken zeven dagen in vrede rusten ( geef ze geen eten (zelfs geen water en brood (red. J.W.)); pekel ze dan in met zout en wijnazijn; maak ze schoon en kook ze in kokend water ( evident als een tautologie) bewerk ze avec persil et ail ( ai! ai!) ofte peterselie en look .....................................................................................................( dit verstonden wij niet)
conserveer ze in een terrine en dien op aan de feesttafel met Kerstmis als je fijnste gerecht.
OH! ik bid u Saint Michel
In 't bos huiver ik van jouw speer
maar voor één keer, één enkele keer
toon jouw allerhoogste souplesse
voor deze eeuwenoude boergondische delicatesse
leg, jij niet, op alle slakken zout
en eet met Saint Noël de slakken als voorgerecht, koud
Deze morgen bij een halfuurtje druilregen bijna het liedje aan geheven :
Alouette, gentille alouette, je te plumerai...
maar ni le dos, ni la gorge, ni la tête, ni le dos, ni la Q
Elles restent gentilles ; ook al hebben wij deze namiddag een fikse bui gekregen van ruim een kwartier.
Maar ook dat vergeven wij.
Wees gegroet
Joos en Frieda
Wij zagen menigeen terugkeren uit water-en boskant met een emmer vol, een zak vol of een oude ijzeren eierenkorf vol met escargots de bourgogne, huisjesslakken dus ( hier geen daklozen, zei hij schamper).
Wij curieus en dit is wat wij verstonden:
Laat de slakken zeven dagen in vrede rusten ( geef ze geen eten (zelfs geen water en brood (red. J.W.)); pekel ze dan in met zout en wijnazijn; maak ze schoon en kook ze in kokend water ( evident als een tautologie) bewerk ze avec persil et ail ( ai! ai!) ofte peterselie en look .....................................................................................................( dit verstonden wij niet)
conserveer ze in een terrine en dien op aan de feesttafel met Kerstmis als je fijnste gerecht.
OH! ik bid u Saint Michel
In 't bos huiver ik van jouw speer
maar voor één keer, één enkele keer
toon jouw allerhoogste souplesse
voor deze eeuwenoude boergondische delicatesse
leg, jij niet, op alle slakken zout
en eet met Saint Noël de slakken als voorgerecht, koud
Deze morgen bij een halfuurtje druilregen bijna het liedje aan geheven :
Alouette, gentille alouette, je te plumerai...
maar ni le dos, ni la gorge, ni la tête, ni le dos, ni la Q
Elles restent gentilles ; ook al hebben wij deze namiddag een fikse bui gekregen van ruim een kwartier.
Maar ook dat vergeven wij.
Wees gegroet
Joos en Frieda
zondag 17 juli 2011
Kerkdorpjes ....une surprise
Beste vrienden,
In deze zoete zee van tarwevelden liggen de kerkdorpjes verscholen met hun huizen "à pans de bois" en huin liefelijke kerkjes aussi à pans de bois (Outines, Bailleu le Franc, Lentilles) sommigen 400 jaar oud. De huizen en kerken met houten (eiken en kastanje) geraamten met ertussen mortel van aarde en gekapt stro. Unieke huizen gelijkend op de vakwerkhuizen; unieke kerkjes gelijkend op de staafkerkjes in Noorwegen.
Binnen in de kerkjes een woud van hout zoals de oude overdekten markhallen.
Op het kerkje van Lentilles prijkt op het voorportaal onze vriend St Jacob nog 2250 km verwijderd van zijn evenknie in Compostela.
Il faut le détour !!!!!
Wees gegroet
Joos en Frieda
In deze zoete zee van tarwevelden liggen de kerkdorpjes verscholen met hun huizen "à pans de bois" en huin liefelijke kerkjes aussi à pans de bois (Outines, Bailleu le Franc, Lentilles) sommigen 400 jaar oud. De huizen en kerken met houten (eiken en kastanje) geraamten met ertussen mortel van aarde en gekapt stro. Unieke huizen gelijkend op de vakwerkhuizen; unieke kerkjes gelijkend op de staafkerkjes in Noorwegen.
Binnen in de kerkjes een woud van hout zoals de oude overdekten markhallen.
Op het kerkje van Lentilles prijkt op het voorportaal onze vriend St Jacob nog 2250 km verwijderd van zijn evenknie in Compostela.
Il faut le détour !!!!!
Wees gegroet
Joos en Frieda
dinsdag 12 juli 2011
À votre santé
Beste vrienden,
Het kon niet uitblijven....de weg kronkelde tussen de wijngaarden.Al het goede dat aarde voortbrengt groeit hier aan de ranken....neen nu nog niet rijp om geplukt te worden. Maar ze zullen dit jaar reeds einde augustus geplukt worden. En het gaat een goed jaar worden omwille van de weersomstandigheden.
Wij door bos ,druif en dal naar het champagne- dorpje Verzy. Onooglijk rustig dorp met wel tien champagne-boeren. Wij te slapen gelegd in een opgekuist parochiehuis van priester Meulendijks(ooit was het anders). En wat wil het toeval; met de druiven worden de tongen wat losser, de mevrouw die ons toegang verschafte,had puur ,maar puur toevallig van de beste Champagne koud staan en voor pelerins is een schappelijk ( wat zeg ik een zeer schappelik) prijsje weggelegd.
En Bert en Bea zijn de grootste culinaire genieters. En hoeft het dan gezegd wanneer er een keuken ter beschikking is welk culinair festijn er dan heeft plaats gevonden - de sappigste meloen met de beste Ardeense hesp , een pastaschotel op z'n beste Italiaans, een Frans taartje met verse bessen en dit alles met een flesje wijn!- Nooit hebben de bruisende bubbels zo gesmaakt. De hof van Verzy zal ons (h)Eden en lang bijblijven!
Uiteraard toasten wij op jullie gezondheid!
Wees gegroet
Frieda en Joos
P.'S. Een advies van Bert :om een blogberichtje te plegen zou je het vinkje "aangemeld blijven " dienen uit te vinken. Voilà
Het kon niet uitblijven....de weg kronkelde tussen de wijngaarden.Al het goede dat aarde voortbrengt groeit hier aan de ranken....neen nu nog niet rijp om geplukt te worden. Maar ze zullen dit jaar reeds einde augustus geplukt worden. En het gaat een goed jaar worden omwille van de weersomstandigheden.
Wij door bos ,druif en dal naar het champagne- dorpje Verzy. Onooglijk rustig dorp met wel tien champagne-boeren. Wij te slapen gelegd in een opgekuist parochiehuis van priester Meulendijks(ooit was het anders). En wat wil het toeval; met de druiven worden de tongen wat losser, de mevrouw die ons toegang verschafte,had puur ,maar puur toevallig van de beste Champagne koud staan en voor pelerins is een schappelijk ( wat zeg ik een zeer schappelik) prijsje weggelegd.
En Bert en Bea zijn de grootste culinaire genieters. En hoeft het dan gezegd wanneer er een keuken ter beschikking is welk culinair festijn er dan heeft plaats gevonden - de sappigste meloen met de beste Ardeense hesp , een pastaschotel op z'n beste Italiaans, een Frans taartje met verse bessen en dit alles met een flesje wijn!- Nooit hebben de bruisende bubbels zo gesmaakt. De hof van Verzy zal ons (h)Eden en lang bijblijven!
Uiteraard toasten wij op jullie gezondheid!
Wees gegroet
Frieda en Joos
P.'S. Een advies van Bert :om een blogberichtje te plegen zou je het vinkje "aangemeld blijven " dienen uit te vinken. Voilà
zaterdag 9 juli 2011
Een hooglied
Beste vrienden,
Een boer op onze weg: c' est l' espace; mais vraiment le vrai espace. En werkelijk de ware ruimte want er was geen gsm bereik.dit is moeder aarde.
Een Compostela bordje gezien: 2454km. Het wandelen gaat ons steeds beter af; 's morgens moet je al uit goede hout gesneden zijn om ons te volgen; de namiddag is nog een beetje uitlopen.Het weer is veranderlijk,maar de buien gaan ons voorbij. Er is een grote onzichtbare paraplu boven onze hoofden gespannen. Wij zitten volop in de streek waar de oorlog 14-18 is uitgevochten; overal in ere gehouden gedenkstenen. De ondergrond is een soort kalkgesteente en er zijn zeer vele ondergrondse bronnen en riviertjes die dan plots hun idylle aan ons bovengronds tonen.
Geslapen in een gemeentelijke kleurrijke en opgefriste judozaal van Chateau- Porcien(het was ooit anders) samen met een Nederlandse mevrouw op een magnifieke fiets met vooraan een meetrapzitje voor het dochterje van 3.5 en achteraan een Croozer(fietskar) voor dochtertje van 1.5. De vrouw is zes maanden geleden weduwe geworden. Zij wil nu tot aan de pyreneeën fietsen met de schelp van Sint Jacob aan haar fiets.
In Asfeld hebben wij een Hooglied aangeheven voor het barokke kerkje van St. Didier. De beste Italiaanse barok.De kerk met een vorm van een viool( of contrabas). Romeinse zuilen als een kolonade, een.zadeldakkoepel vooraan ,gevolgd door twee kleine ronde koepeltjes,bekroond met een grotere koepel.Alles in de perfecte bepekte afmetingen. Binnenin het zuivere wit met doolhofgangentjes die uitgeven op de ronde gebedsruimte ..et avec des vitraux speciaux. Een kerkje,een gedicht.
Voor de eerste keer in onze tent geslapen en ' 's nachts wel enkele fikse buien. Nu op weg naar Reims. het rumoer en gezoem van de grootstad kondigt zich aan.
Wees gegroet
Joos en Frieda
Een boer op onze weg: c' est l' espace; mais vraiment le vrai espace. En werkelijk de ware ruimte want er was geen gsm bereik.dit is moeder aarde.
Een Compostela bordje gezien: 2454km. Het wandelen gaat ons steeds beter af; 's morgens moet je al uit goede hout gesneden zijn om ons te volgen; de namiddag is nog een beetje uitlopen.Het weer is veranderlijk,maar de buien gaan ons voorbij. Er is een grote onzichtbare paraplu boven onze hoofden gespannen. Wij zitten volop in de streek waar de oorlog 14-18 is uitgevochten; overal in ere gehouden gedenkstenen. De ondergrond is een soort kalkgesteente en er zijn zeer vele ondergrondse bronnen en riviertjes die dan plots hun idylle aan ons bovengronds tonen.
Geslapen in een gemeentelijke kleurrijke en opgefriste judozaal van Chateau- Porcien(het was ooit anders) samen met een Nederlandse mevrouw op een magnifieke fiets met vooraan een meetrapzitje voor het dochterje van 3.5 en achteraan een Croozer(fietskar) voor dochtertje van 1.5. De vrouw is zes maanden geleden weduwe geworden. Zij wil nu tot aan de pyreneeën fietsen met de schelp van Sint Jacob aan haar fiets.
In Asfeld hebben wij een Hooglied aangeheven voor het barokke kerkje van St. Didier. De beste Italiaanse barok.De kerk met een vorm van een viool( of contrabas). Romeinse zuilen als een kolonade, een.zadeldakkoepel vooraan ,gevolgd door twee kleine ronde koepeltjes,bekroond met een grotere koepel.Alles in de perfecte bepekte afmetingen. Binnenin het zuivere wit met doolhofgangentjes die uitgeven op de ronde gebedsruimte ..et avec des vitraux speciaux. Een kerkje,een gedicht.
Voor de eerste keer in onze tent geslapen en ' 's nachts wel enkele fikse buien. Nu op weg naar Reims. het rumoer en gezoem van de grootstad kondigt zich aan.
Wees gegroet
Joos en Frieda
maandag 4 juli 2011
Het Ardennenoffensief
Beste vrienden,
Deze streek heeft vele oorlogen meegemaakt nu zijn wij aan een vredesoffensief begonnen.
De bossen en de glooiende heuvels zijn naar ons hart.Maar jammer,wij hebben geen everzwijnen gezien.
Wist u dat de Ardennen genoemd zijn naar Keltische godin Arduina ( de genaamden Ardui mogen zich Godin noemen) Zij is steevast gezeten op een everzwijn.
Een ander zwijn m.n. Napoleon heeft hier ook een paardenras rondlopen; klein van was( napoleon moest erop kunnen natuurlijk), groot van kop, ogen als karbonkels,donkerbruin van kleur.
Twee dorpen die de moeite waard waren:
- Bourg-Fidèle: Een dorp speciaal voor de Protestanten( hugenoten) gebouwd na de opheffing van het edict van Nantes (zie friedajooszuidafrika.blogspot.com). Deze protestanten hebben trouw gezworen aan de koning: Bourg-fidèle!! en mochten blijven. De gevluchtte anderen hebben Franschoek gesticht.
- Remogne : De leisteen-gemeente: Vanaf de twaalfde eeuw werd hier leisteen verwerkt. Wij hebben nog in het derde leerjaar bij meester Willemans onze rekensommen en vraagsrukken op ons leitje gegriffeld.Gegarandeerd dat dit alles van Remogne kwam.
In 1970 is hier de laatste groeve gesloten.Moest meester Willemans ons nu op ons smart-tabletje bezig zien, hij zou kwaad zijn dat wij niet de juiste accenten en lettertekens kunnen gebruiken. Maar hopelijk kunnen jullie alles lezen.
Wees gegroet
Joos en Frieda
PS: Wij slapen in Murtin-Bogny waar de Burgermeester ons zijn pc en de gemeentlijke feestzaal ter beschikking heeft gesteld.Het wordt feesten vanavond,reken maar.
Deze streek heeft vele oorlogen meegemaakt nu zijn wij aan een vredesoffensief begonnen.
De bossen en de glooiende heuvels zijn naar ons hart.Maar jammer,wij hebben geen everzwijnen gezien.
Wist u dat de Ardennen genoemd zijn naar Keltische godin Arduina ( de genaamden Ardui mogen zich Godin noemen) Zij is steevast gezeten op een everzwijn.
Een ander zwijn m.n. Napoleon heeft hier ook een paardenras rondlopen; klein van was( napoleon moest erop kunnen natuurlijk), groot van kop, ogen als karbonkels,donkerbruin van kleur.
Twee dorpen die de moeite waard waren:
- Bourg-Fidèle: Een dorp speciaal voor de Protestanten( hugenoten) gebouwd na de opheffing van het edict van Nantes (zie friedajooszuidafrika.blogspot.com). Deze protestanten hebben trouw gezworen aan de koning: Bourg-fidèle!! en mochten blijven. De gevluchtte anderen hebben Franschoek gesticht.
- Remogne : De leisteen-gemeente: Vanaf de twaalfde eeuw werd hier leisteen verwerkt. Wij hebben nog in het derde leerjaar bij meester Willemans onze rekensommen en vraagsrukken op ons leitje gegriffeld.Gegarandeerd dat dit alles van Remogne kwam.
In 1970 is hier de laatste groeve gesloten.Moest meester Willemans ons nu op ons smart-tabletje bezig zien, hij zou kwaad zijn dat wij niet de juiste accenten en lettertekens kunnen gebruiken. Maar hopelijk kunnen jullie alles lezen.
Wees gegroet
Joos en Frieda
PS: Wij slapen in Murtin-Bogny waar de Burgermeester ons zijn pc en de gemeentlijke feestzaal ter beschikking heeft gesteld.Het wordt feesten vanavond,reken maar.
zondag 3 juli 2011
Vive la Belgique
Beste vrienden
De voorbije tien dagen trokken wij door Vlaanderen, Brussel, Wallonië. .
Wat viel ons op:
- de mensen zijn overal behulpzaam (om ons vb. water te geven),een praatje te slaan, geïnteresseerd, hun eigen verhaal te vertellen.Een voettocht geeft gemakkelijk contacten.
- de GR.-wegen gaan door de mooiste stukken natuur en pittoreske plekjes( wij doen misschien wel veel omweg,maar zijn heel dicht bij de natuur.De bewegwijzering was uitstekend. Twee keer hebben ons door netels en distels en hoog gras moeten wurmen. De rugzakken zijn een beetje herschikt naar het gewicht van elk van ons ( en Joos is altijd een zwaarwegend persoon geweest) De blaren en de voeten vallen al bij al nog mee. De kasseien van Beerse en dworp krijgen de eerste prijs en dienen geselecteerd te worden voor Parijs- Roubaix .
- het weer: slechts twee voormiddagen motregen gehad. Twee dagen volle zon. De rest overwegend mooi met wolkjes ( eigenlijk lopen wij nog altijd op wolkjes.)
- de gastvrijheid van mensen is zeer groot ( wij zijn al diegenen die ons te eten gaven en te slapen legden erg dankbaar) Ook de slaapgelegenheden in parochies en geloofsgemeenschap waren hartverwarmend. Op elke plaats hebben wij zeer open en soms diepzinnige gesprekken gehad maar altijd was er ook de blijheid en de grap.
- Vlaanderen is rijk en dat zie je aan alles ( laat ons niet meer zeuren , maar wel kritisch blijven.Brussel moet meer armslag krijgen om een stad van formaat te worden ( schaf toch die 19 gemeenten af). En Wallonië ? De mensen smeken ons: Laat ons nu niet alleen reddeloos en verloren, breek die muren om ons heen zo kunnen wij weer bij elkaar komen ( dank je Johan Verminnen) Het verval is groot ( In Ronquieres - 67 m - 26 sluizen op de Samme -) Het verval kan niet groter zijn. De industriële as Wintam- Brussel- Charleroi ( ooit de welvaartsas van ons land) is gebroken.
De mensen zeggen: Wij hebben mee de rijkdom gebracht in het land. Het kapitaal is gemigreerd naar Vlaanderen; de dikke heren ook; de werkenden zijn werkeloos achter gelaten en de socialisten de poche hebben de kruimels van de sociale zekerheid uitgedeeld maar geen vernieuwing gebracht.Je mag het werkvolk dat niet kwalijk nemen. Wij hopen dat met de nieuwe generatie socialisten het anders wordt. Wordt het met de mijnwerkerszoon Elio werkelijk anders?
In verschillende stadjes,dorpjes zagen wij tekenen van heropleving.
Samen kunnen wij het maken.
Wees gegroet
Joos en Frieda
De voorbije tien dagen trokken wij door Vlaanderen, Brussel, Wallonië. .
Wat viel ons op:
- de mensen zijn overal behulpzaam (om ons vb. water te geven),een praatje te slaan, geïnteresseerd, hun eigen verhaal te vertellen.Een voettocht geeft gemakkelijk contacten.
- de GR.-wegen gaan door de mooiste stukken natuur en pittoreske plekjes( wij doen misschien wel veel omweg,maar zijn heel dicht bij de natuur.De bewegwijzering was uitstekend. Twee keer hebben ons door netels en distels en hoog gras moeten wurmen. De rugzakken zijn een beetje herschikt naar het gewicht van elk van ons ( en Joos is altijd een zwaarwegend persoon geweest) De blaren en de voeten vallen al bij al nog mee. De kasseien van Beerse en dworp krijgen de eerste prijs en dienen geselecteerd te worden voor Parijs- Roubaix .
- het weer: slechts twee voormiddagen motregen gehad. Twee dagen volle zon. De rest overwegend mooi met wolkjes ( eigenlijk lopen wij nog altijd op wolkjes.)
- de gastvrijheid van mensen is zeer groot ( wij zijn al diegenen die ons te eten gaven en te slapen legden erg dankbaar) Ook de slaapgelegenheden in parochies en geloofsgemeenschap waren hartverwarmend. Op elke plaats hebben wij zeer open en soms diepzinnige gesprekken gehad maar altijd was er ook de blijheid en de grap.
- Vlaanderen is rijk en dat zie je aan alles ( laat ons niet meer zeuren , maar wel kritisch blijven.Brussel moet meer armslag krijgen om een stad van formaat te worden ( schaf toch die 19 gemeenten af). En Wallonië ? De mensen smeken ons: Laat ons nu niet alleen reddeloos en verloren, breek die muren om ons heen zo kunnen wij weer bij elkaar komen ( dank je Johan Verminnen) Het verval is groot ( In Ronquieres - 67 m - 26 sluizen op de Samme -) Het verval kan niet groter zijn. De industriële as Wintam- Brussel- Charleroi ( ooit de welvaartsas van ons land) is gebroken.
De mensen zeggen: Wij hebben mee de rijkdom gebracht in het land. Het kapitaal is gemigreerd naar Vlaanderen; de dikke heren ook; de werkenden zijn werkeloos achter gelaten en de socialisten de poche hebben de kruimels van de sociale zekerheid uitgedeeld maar geen vernieuwing gebracht.Je mag het werkvolk dat niet kwalijk nemen. Wij hopen dat met de nieuwe generatie socialisten het anders wordt. Wordt het met de mijnwerkerszoon Elio werkelijk anders?
In verschillende stadjes,dorpjes zagen wij tekenen van heropleving.
Samen kunnen wij het maken.
Wees gegroet
Joos en Frieda
donderdag 30 juni 2011
Phillippeville! Phil! Vaudeville?
Beste vrienden,
Philippe Gilbert, uitgerekend nu wij in Philippeville slapen.Zou het toch waar zijn dat de pharma jou de Lotto laat winnen? Phil, bedrieg mij niet; il hou van jou,jouw manier van koersen.Laat mij in de waan.
Gisteren een behoorlijk moeilijke dag(ook Walcourt kon geen troost brengen).Loden benen en blarende voeten. Blerend golfden wij mee op de mooi golvende valleien tussen Samber en Maas. Het gras bleef even mooi achter elke heuvel. Ons hoofd bleef al deze schoonheid wel retgristreren.
Rijkverleden,deze streek;de metaalnijverheid staat nog altijd te pronken in de gietijjzeren poorten en smeedijzer hekwerk aan de majestueuze herenhuizen, De rijkdom van de kolen en de metaalindustrie gingen hand in hand. Daaronder staan de kleine werkmanshuizen,zij brachten de rijdom voort ,gebruikt door de rijke anderen.
Gisternacht in Thy geslapen in een Geloofsgemeenschap.Paters en zuster leven in gemeenschap samen( zonder gemeenschap te hebben en als voornaamste regel heeft : Bemint elkander- il faut le faire.). Ze leefden in het grote klooster van de Witte paters; hoewel wij zagen ook1 zwarte pater.alle gekheid op een stokje: deze jonge mannen en vrouwen beoefenden een leven van bidden,bezinnen,lezen,'s zoeken naar de spirualiteit!. Een leven van tot rust komen verdiepend in het woord Gods.Onze discusies waren minzaam mat respect vor de wederzijdse keuzes.
Wees gegroet
Joos en Frieda
P.S. Albert Carton de Wiart , mijn compagnon de route in 't syndicaat en telg uit het adellijk geslacht als stichters van België en dus zwart schaap in de familie, vertelde mij ooit dat er een adelijke Henegouwse Familie er in geslaagd was om van aan de Franse grens tot de Duitse stukken land verworven had zodat ze over hun eigen land door gans België konden gaan .
Philippe Gilbert, uitgerekend nu wij in Philippeville slapen.Zou het toch waar zijn dat de pharma jou de Lotto laat winnen? Phil, bedrieg mij niet; il hou van jou,jouw manier van koersen.Laat mij in de waan.
Gisteren een behoorlijk moeilijke dag(ook Walcourt kon geen troost brengen).Loden benen en blarende voeten. Blerend golfden wij mee op de mooi golvende valleien tussen Samber en Maas. Het gras bleef even mooi achter elke heuvel. Ons hoofd bleef al deze schoonheid wel retgristreren.
Rijkverleden,deze streek;de metaalnijverheid staat nog altijd te pronken in de gietijjzeren poorten en smeedijzer hekwerk aan de majestueuze herenhuizen, De rijkdom van de kolen en de metaalindustrie gingen hand in hand. Daaronder staan de kleine werkmanshuizen,zij brachten de rijdom voort ,gebruikt door de rijke anderen.
Gisternacht in Thy geslapen in een Geloofsgemeenschap.Paters en zuster leven in gemeenschap samen( zonder gemeenschap te hebben en als voornaamste regel heeft : Bemint elkander- il faut le faire.). Ze leefden in het grote klooster van de Witte paters; hoewel wij zagen ook1 zwarte pater.alle gekheid op een stokje: deze jonge mannen en vrouwen beoefenden een leven van bidden,bezinnen,lezen,'s zoeken naar de spirualiteit!. Een leven van tot rust komen verdiepend in het woord Gods.Onze discusies waren minzaam mat respect vor de wederzijdse keuzes.
Wees gegroet
Joos en Frieda
P.S. Albert Carton de Wiart , mijn compagnon de route in 't syndicaat en telg uit het adellijk geslacht als stichters van België en dus zwart schaap in de familie, vertelde mij ooit dat er een adelijke Henegouwse Familie er in geslaagd was om van aan de Franse grens tot de Duitse stukken land verworven had zodat ze over hun eigen land door gans België konden gaan .
WALCOURT ...blaast ons van de sokken en nog 19 km te gaan
Beste vrienden,
Walcourt.Simple, modeste, belle grandeur. Een klasse apart. Zijn vallei-ligging, Middeleeuwse toegang van het dorpje, het dorpsplein, de basiliek exterieur en interieur.
Maïs, je me tais.
WALCOURT
Paul Verlaine Juli1872
Briques et tuiles,
O les charmants
Petits asiles
Pour les amants.
Houblons et vignes,
Feuilles et fleurs,
Tentes insignes
Des francs buveurs!
Guinguettes claires,
Bi'eres,clameurs
Servantes ch'eres
À tous fumeurs!
Gares prochaines,
Gais ch'emins.grands.....
Quelles aubaines,
Bons juifs errants.
Wees gegroet
Joos en Frieda
Walcourt.Simple, modeste, belle grandeur. Een klasse apart. Zijn vallei-ligging, Middeleeuwse toegang van het dorpje, het dorpsplein, de basiliek exterieur en interieur.
Maïs, je me tais.
WALCOURT
Paul Verlaine Juli1872
Briques et tuiles,
O les charmants
Petits asiles
Pour les amants.
Houblons et vignes,
Feuilles et fleurs,
Tentes insignes
Des francs buveurs!
Guinguettes claires,
Bi'eres,clameurs
Servantes ch'eres
À tous fumeurs!
Gares prochaines,
Gais ch'emins.grands.....
Quelles aubaines,
Bons juifs errants.
Wees gegroet
Joos en Frieda
Abonneren op:
Posts (Atom)